Tου Αναστάσιου Πουλόπουλου, φιλολόγου
Προέδρου της Νεολαίας ΠΑΤΡΙ.Δ.Α.
Η περασμένη Δευτέρα, 16 η Ιανουαρίου 2023, ήταν από κάθε άποψη μία ιστορική και
ανεπανάληπτη ημέρα. Ήταν η ημέρα που πραγματοποιήθηκε η εξόδιος ακολουθία και η κηδεία του Κωνσταντίνου Β΄, τέως Βασιλέως των Ελλήνων. Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά πρόκειται να ειπωθούν για την προσωπικότητα του Βασιλιά. Όπως κάθε ιστορικό πρόσωπο, κρίνεται. Κρίνονται οι πράξεις του, τα λάθη του, οι παραλείψεις του, αλλά και η γενικότερη στάση του απέναντι στη χώρα, από το δημοψήφισμα του 1974 και μετά. Αυτό το κομμάτι, όμως, αφορά την ιστορία.
Και σκοπός του άρθρου δεν είναι η ιστορική αποτίμηση του Κωνσταντίνου, αλλά οι λόγοι που έκαναν εμένα και χιλιάδες κόσμου να δώσουν το παρόν στο άτυπο «λαϊκό προσκύνημα». Βρέθηκα στην περιοχή πέριξ της Μητροπόλεως Αθηνών από το πρωί, γύρω στις 9. Ο κόσμος ήταν ήδη πολύς, παρότι ήταν εργάσιμη ημέρα, αλλά το εντυπωσιακό ήταν ότι βρίσκονταν εκεί και εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, ηλικίας 20 με 30 ετών. Δεδομένης της άποψης που διαχέεται μέσω της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης ότι ήταν το «απόλυτο κακό» και δεδομένου ότι δεν έζησαν επί βασιλείας Κωνσταντίνου, ήταν αξιοπρόσεκτη η παρουσία τους.
Σίγουρα βρέθηκαν και γραφικοί άνθρωποι, νοσταλγοί της βασιλευομένης δημοκρατίας, cult φιγούρες, οι οποίες, όπως γίνεται πάντα, κυρίευσαν τα δημοσιεύματα, επικαλύπτοντας την αξιοπρεπή παρουσία χιλιάδων κανονικών ανθρώπων.
Προσωπικά δεν είμαι οπαδός της βασιλευομένης δημοκρατίας. Κάποτε όμως, το πολίτευμα
της Ελλάδος ήταν αυτό. Και ο Κωνσταντίνος διετέλεσε αρχηγός του κράτους όταν ίσχυε αυτό το πολίτευμα. Παρευρέθηκα, λοιπόν, για να τιμήσω έναν τέως αρχηγό κράτους. Επιπλέον, ως λάτρης της Ιστορίας, πήγα να αποχαιρετήσω ένα ιστορικό πρόσωπο.
Ο Κωνσταντίνος αναμφίβολα έζησε την Ιστορία, έγραψε Ιστορία, ήταν ο ίδιος μέρος της Ιστορίας. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να λείπω από αυτήν την κυριολεκτικά ανεπανάληπτη στιγμή. Ένας άλλος λόγος για τον οποίον πήγα στην κηδεία του Κωνσταντίνου, ήταν για να δείξω την αντίθεσή μου στην απρεπή απόφαση της κυβέρνησης να κηδευτεί ως «ιδιώτης». Ένας άνθρωπος ο οποίος υπήρξε, με τα όποια λάθη του, ο νόμιμος και συνταγματικός ανώτατος πολιτειακός άρχων της χώρας, αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων και χρυσός ολυμπιονίκης δεν κηδεύεται «ιδιωτικά». Και πιστεύω βαθύτατα, ότι η παρουσία των περισσοτέρων που βρεθήκαμε εκεί ήταν μια πράξη αντίστασης στη φοβική και συνεχώς ολισθαίνουσα προς τα αριστερά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φιλοβασιλικοί ή μη, δεν επιτρέψαμε εμπράκτως, με την παρουσία μας, να κηδευτεί ως «ιδιώτης».
Για το τέλος άφησα τον πιο σημαντικό λόγο. Βρέθηκα στο «λαϊκό προσκύνημα» ως δημοκρατικός πολίτης, για να υπερασπιστώ τη συνέχεια του κράτους και των θεσμών, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία. Η Δημοκρατία δεν εκδικείται και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από έναν νεκρό και κάποιους -λίγους- φανατικούς οπαδούς του. Αντίθετα, το επικίνδυνο για τη Δημοκρατία είναι η λογική της ασυνέχειας. Είναι ο ισχυρισμός ότι αφού ο Κωνσταντίνος εξέπεσε και το πολίτευμα άλλαξε, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ αρχηγός του κράτους, σαν να μην υπήρχε «τίποτα», πριν την εγκαθίδρυση της αβασίλευτης δημοκρατίας.
Φυσικά, για το κράτος δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όλοι οι νόμοι και τα διατάγματα που υπεγράφησαν -συνταγματικά και νόμιμα, πάντα- από τους Βασιλείς συνεχίζουν να ισχύουν. Αλλά αυτός που τα υπέγραφε, δεν υπήρξε αρχηγός κράτους σύμφωνα με την Κυβέρνηση… Τι να πεις;
Κλείνω, με την ευχή η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία να αποβάλει τα αντιβασιλικά της
συμπλέγματα. Το πολίτευμά μας, είναι σταθερό και δεν κινδυνεύει ούτε από την τέως Βασιλική Οικογένεια, ούτε από τους ελάχιστους νοσταλγούς της. Ας μεριμνήσουμε λοιπόν, να το εμβαθύνουμε, ενισχύοντας τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, και ας δείξουμε την απαραίτητη μεγαλοψυχία, επιστρέφοντας την ελληνική ιθαγένεια, τιμητικά και συμβολικά, τόσο στον ίδιον τον Κωνσταντίνο, όσο και στην οικογένειά του.
