Με αφορμή το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία, όπου το δεξιό AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) σημείωσε έναν αξιοσημείωτο θρίαμβο, τα ελληνικά ΜΜΕ μιλούν για «σοκ» και «πολιτικό σεισμό». Κι όμως, δε πρόκειται για κάτι μη αναμενόμενο, αφού οι δημοσκοπήσεις είχαν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα αυτό. Άρα, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης, καθώς και τα φιλικά προς αυτές ΜΜΕ, αδυνατούν να αντιληφθούν τον παλμό και τις ανάγκες του κόσμου, ή απλώς επιλέγουν να τα αγνοούν.
- Χρήστος Τσάκος, φοιτητής Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής
Στις χθεσινές τοπικές εκλογές στα κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας, το AfD σημείωσε πρωτόγνωρα ποσοστά για δεξιό κόμμα στις (πρώην κομμουνιστικές) περιοχές αυτές, τερματίζοντας πρώτο με 32.8% στη Θουριγγία, αφήνοντας κατά πολύ πίσω το κεντροδεξιό CDU που έλαβε 23.6%, ενώ στη Σαξονία πήρε 30.6% των ψήφων, ελάχιστα πίσω από το 31.9% του CDU.
Αυτό που πρέπει να απασχολεί τους πολιτικούς αναλυτές και τους κυβερνώντες δεν είναι το AfD σαν κόμμα, το οποίο πράγματι είναι από τα πιο ριζοσπαστικά της Ευρώπης (μέχρι και η Λεπέν το έχει αποκηρύξει), αλλά η δυσαρέσκεια των πολιτών και η εκλογική «μεταπήδηση» τους σε τέτοια κόμματα. Η στροφή των Ευρωπαίων προς τα δεξιά δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ξαφνικά εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν εξτρεμιστές, ρατσιστές, φασίστες ή ξενοφοβικοί, κι ας θέλει η ελίτ των Βρυξελλών, οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ να δοθεί αυτό το μήνυμα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αντιθέτως, αυτό που πράγματι συμβαίνει είναι πως οι πολίτες δεν μπορούν να ανεχθούν περαιτέρω τη παράνομη μετανάστευση και τις (πολιτισμικές και οικονομικές) συνέπειες της, την εμπλοκή στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας, τη παράνοια της woke agenda, καθώς και τον πολύμηνο πληθωρισμό και την ακρίβεια.
Οι Ευρωπαίοι θεωρούν, ορθώς, ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα, που κυριαρχείται από το ψευδές δίπολο κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς, δε μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα αυτά, ούτε βέβαια και στα υπόλοιπα. Πώς άλλωστε να το κάνει, όταν είναι δέσμιο των πολυεθνικών και των ισχυρών οικονομικών παραγόντων;
Αυτό πάντως που μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον από τη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση στη Γερμανία, ήταν η ψήφος των νέων. Συγκεκριμένα, στη Θουριγγία, στις ηλικίες 18-24 το AfD πήρε 38%, 5 μονάδες παραπάνω από το γενικό του ποσοστό στη περιοχή, ενώ η Αριστερά (Linke) καταποντίστηκε στο 16%, με το CDU να την ακολουθεί με 13%.
Πράγματι, οι νέοι της Ευρώπης σήμερα είναι απολιτίκ, ίσως όμως όχι στον βαθμό τον οποίο μας παρουσιάζουν. Τα ελληνικά ΜΜΕ πολλάκις αναφέρουν, έμμεσα ή άμεσα, ότι οι νέοι δεν πάνε να ψηφίσουν ή δε γνωρίζουν τίποτα για τη πολιτική σκηνή της χώρας είτε επειδή δεν τους νοιάζει, είτε επειδή προσπαθούν να τους παρουσιάσουν ως «χάπατα». Δεν είναι ψέμα πως η πλειονότητα των νέων δυστυχώς αδιαφορεί για τα πολιτικά τεκταινόμενα, όμως ο πραγματικός λόγος απέχει πολύ από όσα πιπιλάνε καθημερινά τα συστημικά μέσα. Οι νέοι απέχουν από τη πολιτική ζωή του τόπου διότι είναι αηδιασμένοι με το πολιτικό προσωπικό και τις πράξεις τους, όχι επειδή δε νοιάζονται για το μέλλον της πατρίδας τους και των ίδιων. Απλώς θεωρούν, λανθασμένα, ότι η αποχή είναι μια μορφή έκφρασης της δυσαρέσκειας τους. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη τετραετία διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ολίγον διέφερε εν τέλει από τις υπόλοιπες, από το 1974 έως και σήμερα κυριαρχούν τα δύο συστημικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που αντιπροσωπεύουν στο έπακρο το (ψευτο)δίπολο κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς, το οποίο εγκλωβίζει τους ψηφοφόρους στα ίδια και τα ίδια.
Οι νέοι θέλουν κάτι καινούριο, ένα πολιτικό κίνημα με φρέσκες ιδέες και καθαρό «πολιτικό μητρώο» μέσω του οποίου θα μπορούν να εκφραστούν. Η «αντισυστημική» Αριστερά έχει δοκιμαστεί στην Ελλάδα, τόσο σε ρόλο κυβέρνησης όσο και σε αντιπολίτευσης, και έχει αποδείξει, ειδικά εντός του 21ου αιώνα, ότι είναι λίγη και δε μπορεί να αγγίξει τον πολίτη, ώστε να επιλύσει τα προβλήματα του. Αντιθέτως, η αντισυστημική Δεξιά, που ουδεμία σχέση έχει με την αντισημιτική και ολοκληρωτική ακροδεξιά του 1940, ενώ τόσες δεκαετίες βρισκόταν «στο περιθώριο», πλέον ο κόσμος δεν είναι φοβικός απέναντι της και βλέπει στο πρόσωπο της κόμματα που έχουν προτάσεις και όραμα διακυβέρνησης. Τα καλύτερα παραδείγματα ότι η Δεξιά μπορεί να κυβερνήσει ορθώς μια χώρα είναι η Ιταλία υπό τη Μελόνι και η Ουγγαρία υπό τον Ορμπάν. Ήδη στην Ιταλία οι ροές σε σχέση με πέρυσι μειώθηκαν κατά 65%, εν αντιθέσει με την Ελλάδα που αυξήθηκαν 222% (!), σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Figaro.
Όπως προανέφερα, το AfD σάρωσε στους νέους της Θουριγγίας, αγγίζοντας οριακά το 40%. Στην Ελλάδα, οι νέοι που υποστηρίζουν κόμματα της Δεξιάς είναι φυσικά σημαντικά λιγότεροι, όμως δε παύουν να αυξάνονται, συγκριτικά με τα προηγούμενα έτη. Στις ευρωεκλογές του 2024, σύμφωνα με το exit poll, η Ελληνική Λύση έλαβε 8.4% στην ηλικιακή ομάδα 17-34, η Νίκη 4.9%, ενώ η Φωνή Λογικής 4.5%. Αν κάποιος αθροίσει τα ποσοστά των τριών κομμάτων της Δεξιάς, ανεξαρτήτως του υπόβαθρου και του τι πράγματι εκπροσωπεί το καθένα, αμέσως καταλαβαίνει πως το 17.8% της νεολαίας ψήφισε κατά της μετανάστευσης, της woke ατζέντας και του εξισλαμισμού της Ελλάδος. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ΝΔ στους νέους έλαβε 15.9%, άρα οι νέοι προτίμησαν συνολικά τα κόμματα της Δεξιάς από το κυβερνών κόμμα! Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να έχει μεγαλύτερα ποσοστά, με ελάχιστη βέβαια διαφορά, τον οποίον ψήφισε το 18.2% των νέων.
Συμπερασματικά, αυτό που κατανοούμε είναι ότι οι νέοι της Ελλάδας σκέφτονται τελείως διαφορετικά από τους ηλικιακά μεγαλύτερους, οι οποίοι επιμένουν να δίνουν τη πρωτιά στη Νέα Δημοκρατία. Η κάλπη της 9ης Ιουνίου ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη πως οι νέοι έχουν στραφεί στη Δεξιά, ακολουθώντας το ευρωπαϊκό ρεύμα, παρόλο που αυτό δε δύναται να εκφραστεί ενιαία στη κάλπη, αφού ο χώρος δεξιότερα της κυβέρνησης είναι κατακερματισμένος. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη καλά θα κάνει να ακούσει επιτέλους τις φωνές και τις ανάγκες των νέων και συνολικά των πολιτών, αν δεν θέλει να έχει τη τύχη του Σόλτς ή να καταλήξει σαν τον Μακρόν.
