Πολλοί είναι αυτοί που προσπερνούν εύκολα την επιτυχία της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ στα ελληνικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω: Εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, οι ΔΑΠίτες καλούνται να αντιμετωπίσουν το λαϊκισμό που καταδυναστεύει τη χώρα μας στην πιο επικίνδυνη εκδοχή του, αυτή της ανέξοδης επαναστατικότητας. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίζεις την εμπιστοσύνη και την ψήφο του συμφοιτητή σου όταν ο αντίπαλός σου υπόσχεται έναν άλλο κόσμο που (δεν) είναι εφικτός, γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει καμία συνέπεια αν προδώσει την εμπιστοσύνη που θα λάβει στην κάλπη. Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, λοιπόν, δείχνει πώς κερδίζονται ιδεολογικές μάχες υπό αντίξοες συνθήκες.
Θα επιμείνουν κάποιοι: Έχει αυτό κάποιο κέρδος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση; Δεν θα μπορούσε η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ να λειτουργεί εκτός ακαδημαϊκών χώρων; Εδώ η απάντηση έρχεται από την ίδια την πραγματικότητα: Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ εδώ και δεκαετίες κρατά ανοιχτές τις σχολές μας, απέναντι στους επαγγελματίες καταληψίες που χτίζουν αγωνιστικές καριέρες με όραμα το προσωπικό και οικογενειακό βόλεμα. Μάλιστα, κρατά ανοιχτές τις σχολές ανεξάρτητα αν είναι φίλα προσκείμενη στην εκάστοτε Κυβέρνηση. Στο νόμο Διαμαντοπούλου η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ ήταν αυτή που υπερασπίστηκε το δικαίωμα του οικονομικά αδύναμου φοιτητή να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ώρα του. Παράλληλα, με σειρά παρεμβάσεων στα όργανα συνδιοίκησης, οι ΔΑΠίτες συμβάλλουν στη βελτίωση ακαδημαϊκών θεμάτων με γνώμονα το ρεαλισμό και τη βελτίωση της ποιότητας σπουδών, χωρίς να αγωνίζονται για το «δημοκρατικό 5».
Ίσως κάποιοι ακόμα να μην έχουν πειστεί: Τι γίνονται στη συνέχεια τα μέλη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ; Δεν γίνονται κομματόσκυλα; Με όλο το σεβασμό, θα ήθελα να πω ότι αυτό είναι η μεγαλύτερη πλάνη. Τα πιο πολλά μέλη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ μετά την αποφοίτησή τους γίνονται κανονικά, κανονικότατα μέλη της κοινωνίας των πολιτών, χωρίς πολιτικές καριέρες, χωρίς βολέματα, χωρίς μεγαλοσχήμονες «φίλους», αλλά με πολύτιμες εμπειρίες ζωής. Οι εμπειρίες αυτές με έμαθαν να είμαι με εκείνους που μοχθούν για συλλογικούς αλλά και προσωπικούς στόχους. Αυτό το «σχολείο» μου έδωσε τη δυνατότητα να εξελιχθώ ατομικά και επαγγελματικά. Υπήρξαν και εκείνοι που καταχράστηκαν τη διαδρομή τους; Ασφαλώς και υπήρξαν, όπως υπήρξαν σε όλους τους χώρους. Όπως, όμως, συμβαίνει σε όλους τους χώρους, αυτοί ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Και αν κάποιος πειστεί από όλα αυτά, θα μπορούσε να ρωτήσει: Καλά όλα αυτά, ίσως τόσα χρόνια το βλέπαμε λανθασμένα, αλλά τώρα; Τώρα τι γίνεται; Και εδώ έρχεται η «μαγκιά» αυτής της γενιάς ΔΑΠιτών: Ενώ μπορούσαν να συνεχίσουν στην πεπατημένη, εκείνοι τόλμησαν να δώσουν το μήνυμα ότι αλλάζουν πρώτοι αυτοί για να έχουν δικαίωμα να ζητούν οποιαδήποτε αλλαγή. Έτσι, οργάνωσαν μια άρτια Εθνική Συνδιάσκεψη, ανανεώνοντας ιδέες και πρακτικές. Ενώ υπήρχαν επαρκή αιτήματα που ζητούν εδώ και χρόνια υλοποίηση (άσυλο, ιδιωτικά πανεπιστήμια), εκείνοι τόλμησαν να αναθεωρήσουν εκ βάθρων την πρόταση παιδείας της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, βάζοντας στο επίκεντρο τις νέες τεχνολογίες, θέτοντας στόχους για προσέλκυση κεφαλαίων, ζητώντας αποτελεσματική αξιολόγηση και απαιτώντας περισσότερα για τους πιο αδύναμους συμφοιτητές μας.
Για όλα αυτά και για άλλα πολλά περισσότερα, όταν γίνομαι μάρτυρας τσουβαλιάσματος όλων των ΔΑΠιτών, θα ήθελα να δώσω μόνο μια απάντηση: Η χώρα μας χρειάζεται ανθρώπους δυνατούς που θα διεκδικήσουν όσα αξίζουν. Αναζητά μια γενιά που αδυνατεί να συμβιβαστεί με τη «δικτατορία» της μετριότητας και τις λογικές της απαξίωσης. Δεν είναι λογικό να απαξιώνεις εκείνους που παλεύουν απέναντι σε αυτούς που διέλυσαν την χώρα. Αφήστε αυτά τα παιδιά να τολμήσουν, να κάνουν λάθη, κρίνετέ τους για αυτά και καλέστε τα να λογοδοτήσουν για αυτά. Αφήστε τα να διεκδικήσουν το πανεπιστήμιο που μας αξίζει. Θα πετύχουν πολλά περισσότερα από τους τύπους με τις κουκούλες και τη σηκωμένη γροθιά και θα ενταχθούν στην κοινωνία πιο έμπειροι, πιο χρήσιμοι, πιο συνειδητοποιημένοι. Όσο για εμάς τους παλιότερους, θα είμαστε οι πιο αυστηροί κριτές τους, αλλά θα είμαστε πάντα έτοιμοι να τους υποδεχτούμε ως κρίκους μιας αόρατης αλυσίδας που μας ενώνει όπου κι αν μας έχει βγάλει η ζωή και η δουλειά μας.
Παύλος Μαρινάκης
Δικηγόρος – Αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ
