του Βασίλη Τσίκα, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Οι φοιτητικές εκλογές του 2023 οι οποίες διεξήχθησαν “στη σκιά της εθνικής κάλπης” (και εκείνη εν συνεχεία ανέδειξε μια… μαηιουνική μονοκρατορία των τόσο μέτρια αρίστων, που πραγματικά την ήθελαν όλοι και κανένας) χαρακτηρίζονταν ίσως περισσότερο από άλλες χρονιές, από την έκδηλη συνύπαρξη του γενικά άνυδρου με το καλοδουλεμένα εκρηγνυόμενο εσωτερικής κατανάλωσης, τόσο από τους κόκκινους
όσο, φέτος, και από τους γαλάζιους. Το αποτέλεσμα υποτιθέμενης επισφράγισης της φοιτητικής “κόκκινης διετίας” παρουσιάζει προβλήματα, με δική του και με μη δική του ευθύνη. Το χρόνιο ευτελιστικό χάος των ξεχωριστών αποτελεσμάτων που μεγαλώνει το ξεφύσημα αηδίας του μισοαπολίτικου μέσου σπουδάζοντα εντάθηκε όσο ποτέ άλλοτε φέτος. Τα δημοσιεύματα αλληλοκατηγοριών από την “κινητή ημερομηνία” διεξαγωγής μέχρι αναφορές για νοθεία, εκβιασμούς, πολλαπλά πάσα, πριβέ συνελεύσεις και παραλλαγμένους συλλόγους ήταν περισσότερα και αιχμηρότερα
σε σύγκριση με την περσινή αναμέτρηση. Η μικρογραφία αυτής της κατάστασης συμπυκνώθηκε στο ΔΙΠΑΕ και φυσικά στο διαχρονικά ξεχωριστό κεφάλαιο που λέγεται ΟΠΑ (αν και η φοιτητική και μη καθομιλουμένη ακόμα την αποκαλεί ΑΣΣΟΕ) με τις κάλπες των τριών από τις έξι παρατάξεις του (ΠΚΣ, δύο σχήματα των ΕΑΑΚ) μέσα και των υπολοίπων (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΑΝΚΣ) έξω από το χώρο του ιδρύματος. Τα Διοικητικά τους Συμβούλια (ΔΣ) (εάν επιχειρούνται) σίγουρα παρέχουν άφθονο υλικό για επερχόμενες πολιτικές επιθεωρήσεις… Έχοντας γενικά επιφορτιστεί με τη λειτουργία να αποτελούν “και βουλή και κυβέρνηση” του τμήματος τα ΔΣ γίνονται το ακριβέστερο μικροσκόπιο, ο σουρεαλιστικός συγκεντρωτής ιδιομορφίας και παθογένειας τόσο της χρονικής πορείας των παρατάξεων όσο και των εκάστοτε προσώπων ή συγκυριών.
Το εκλογικό σύστημα της ΠΚΣ (που εδώ και κάποια χρόνια ξεπατικώνεται και από τα Φοιτητικά Νέα) δείχνει επικράτηση της με 34.98%, τη ΔΑΠ στο 25.69% και 19660 γαρύφαλλα έναντι 14441 περιστεριών. Η ΔΑΠ (που για πρώτη φορά ανακοίνωσε αναλυτικά συγκεντρωτικά αποτελέσματα) από πλευράς της μένει στο “πετρωμένο” 40-27% υπέρ της. Η λοιπή φοιτητική αριστερά (συμπεριλαμβανομένης της ΠΑΣΠ) βγάζει πρώτη την ΠΚΣ με μικρότερη “ψαλιδα” και με τα δικά της ποσοστά όπως θα ανέμενε κανείς να φουσκώνουν συναπαρτίζοντας την “πτώση της δεξιάς” . Οι τυμπανοκρουσμένες απεικονίσεις νίκης των δύο παραταξιακών πλευρών, οι περιστερώνες κόντρα στις ανθοδέσμες, δεν πρέπει να κάνουν όμως την κρίση μας να ξεχνάει την βασικότερη και σαρωτικότερη παράμετρο. Ότι στη φοιτητική κάλπη ανταποκρίνεται (εδώ και δεκαετίες) περίπου ή και λιγότερο απ’ το 1/5 του σπουδάζοντος πληθυσμού. Με την συμμετοχή λοιπόν να πλέει επί της αποχής, με 50.000 στους 264.000 κατά την ΕΛΣΤΑΤ να ψηφίζουν, η δυνατότητα εξαγωγής εξ αυτής, κοινωνιολογικών συμπερασμάτων για το πολιτικό είναι της ευρύτερης νεολαίας ξεθωριάζει όλο και περισσότερο, με όλες τις σκισμένες ανακοινώσεις και τις απογοητεύσεις των ποικιλόχρωμων συνδικαλισμένων και κυρίως των ανωτέρων τους, τις οποίες αυτό το δεδομένο επιφέρει.
Άξιο επεκταμένης ανάλυσης είναι και το γεγονός ότι όλες οι παραπάνω ημιπαράλογες καταστάσεις μεταξύ ενηλίκων εκτυλίχθηκαν (και δεν αμφιβάλω ότι θα επαναληφθούν) στη σκηνή του λυκαυγούς της πεντηκονταετίας από τη 17η Νοεμβρίου του 1973. Τα κοινότοπα λάβαρα θα υψωθούν πιο ψηλά από τις περιχαρακωμένης μυθολογίας ομάδες οι οποίες και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν στο μυαλό τους την εξωϊστορική υπόκλιση σε αυτόν που βάζει τις ιδέες του (όποιες κι αν αυτές είναι) απέναντι σε πραγματικές ερπύστριες, από την δικαιούμενη πολιτική κριτική στα παράγωγα της ασφυκτικής ένσκηψης του φαντασιακού που δημιούργησαν τα ιεροποιημένα λουλούδια του Πολυτεχνείου σε κάθε σπιθαμή του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου μέσα σε αυτές τις πέντε δεκαετίες. Τα φιλομηδενιστικά “εγγόνια” τους είναι πάντα εκεί να εξοστρακίσουν την κάθε αντίρρηση ως ευκόλως “φασιστοχουντική” χρησιμοποιώντας την αληθινότητα ενός θάρρους ως δια-ιστορική, αυτοαναπαραγωγική ασπίδα του εαυτού τους. Αυτοί που κρατούν τα απέθαντα “σημαιοστυλιάρια” δεν δείχνουν να διαπεράστηκαν καθοριστικά από τη λεμπονική διάψευση των προσδοκιών που ωθεί τις μάζες να κατασκίσουν με οργή τα παλιά τους είδωλα και σύμβολα όπως συνέβη το 2011-12 μόλις η κραυγή ενός Αγανακτισμένου συνειδητοποίησε την κοινή γενεακή σάρκα των εθνικών πτωχευτών με τους καταληψίες του ’73 ° την ουρά ενοχής αυτών που επιμέρισαν τη χρυσόσκονη της προαναφερθείσας λογικής υπόκλισης σεβασμού στον αυτοθυσιαζόμενο, σε μια ολόκληρη “γενιά” (φορτώνοντας στις επόμενες το “φυσικό” άχθος του να παράγουν όμοια λάμψη) και την σκόρπισαν έπειτα σε μεγάλες καρέκλες στις πλάτες του λαού, υπέρ της λύτρωσης του οποίου φώναζαν πίσω από τα κάγκελα που έριξε το άρμα.
Οφείλουμε βέβαια να παρατηρήσουμε πρώτον ότι αυτός ο απομυθοποιητικός κραδασμός δεν άφησε την παραταξιακή (ακρο)αριστερά εντελώς ανεπηρέαστη καθότι ο εορτασμός των σαράντα ετών ήταν πιο ήρεμος από τον εορτασμό των τριάντα ή των είκοσι (για την ακρίβεια των εικοσιδύο), αντίθετα από ότι ίσως ανέμενε κανείς. Δεύτερον, η Μεταπολίτευση δεν “τελείωσε” το 2012 αλλά ουσιαστικά μετά την κυβερνητικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή της τρέχουσας μορφής του τρίτου πυλώνα του κοινωνικού συμβολαίου του 1974 και την υπογραφή από εκείνον του τρίτου μνημονίου [όταν και παράλληλα (αυτο)διαλύθηκαν οι φοιτητικές του δομές με την ΑΡΕΝ να απογαλακτίζεται επιθετικά από την Κουμουνδούρου και το περίτριμμα του #BLOCO (νυν ΔΙΚΤΥΟ) που προέκυψε να μένει σε ένα 2-3% πανελλαδικά, ένα από τα ελάχιστα σημεία όπου γενικά συγκλίνουν οι μετρήσεις ΔΑΠ, ΠΚΣ και ΕΑΑΚ]. Ένας ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κουβαλούσε μέσα από την πολυτασικότητα του, από το άρμεγμα του “ηθικού πλεονεκτήματος”, από τα “περιφερειακά” πρόσωπα που συμβόλιζαν επιμέρους ιστορικά κινήματα (Γλέζος, Τεμπονέρας, Κοροβέσης) και από τη ρητορική και προπαγανδιστική του φόρμα, πολλούς βιοκόσμους (και πολλές αντιληπτικές στρεβλώσεις) του πολυτεχνειακού φαντασιακού.
Την ίδια ώρα, πάνω από τα αμφιθέατρα και τα τραπεζάκια, πετάει και ζουζουνίζει η κεκηρυγμένη επιθυμία της δεύτερης αυτοδύναμης κυβέρνησης Μητσοτάκη να αναθεωρήσει το περιβόητο Άρθρο 16 του συντάγματος. Σχήματα των ΕΑΑΚ σε σημαντικές από πολλές απόψεις σχολές (Νομική, Φιλοσοφική, Πληροφορική) έχουν αρχίσει σε ανακοινώσεις τους να μνημονεύουν τις κινητοποιήσεις του 2006-07 που πραγματοποίησε η γενιά των Millennials ενάντια στον “νόμο – πλαίσιο” της τότε Υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου και τη δρομολόγηση της αναθεώρησης του άρθρου 16 στην τότε συνταγματική μεταρρύθμιση. Η ΚΝΕ/ΠΚΣ μέσω των επίσημων ιστοσελίδων της μιλά πιο γενικόλογα και μάλλον μετράει διαθέσεις και δυνάμεις. Προαισθάνεται σίγουρα την ενταμένη εκστρατεία ισορρόπησης που θα χρειαστεί (και πάλι) να πραγματοποιήσει° μεταξύ από τη μια της “μη συστημοποίησης” (τόσο σε σχολές όπου παραδοσιακά κυριαρχεί όσο και στις πιο εύθραυστου συσχετισμού σχολές και στα τμήματα εντός γαλάζιας περικύκλωσης (πχ Τουρκικών Σπουδών ή Κοινωνιολογίας στη ΝΟΠΕ) που κατέκτησε στις δύο τελευταίες εκλογές) και από την άλλη της παροχής δομημένης και ποιοτικότερης αντιπολίτευσης στα κυβερνητικά μέτρα, σε σύγκριση με τη λογική της “κατάληψης για την κατάληψη” που διέπει τους εν δράσει αριστερότερους της.
Στην άλλη άκρη του νεφελώματος, η ΔΑΠ ακροβατεί (όπου δεν έχει αυτοκαταργηθεί) μεταξύ του εύκολου γλιστρήματος από το τραπεζάκι στην ζεστασιά του ξεπουλημένου κόμματός της και της όλο και μεγαλύτερης απουσίας των εθνικοσυντηρητικών νέων από τις τάξεις της οι οποίοι και θα είχαν την ικανότητα να αποτελέσουν τη μαγιά για μια ενδοπανεπιστημιακή άμυνα στο ενδεχόμενο συγκρούσεων. Θα έπρεπε με πυρήνα τις σχολές που διατηρήθηκε κυρίαρχη (ΝΟΠΕ, ΠΑΜΑΚ, σημαντικό κομμάτι του ΕΜΠ) ή έλαβε θεαματική ενδιάμεση άνοδο (πχ ΑΠΘ μεταξύ 2022 και 2023 εν μέσω Τεμπών και “βιβλιοθήκης”) να συγκροτήσει και να υπηρετήσει με θυσίες ένα εμπνευστικό ιδεολόγημα “ριζοσπαστικής κανονικότητας” να κάνει την ανοιχτή σχολή και την ζήτηση πραγματικής πλειοψηφίας φιτίλι πολιτικής σύγκρουσης καταφέρνοντας το αυγό του περιστεριού να γεννήσει τον ζητούμενο αετό που θα αντιπαλέψει τον “νέο Μαηούνη” των αντίπαλων της. Το κόχλασμα όμως μιας οργανικής κοσμοθεσίας που θα μετουσιώσει την αντιμπαχαλική μάζα σε στρατιώτη των παραπάνω δίνοντας της μια αποπαρασιτική πολιτική θέαση (την παλιά μα “πολιτισμένα” εγκαταλειμμένη Απαλλαγή) είναι ελλιπές έως φυλλοροόν. Προϋποθέτει τη διάβαση ενός ρουβίκωνα από πλευράς των αρκετά ζαλισμένων γαλάζιων προεδρευόντων, ιδιαίτερα απαιτητικού για τη συνήθη στάση τους. Και αν η ριζοσπαστική κανονικότητα φαντάζει δραματικά πολύπλοκη ή “αριστερόστροφη” στα αυτιά της “εξ οικογενείας δεξιάς” δαπίτισσας, όσο δεν κατανοούσε την εσωτερική φιλοσοφία και τις κοινωνικές προτάσεις της αντιφατικού ακούσματος Συντηρητικής Επανάστασης η σκουριασμένη δεξιά του συλλογικού καμπαρέ που το ‘λέγαν Βαϊμάρη, οφείλουμε να πούμε (παρότι τα άλματα έκπληξης πάντα είναι καλοδεχούμενα) ότι το φάρμακο της παθογένειας πρέπει να συνταγογραφείται και να γνωστοποιείται, ακόμα και αν δεν βρεθεί τελικά ο κατάλληλος γιατρός να το χορηγήσει. Όποια εν τέλει δεξιίζουσα πολιτική δύναμη (με τη μετάφραση της υπεράσπισης/συντήρησης ιδεών και θεσμίσεων που αξίζει να συντηρηθούν) δεν μπορεί να κάνει αντιληπτό ότι ρίζες δεν έχουν μόνο τα δέντρα της ουσίας αλλά και οι τσουκνίδες που τα κυκλώνουν και να επαναχαράξει τα βήματά της σε αυτή τη βάση, είναι άξια ακριβώς του κλαδευτηριού της Ιστορίας. Σε αυτή την περίπτωση η φοιτητοπολιτικά προσαρμοσμένη επιταχυνιστική (accelerationist) οπτική προδιαγράφεται μονοδρομική για τους αξιοφόρους που θα συνεχίζουν να στέκουν όρθιοι.
Τις καταλήψεις του 2006-07 πυροδοτούσε “η πεποίθηση των επόμενων διαχειριστών των υλικών και συμβολικών πόρων της ελληνικής κοινωνίας ότι δεν θα βρουν τίποτα να διαχειριστούν [και] τροφοδοτούσε την αντίδραση ενάντια στο οποιοδήποτε νέο πλήγμα στη δυνατότητα των νέων να χρησιμοποιήσουν το κοινωνικό ασανσέρ του ελληνικού πανεπιστημίου” (“Στο Εσωτερικό του Κινήματος”-Δημήτρης Παπανικολόπουλος, εκδ. ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ – σελ 154). Η πρώτη γενιά από το 1974 που έχοντας τελειώσει το λύκειο στο πικ της τεχνητής ευμάρειας έβλεπε τα πέπλα του επιδεινούμενου σε σχέση με τους προηγούμενους να αγκαλιάζουν το μέλλον της. Το “φράγμα” συμμετοχής έσπασε, το ΠΑΣΟΚ χάνοντας τον έλεγχο μέρους της βάσης του δεν συναίνεσαι στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Παρά όμως την ορμητικότητα αυθορμητισμού που αναμφισβήτητα το διαπέρασε, το κεφαλαίο Κάπα με τα κριτήρια που έθεσα στο προηγούμενο κείμενο, είναι συζητήσιμο εάν αξίζει στο κίνημα αυτό, δεδομένης της αδυναμίας του να συντονιστεί με άλλα κοινωνικά υποσύνολα γύρω από ένα κεντρικότερο μετασχηματισμό° αδυναμία που θίχτηκε προπαντός από φοιτητές εκείνων των καταλήψεων (τόσο των ΕΑΑΚ όσο και της ΠΚΣ) με αιχμή κυρίως την ανεπαρκή τους στάση στη μεγάλη πανεκπαιδευτική απεργία του Σεπτεμβρίου του 2006.
Ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων της σημερινής φοιτητικής αριστεράς, ευρισκόμενες να βιώνουν ένα σκωτσέζικο ντουζ αισιόδοξων κι απαισιόδοξων μηνυμάτων κατά το τέλος της πρώτης και το ξεκίνημα της δεύτερης τετραετίας Μητσοτάκη φαντασιώνονται την ρετροτοπία (δηλαδή την κατά Bauman εναπόθεση του οράματος όχι στο ακαθόριστο μέλλον αλλά στις εικόνες και τις πρακτικές του παρελθόντος) του 2006-07. Όπως βέβαια γνωρίζουμε η Ιστορία μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναληφθεί μέχρι την μορφοποίηση του νέου κοινωνικού τοπίου. Εν πολλοίς αναμένεται η πλαστικίλα του κακέκτυπου να κακοφορμίσει πάνω στα (ελπίζω όχι “κοινά”) πλαίσια των Γενικών Συνελεύσεων μέσα σε μια χώρα και μια νεολαία που πολλά από τα προσδιοριστικά τους στοιχεία έχουν αλλάξει από το 2006 και το 2007. Η δημογραφική ομάδα που περιλαμβάνει τους (φυσιολογικών ωραρίων) φοιτητές έβγαλε στο ανώτερο επίπεδο των εθνικών εκλογών πρώτη τη Νέα Δημοκρατία μετά από τουλάχιστον δέκα χρόνια, συντελώντας μια “επανάσταση της απτότητας” και κάνοντας τον Ζουράρη να εκτοξεύει αντιδημοκρατικά πυροτεχνήματα on air ενάντια στη μείωση του ορίου ηλικίας για την ψήφο που το δικό του κόμμα νομοθέτησε ως κυβέρνηση και ο ίδιος υπερψήφισε ως βουλευτής. Το νεόφερτο εθνικιστικό κόμμα των Σπαρτιατών έλαβε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι το “πρώτο” στα πανεπιστήμια ΚΚΕ στους νέους. Τα καθαρόαιμα προοδευτικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25) το χέρι των οποίων γλείφουν φανερά ή κεκαλυμμένα τα σχήματα ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ επλήγησαν βαριά και η διαφορά κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μεγαλύτερη από ποτέ υπέρ της πρώτης. Το 2006 η Νέα Δημοκρατία περνούσε το ΠΑΣΟΚ λιγότερο από 5 μονάδες και η πιθανή σύμπραξη του με το ΚΚΕ και το Συνασπισμό (που είχε υιοθετήσει το προφίλ του “εκπροσώπου τύπου των φοιτητών” εκείνη τη χρονική στιγμή) είχε τη δύναμη να τορπιλίσει τους κυβερνητικούς αναθεωρητικούς σχεδιασμούς. Όπως και περίπου έγινε αφού η αναθεώρηση δεν πραγματοποιήθηκε ύστερα ακριβώς από την αποχώρηση της ΚΟ του Γιώργου Παπανδρέου.
Εμβαθύνοντας, τμήμα του τότε νόμου-πλαισίου έχει υλοποιηθεί από τις μεταρρυθμίσεις Διαμαντοπούλου και Κεραμέως (πχ ν+2) κι η θέαση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχει μεταβληθεί στο ευνοϊκότερο με μέλη των ΕΑΑΚ ακόμα (ή τους κολλητούς τους) να έχουν φοιτήσει σε αντίστοιχα ιδρύματα στο εξωτερικό. Τέλος δεν πρέπει να υποτιμάται ως παράμετρος η woke εκθηλυντική, (αυτο)εκμαυλιστική κουλτούρα που έχει εδραιωθεί κάτω από το πετσί των υποτιθέμενων απογόνων της αριστερής, ριζοσπαστικής αντιπαγκοσμιοποίησης που εν Ελλάδι ήταν και μέσα στην φοιτητοπολιτική προτοπορία του 2006-07 ή ,για την ακρίβεια, είχε αποτελέσει (εξοικειωτικά και χρονικά) την “προπαίδειά της”. Εαυτική μεταβολή που συμπαρασύρει το σύνολο της πολιτικής (κι όχι μόνο) συμπεριφοράς και de facto μειώνει τη δυναμικότητα και την μαχητικότητα, όσο πυρακτωμένο και αν γίνει το λαρύγγι. Μπορεί, με λίγα λόγια, το ρητορικό volume και τα ζωγραφισμένα σύμβολα να παρουσιαστούν ίδια με τότε, αλλά τα χαρτιά των τυπωμένων αποφάσεων θα έχουν παραγίνει άνοστα και τα τούβλα που θα προορίζονταν για αντιδραστικούς πρυτανοκοσμήτορες θα έχουν καλυφθεί στα μάτια της εξωκομμουνιστικής φοιτητικής αριστεράς εξ ολοκλήρου από την ομίχλη της “ματσίλας” και της “τοξικής αρρενωπότητας” made in California. Η παρούσα “πανουργία της ιστορίας” έχει όπως φαίνεται αρκετά υλικά στη διάθεσή της για να διαμορφώσει τον πολιτικό παλμομετρητή του ακαδημαϊκού έτους 2023-24. Ας ράψει λοιπόν ο καθείς το πανό της μάχης του…
ΠΗΓΕΣ
“Η Ψυχολογία Των Μαζών” – Γκυστάβ Λε Μπον, εκδ. ΜΙΝΩΑΣ
“Στο Εσωτερικό Του Κινήματος” – Δημήτρης Παπανικολόπουλος, εκδ. ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ σελ. 154
“Ρετροτοπία” – Ζίγκμουντ Μπάουμαν, εκδ. ΝΗΣΙΔΕΣ
https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/388837_foititikes-ekloges-sti-skia-tis-ethnikis-kalpis?amp
http://www.pksekloges.gr/foititikes-23/index.html
https://www.dap.gr/dap-ndfk/xekinise-simera-to-resital-notheias-tis-pks-sto-dipae/
https://www.google.com/amp/s/www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/388290_kataggelies-tis-pks-kata-dap-gia-apopeira-notheias%3famp
https://rproject.gr/article/deka-hronia-apo-kinima-toy-arthroy-16-mia-mahi-poy-egrapse-istoria
https://www.star.gr/eidiseis/politiki/627644/apotelesmata-eklogwn-2023-ti-pshfisan-oi-neoi-17-24-etwn
https://www.protothema.gr/politics/article/1375112/ekloges-2023-o-zouraris-eihe-pei-nai-stin-psifo-ton-17aridon-kai-tora-tin-haraktirizei-exofreniki-deite-video/
