Για κάθε επιχειρηματία, ο τόπος εγκατάστασης της έδρας αποτελεί βασική απόφαση καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, καθώς έχει αντίκτυπο στις προσωπικές του, καθώς και στις οικονομικές υποχρεώσεις της εταιρείας του προς το κράτος.
Σε γενικές γραμμές, οι φορολογικές έδρες μπορεί να ταξινομηθούν σε τρεις τύπους:
Έδρες με βάση την κατοικία: Ο φόρος για την κατηγορία αυτή βασίζεται στη μόνιμη κατοικία ενός προσώπου. Κάποιος μπορεί να φορολογηθεί βάσει της κατοικίας του, ακόμη και αν δεν ζει φυσικά εκεί. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές φορολογικές υποχρεώσεις, ιδίως εάν η κατοικία κάποιου βρίσκεται σε χώρα με υψηλή φορολογία.
Τοπικές έδρες με βάση τη φυσική παρουσία: Το πιο συνηθισμένο μοντέλο είναι η κατοικία με βάση την τοπική φυσική παρουσία, όπου η αλλοδαπή φορολογική αρχή επιβάλλει φόρους με βάση τον αριθμό των ημερών που ο φορολογούμενος περνά εντός των συνόρων.
Εικονική φορολογική έδρα, η οποία μπορεί να αποκτηθεί από επαγγελματίες που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν χωρίς την ενοικίαση κανονικών γραφείων αλλά δεν θέλουν να δηλώσουν την κατοικία του σπιτιού τους ως φορολογική έδρα.
Το κόστος για την καθιέρωση φορολογικών εδρών διαφέρει επίσης ανάλογα με τη δικαιοδοσία. Αυτό εξαρτάται εν μέρει από το αν οι φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλοί, όπως σε πολλές «παραδοσιακές» χώρες με υψηλή φορολογία, χαμηλοί, όπως σε πολλές χώρες με χαμηλή φορολογία, ή μηδενικοί, όπως σε πολλές χώρες χωρίς φορολογία. Άλλα κόστη μπορεί να προκύψουν από τη συμμόρφωση με το ρυθμιστικό καθεστώς και από τη δημιουργία των επιχειρηματικών δομών – συμπεριλαμβανομένου ενδεχομένως σημαντικού νομικού κόστους.
Οφέλη από την προσεκτική επιλογή ευνοϊκών φορολογικών εδρών είναι η υψηλότερη κερδοφορία λόγω της φορολογικής αποτελεσματικότητας και η βελτιωμένη διαχείριση των φορολογικών ταμειακών ροών. Ορισμένες δικαιοδοσίες προσφέρουν επίσης ευνοϊκές συνθήκες για τις διεθνείς επιχειρήσεις όσον αφορά τις συνθήκες διπλής φορολόγησης και τη μη φορολόγηση σε ξένες δικαιοδοσίες.
