Ο Δρ. Ανάργυρος Μαριόλης, διευθυντής του Κέντρου Υγείας Αρεόπολης, ανακηρύχθηκε καλύτερος Οικογενειακός Γιατρός για το 2019 από τον έγκριτο οργανισμό WONCA Europe. Ο Δρ. Μαριόλης θα παραλάβει το βραβείο του Γενικού Ιατρού της Χρονιάς για την Ευρώπη, στο συνέδριο WONCA Europe στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας, 26-29 Ιουνίου 2019. Με αφορμή την εφετινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας (7 Απριλίου) η οποία είναι αφιερωμένη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) το ygeiamou.gr συνομίλησε με τον Δρα Μαριόλη, ο οποίος από το 2004 δίνει τον δικό του, μοναχικό αγώνα, να αναδείξει την αξία της ΠΦΥ και του οικογενειακού γιατρού στο σύστημα υγείας.
«Γοητευμένος τόσα χρόνια από τη Γενική-Οικογενειακή Ιατρική και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, δεν είχα παρά μόνο μία επιλογή, να την ακολουθήσω στη δημιουργία της» δηλώνει, ανατρέχοντας στο 2004 και τη συμβολή του στην ίδρυση και λειτουργία του πρώτου Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου, στον Βύρωνα. Αναφορικά με τη μεταρρύθμιση της ΠΦΥ όπως χαρακτηρίζει η ηγεσία του υπουργείου Υγείας το εγχείρημά της να δημιουργήσει ένα δίκτυο δομών (Τοπικές Μονάδες Υγείας και συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ οικογενειακούς γιατρούς) ο κ. Μαριόλης διαπιστώνει πως «παρόλο που η μεταρρύθμιση είχε αγαθές προθέσεις και ορθό προσανατολισμό, δυστυχώς είχε κακό σχεδιασμό».
-Σε μία χώρα με ελλειμματική Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) πώς μεταφράζετε τη διάκριση που λάβατε από τον έγκριτο οργανισμό WONCA Europe;
Η συγκίνησή μου αυτές τις ώρες μετριέται μόνο με κύματα. Η ζωή είναι μια ατέρμονη κίνηση, μια ατελείωτη υπέρβαση του εαυτού μας.
Αυτή η τιμητική διάκριση μοιάζει σαν τον ήχο που κάνει το αεράκι του πεύκου πάνω σε μια ζωγραφιά από μελάνι. Εναρμονισμένος κάθε στιγμή με το να βάφω με ρεαλιστικά χρώματα τις συννεφιές.
Παρόντες στις σκέψεις μου είναι άνθρωποι από το Βύρωνα, αλλά και όλοι οι κάτοικοι αυτής της γοητευτικής γωνιάς της Ηπειρωτικής Ευρώπης στη Μάνη.
Κάθε πολίτης – ασθενής είναι μια προσπάθεια μνήμης, όσο και ο πυρετός του ηλιοβασιλέματος. Καθώς αναφέρομαι στους ασθενείς και την προσπάθεια την οποία κάνουμε τόσα χρόνια, ομοιάζουν οι στιγμές με απειράριθμους κόκκους που, ενώ δείχνουν ολόιδιοι, κανείς τους δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Το καθήκον και η ευθύνη όλα αυτά τα χρόνια θεσμοθετήθηκαν από τους ίδιους τους πολίτες – ασθενείς.
Με βαστά η ελπίδα της δημιουργίας, η ανάσα της επιβίωσης του ανθρώπου.
