Είναι αυτό που λέμε «κουλό», για παράδειγμα, ότι ενώ ο Έλληνας προτιμά το σουηδικό κρατικό μοντέλο, ως ηγέτης της καρδιάς του προβάλλει με μεγάλη διαφορά ο απολυταρχικός Πούτιν. Βέβαια, τι να σου πει ένας λαός, που θεωρεί κατά 60% τον καπιταλισμό κακό πράγμα και συγχρόνως κατά 75% αποστρέφεται τον κομμουνισμό;
Κι όμως, αυτός ο λαός μοιάζει να έχει μια επαρκή εικόνα του τι συμβαίνει διεθνώς. Βλέπουμε, λχ, ότι περίπου οι μισοί Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ έχει περιέλθει σε μια περίοδο εσωστρέφειας κι ότι μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια είναι αυξημένη η πιθανότητα να συνεχίσει να αποσυντίθεται. Συγχρόνως, όμως, οι δείκτες αποδοχής της Ένωσης παίρνουν την ανιούσα σε σχέση με την τελευταία τριετία κατά την οποία έβαιναν φθίνοντες. Περισσότεροι σήμερα, σε σχέση με το ’15 αλλά και το ’16, πιστεύουν ότι το ευρώ εξυπηρετεί και η παρουσία στην ΕΕ κάνει καλό στη χώρα.
Ξανά, όμως, μάλλον δεν συντρέχουν λόγοι πραγματικής ικανοποίησης ανάμεσα στους ευρωπαϊστές. Κι αυτό, διότι υπάρχει πια ένας παράγοντας, που βαρύνει πολύ στις γνώμες που εκφράζουν οι ερωτώμενοι και ο οποίος απουσίαζε τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία εχθρός των αγανακτισμένων μαζών ήταν οι «τοκογλύφοι» και οι «δοσίλογοι». Αυτός δεν είναι άλλος από την τουρκική επιθετικότητα.
Αν μελετήσουμε τα ευρήματα της έρευνας θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα, πλέον και με τη βούλα, γέρνει δεξιά. Οι μισοί Έλληνες επιθυμούν την επαναφορά της θανατικής ποινής, το 50% δηλώνει ότι θρησκεύεται ενεργά, το 60% είναι εναντίον των γάμων ομόφυλων ζευγαριών (συν 10% από πέρυσι) και σχεδόν το 80% πιστεύει ότι οι παράνομοι μετανάστες πρέπει απλά να φύγουν από τη χώρα. Συντηρητικοί και ακροδεξιοί, όχι απλώς δεξιοί, δηλώνουν πλέον σχεδόν 15 στους 100 Έλληνες.
Κι αν ένας στους τέσσερις πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, τουλάχιστον εντυπώνονται πλέον ορισμένα βασικά. Ο Τσίπρας και η παρέα του μας έγδυσαν, συνεπώς ακυρώνεται Αριστερά. Ο Ερντογάν, δε, πλέον απειλεί ευθέως, οπότε ο Έλληνας αντιλαμβάνεται αυτό που οι πατριώτες ευρωπαϊστές ΦΩΝΑΖΑΜΕ το καλοκαίρι του ’15: Η εθνική ακεραιότητα περνά (και) από τις Βρυξέλλες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ – αρκεί η καθυστέρηση αυτή να μην κοστίσει χειρότερα.
