του Δημήτρη Παπαδογιάννη, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Εδώ και μία περίπου τριακονταετία, η Δύση βιώνει μία τραγικότητα, διανύει μία ταυτοτική κρίση στην οποία έχει εναποθέσει το υπαρξιακό της μέλλον. Ένα ομιχλώδες πέπλο πλανάται πάνω από τα ουράνια της πλειοψηφίας των δυτικών κοινωνιών και στο εσωτερικό της ψυχής πολλών δυτικών πολιτών εμφολεύει ένα πνεύμα αυτοϋπονόμευσης, αυτοδημιούργητης ενοχής και μία υστερική διάθεση ακύρωσης της προγονικής κληρονομιάς. Εντούτοις η βαθειά ψυχοσύνθεση του δυτικού ανθρώπου δεν έχει μεταβληθεί. Τουτέστιν η αλαζονική περιαυτολογική αντίληψη που του προσδίδει ένα αίσθημα αξιακής αυθεντίας, εξακολουθεί να τον καταλαμβάνει σε σημείο μάλιστα να λογοκρίνει τους ομοεθνείς του με τους οποίους τυγχάνει να μην ομονοεί. Η επερχόμενη αυτή ανανέωση της δυτικής βελτιόδοξης πολιτικής η οποία αρχικά είχε εκφραστεί μέσω των εκδημοκρατιστικών εκστρατειών κυρίως με πρωτοβουλία των ΗΠΑ εναντίον των πολιτισμικά «καθυστερημένων» κρατών τα οποία διέπραξαν το αμάρτημα να διατηρήσουν ζωντανές τις κληροδοτημένες αξίες τους μέσα σε έναν κόσμο απαξιωτικό, τώρα στρέφει τα βέλη της κατά όσων δυτικών γηγενών αρνούνται να αποστραγγίξουν το σφόγγο της ιερής κληρονομιάς και να κολυμπήσουν στα ρυπαρά ύδατα της αποδόμησης, της κατανάλωσης και της απαξίωσης κάθε υψηλού ιδανικού. Εν ολίγοις επιθυμούν να πνίξουν όποιον λοξοδρομεί από το γεμάτο χαντάκια δρόμο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η ανανεωμένη φιλελεύθερη- ατομικιστική ιδεολογία μπολιασμένη με αριστερίστικες ιδεάσεις έχει γεννήσει ένα εκτρωματικό τέκνο γνωστό σε κάποιους ως πολιτιστικός μαρξισμός, στη διεθνή ορολογία, έχει επικρατήσει να ονομάζεται κουλτούρα της αφύπνισης [woke culture] και κατά το κοινώς λεχθέν, δικαιωματισμός. Το δυτικό φιλελεύθερο οικοδόμημα λοιπόν εφόσον αποπειράθηκε να επιβεβαιώσει το αλάθητο των ιδεολογικών του αρχών στα αντιφιλελεύθερα- παραδοσιοκρατικά και γεωγραφικώς εξωδυτικά συνήθως κράτη, εξαπολύοντας σταυροφορικούς πολέμους αυτή τη φορά όμως στο όνομα της νέας θρησκείας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και πραγματοποιώντας έναν αποπολιτισμό και όχι εκπολιτισμό όπως ιστορικά έχει παρατηρηθεί αφού πλέον οι πνευματικές τους αποθήκες δεν διαθέτουν απόθεμα αρχών προς εξαγωγή. Τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα το φιλελεύθερο κατεστημένο εμπλουτισμένο με τη νέα του μορφή που περιγράψαμε παραπάνω, αποφασίζει να ενισχύσει την τυραννία του στο εσωτερικό της σφαίρας επιρροής του. Έτσι προχώρησε στη δημιουργία και την υποστήριξη ενός ιδεοληπτικού ρεύματος , πάγιος σκοπούς του οποίου υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί η εκρίζωση οιασδήποτε παραδοσιακής αξίας έχει απομείνει στα δυτικά μυαλά. Με την πρακτική αυτή ο δυτικός κόσμος κατ’ουσίαν αφαιμάζει τον ίδιο του τον ευατό.
Αρχικά ας αναφέρουμε ορισμένες ιστορικές πληροφορίες για την προέλευση και τη σημασία της woke κουλτούρας. Ως όρος σημαίνει ‘’αφύπνιση’’ και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τις αφροαμερικανικές κοινότητες οι εκπρόσωποι των οποίων ισχυρίζονταν πως όφειλαν να παραμείνουν σε επιφυλακή απέναντι σε φυλετικές προκαταλήψεις και διακρίσεις. Η ιδεολογική του παρουσία άρχισε να γίνεται αισθητή στην πολιτική σκηνή αρχικά των Ηνωμένων Πολιτειών και ύστερα εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, λειτουργώντας από τη δεκαετία του 2010 και εντεύθεν ως όρος ομπρέλα, εγκολπώνοντας μία αντιθετική στάση απέναντι σε οτιδήποτε φαντάζει στα μάτια της ως κοινωνική ανισότητα και αδικία. Κυριαρχική του επιδίωξη συνιστά η παγίωση της αμφισβήτησης των καθιερωμένων και καθολικά αποδεκτών αξιών αλλά ακόμα και της φυσικής πραγματικότητας οδηγώντας στην αντικατάστασή της, όχι από εναλλακτικό λειτουργικό και σταθερό σύστημα αξιών μα από μία ρευστοποιούσα ζοφερότητα. Εν ολίγοις ο δικαιωματισμός συνιστά την επικυριαρχία των μειονοτήτων κάθε αποχρώσεως και τύπου, πάνω στην πλειοψηφία συνεπαγόμενος την καταπίεση έως και ακύρωση της συλλογικής βούλησης, επικουρούμενος μάλιστα από τα νομικά συστήματα των κρατών. Σύμφωνα με τoν πολιτικό διαδικτυακό εκφραστή και συγγραφέα ρου βιβλίου ‘’the origins of woke’’ Richard Hanania, το σύστημα κανόνων των ΗΠΑ έχει μετατραπεί σε ένα εργαλείο πίεσης προς τις εταιρείες οι οποίες πλέον υποχρεούνται να προβάλουν στις διαφημιστικές τους καμπάνιες ένα άθροισμα αντιχριστιανικών, αντιανδρικών και αντιετεροφυλόφιλων προτύπων, εμφυσώντας στους δέκτες υποσυνείδητα μηνύματα αντικανονικότητας. Αυτός ο ιδεοληπτικός καρκίνος ριζώνει στο σώμα της Δύσης μέσω του νόμου για τα πολιτικά δικαιώματα το 1964, στην πορεία όμως αποκτά πολλά παρακλάδια τα οποία εκφράζονται μέσα από οτιδήποτε επινοήσει έκαστος ως δικαίωμα με άμεση συνέπεια την πολιτικοποίηση της νεύρωσης. Υπήρξαν δραματικές περιπτώσεις πολιτικών φιγούρων, εκπροσώπων του πνεύματος και των τεχνών που δέχθηκαν επικρίσεις για ρατσιστική, ομοφοβική ή σεξιστική ρητορική, ενώ κατά τα άλλα παρέμειναν σταθεροί υποστηρικτές των κλασσικών φιλελεύθερων αρχών και έτυχε να διαφωνήσουν με την ψυχασθένεια της μετανεωτερικότητας. Η εξοργιστική και προκλητική πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής εμπίπτει στην ύπουλη πρακτική της θυματοποίησης, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί τον πυρηνικό οπλισμό του «προοδευτικού» όχλου. Οι πολιτικοί καθοδηγητές κάθε μειονοτικής– περιθωριακής συλλογικότητας αυτοθυματοποιόυν τους εαυτούς τους και τα μέλη της κοινότητας που εκπροσωπούν δίχως φυσικά να στερούνται ίσων πολιτικών δικαιωμάτων πια, στην ανεκτική και «δημοκρατική» δυτική κοινωνία. Μέσω λοιπόν της τεχνητής σποράς θυμάτων μετατρέπουν σε πραγματικούς διωκόμενους και σύγχρονους μάρτυρες θα τολμούσα να πω, τους λευκούς, χριστιανούς, ετεροφυλόφιλους άνδρες οι οποίοι συνιστούν την υποδεέστερη και πιο καταπιεσμένη κοινωνική κατηγορία της κατά τα άλλα ελεύθερης και ανοιχτής πολιτικής τάξης πραγμάτων. Το δεύτερο αλλά ισόβαθμης αποτελεσματικότητας όπλο, αποτελεί φυσικά η γνωστή πλέον στους περισσότερους θέλω να πιστεύω αναγνώστες του παρόντος άρθρου, τεχνητή ενοχή που έχουν ενσφηνώσει στην ψυχή του δυτικού- λευκού ανθρώπου, φορτώνοντας το άχθος της ευθύνης για την αποικιοκρατική πολιτική της συλλογικής Δύσης σε βάρος του υπόλοιπου κόσμου. Με τη δημιουργία ενοχικών συνδρόμων στα νεανικά μυαλά και τον πολιτικοπνευματικό ευνουχισμό του ανθού της Ευρώπης, οι νέες γενιές βλέπουν τους προγόνους τους σαν κοινούς εγκληματίες, εκμεταλλευτές ανθρώπων και φονιάδες. Συνεπώς, κατόπιν του αναίσχυντου λασπώματος του παρελθόντος με ψεύδη, ιστορικές παραχαράξεις και ανακρίβειες, τα άτομα μπορούν να γίνουν πολύ πιο δεκτικά και απαθή απέναντι στις απόπειρες ενοχοποίησής τους. Η ακύρωση της ιστορικής κληρονομιάς και του δικαιώματος να αισθάνεσαι υπερήφανος για τα πολιτισμικά σου επιτεύγματα δεν έχει επιχειρηθεί ποτέ ξανά στην ιστορία, τουλάχιστον στον παρόντα βαθμό και εάν καθεστωτικοποιηθεί απολύτως θα οδηγήσει σε αξιακό και έπειτα βιολογικό αφανισμό. Το πιο επικίνδυνο όμως της υπόθεσης ειδικά για το δεύτερο σκέλος της εξαφάνισης είναι η σιωπηρή και αθέατη πραγματοποίησή του και αντιλαμβανόμαστε προφανώς ότι το υπονοούμενο κουμπώνει με τη μαζική αποικιοποίηση της Ευρώπης από Αφροασιατικά στήφη. Το πιο τρομακτικό όμως της αναφερόμενης κατάστασης είναι η εξακολουθούμενη αδράνεια της πλειοψηφίας για την οποία βεβαίως ευθύνεται η επίδραση της προσεκτικά στοιχειοθετημένης προπαγάνδας πάνω στις μάζες με την έντονη αληθοφάνειά της καθώς και η στρατευμένη εκπαίδευση που υποδόρια αποκλείει κάθε αντίθετη άποψη και οπτική της ανάστροφης πραγματικότητας.
Οι νέοι ιεροκήρυκες της απελευθέρωσης από τις φαντασιακές καταπιέσεις, με πιο δημοφιλή από όλες, την πατριαρχεία η οποία αντηχεί σαν ψωμοτύρι από τις χοάνες των πολιτιστικών μαρξιστών. Στο σημείο αυτό θα επιθυμούσα να προβώ παρενθετικά σε μία εννοιολογική αποσαφήνιση, χρησιμοποιώντας τον όρο «πολιτιστικός μαρξισμός» πολλοί πολιτικοί θεωρητικοί και κοινωνιολόγοι δεν τον ταυτίζουν με τον κλασσικό μαρξισμό όπως θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει αλλά προχωρούν σε έναν εύστοχο παραλληλισμό με τον οποίο εξηγούν ότι όπως ο ερυθρός μαρξισμός έχει ως κέντρο αναφοράς μία καταπιεσμένη πληθυσμιακή ομάδα, συγκεκριμένα την εργατική τάξη η οποία δέχεται αφόρητη καταπίεση από τους κεφαλαιούχους, ομοίως ο πολύχρωμος αριστερισμός θεωρεί πως στη μεταβιομηχανική κοινωνία ανακύπτουν αδικίες τις οποίες τα παραδοσιακά αριστερόστροφα κινήματα επικεντρωμένα στον διαταξικό πόλεμο ,είχαν παραβλέψει και η νέα αριστερά έρχεται να καλύψει και να επιδιορθώσει αυτές τις νέες ανισότητες χρησιμοποιώντας πάρα ταύτα το ίδιο αφήγημα εφευρίσκοντας νέους καταπιεσμένους. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο θεωρίες έγκειται στο επίκεντρο που θέτει έκαστη εξ’αυτών. Η πρώτη εστιάζει στην ταξική δυσαρμονία ενώ η δεύτερη περισσότερο στην πολιτισμική και τη βιολογική ασυμφωνία ορισμένων κοινωνικών ομάδων. Επιστρέφοντας όμως στην ερμηνεία και την κριτική αποδόμηση αυτής της κοινωνικά επιθετικής νόσου, διαπιστώνουμε ολοκάθαρα ένα κενό στο εσωτερικό της queer θεώρησης, μια απουσία επιμέρους νοήματος αλλά αυτονοηματοδότησης μέσω της απλής αντίθεσης της σε κάτι αλλά που δεν αποσκοπεί σε επιπρόσθετη οικοδόμηση. Εν ολίγοις επρόκειτο για μία χωλή και αντιδημιουργική προσέγγιση των κοινωνικών πεπραγμένων. Ιστορικώς παρατηρούμε πως όσα κινήματα αναπτύχθηκαν και άνθισαν στο όνομα τη κοινωνικής δικαιοσύνης, τουλάχιστον όπως αυτά την όριζαν και ασχέτως αν διαφωνούμε μαζί τους, τουλάχιστον είχαν έναν συγκεκριμένο εναρξιακό στόχο, κοινώς είχαν επίγνωση της αφετηρίας τους και του τελικού σκοπού τους. Ο διεθνής γουοκισμός συνιστά κυριολεκτικά έναν ιδεοληπτικό χηλό και λαμβάνει τη σημασία και την προσοχή των ατόμων στα οποία απευθύνεται μέσω των βριθώμενων από αοριστία, εξαγγελιών του. Η ασάφειά του, προσδίδει σε αυτόν υψηλότερη επικινδυνότητα καθώς οι σκοποί του είναι λίγο πολύ απόκρυφοι και περίπλοκοι. Λόγου χάρην δε δίνει διαφανή απάντηση στο ερώτημα «απελευθέρωση από τι και για ποιο λόγο». Ο Ρώσος φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας Alexander Dugin έχει περιγράψει πολλάκις σε συγγραφικά έργα του, σε άρθρα και σε συνεντεύξεις του όπως αυτή που παραχώρησε προσφάτως στον Αμερικανό συντηρητικό δημοσιογράφο Tucker Carslon στην οποία κατέδειξε ιδιαίτερα εύγλωτα τα ερεβώδη σχέδια του πολύχρωμου σιαμαίου ανοσιουργήματος της μαρξιστονεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Συγκεκριμένα σημείωσε πως ο μοναδικός ευσεβής πόθος του φιλελεύθερου ιδεολογήματος είναι η απελευθέρωση του ανθρώπινου υποκειμένου από οτιδήποτε φαντάζει ως αρνητικά δεσμευτικό στις φιλελεύθερες διόπτρες. Στην αρχή έπρεπε να παραγκωνιστεί η οργανική κοινότητα, αμέσως μετά, ίσως και ταυτόχρονα η Θρησκεία τουτέστιν η διάρρηξη κάθε κοινωνικά ενοποιητικού στοιχείου και η εξατομίκευση του ανθρωπίνου όντος. Αργότερα σειρά εκτέλεσης στο φιλελεύθερο απόσπασμα είχε η δομή της οικογένειας και οι έμφυλοι ρόλοι. Έτσι σταδιακά οδηγηθήκαμε στην αποσημασιοποίηση όλων και περισσότερων κοινωνικών σταθερών. Ο πολιτικόκοινωνικός αυτοπροσδιορισμός εξελίχθηκε σε έμφυλο- ταυτοτικό αυτοπροσδιορισμό τουτέστιν την αποδέσμευση του ανθρώπου από το φύλο που που η φύση του έχει αποδώσει εκ γενετής. Σύμφωνα με τον Dugin η κατάληξη θα είναι η ίδια η άρνηση της ανθρώπινης βιολογικής υπόστασης ως καταπιεστικής για το άτομο! Εν κατακλείδι η κουλτούρα της «αφύπνισης» συνιστά το καταλληλότερο εργαλείο προλείανσης του κοινωνικού οδοστρώματος για την εγκαθίδρυση των νεοφιλελεύθερων κοινωνικών πολιτικών και αυτό συμβαίνει διότι έχει εκπορευτεί από τη μήτρα του και ταυτοχρόνως τον έχει μπολιάσει με νεομαρξιστικές αξίες και οικοδομώντας τρόπον τινά το ένα εφαρμοστικά συνδυασμένο τελικό στάδιο και των δύο υλιστικών ιδεολογιών της νεωτερικότητας οι οποίες ομονοούν ως προς την κατάργηση της πολιτικής κοινωνίας όπως ιστορικά τη γνωρίζουμε. Όμως με μια διαφορά, αυτή η τερατογένεση δε στοχεύει στην αντικατάσταση των υφιστάμενων πολιτισμικών αξιών από νέες αλλά στην ωμή διάλυση των συνεκτικών μηχανισμών διότι πολύ απλά οι προτάσεις της βρίσκονται εκτός πραγματιστικού πλαισίου από κοινωνιολογικής, βιολογικής και απλής λογικής προσέγγισης. Aναλυτικότερα η πολιτική αποδοχή της woke ατζέντας αποτελεί την έμπρακτη εφαρμογή του δυστοπικού πειράματος σύμπαν 25, στην ανθρώπινη κονωνία. Εμφανώς οι συνέπειες της πλήρους ιδεολογικής επικράτησης του δικαιωματισμού θα χαντακώσουν την ομαλή κοινωνική λειτουργία και θα ναρκοθετήσουν τις σχέσεις συνεργασίας των ανθρώπων. Ο Tucker Carslon στον οποίο κάναμε αναφορά και άνωθεν στο κείμενο χαρακτήρισε τον πολύχρωμο ακτιβισμό ως «είδος παιδικής παράπλευρης παράστασης που παίζεται κυρίως σε πανεπιστημιουπόλεις και δημόσιες ραδιοφωνικές εκπομπές», προσωπικό σχόλιο του γράφοντος είναι πως προβολές τούτης της κακόγουστης παράστασης δυστυχώς έχουν θεαθεί και στους ελληνικούς ακαδημαϊκούς χώρους. Ο Carslon ωστόσο εξέφρασε έναν εύλογο φόβο για τις διαστάσεις που μπορεί να λάβει η πολιτικά εκπεφρασμένη σχιζοφρένεια και την περίπτωση αυτός ο νοητικός ιός να μολύνει την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία του δυτικού στρατοπέδου. Το πρώτο σκέλος πάσχει βαριά εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες και αποδεικτικό της νόσησής του είναι τα επαίσχυντα νομοθετήματα που έχει παγιώσει το αμερικανικό κράτος επί σειρά ετών και τα οποία τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει και τα ελληνικά σύνορα, με τη νομιμοποίηση της δημοσίας αιδούς μέσω των παρελάσεων υπερηφάνειας και φυσικά με την ακόμα τραγικότερη νομιμοποιητική απόφαση υπέρ των των γάμων και της τεκνοθεσίας από ομοερωτικά ζεύγη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ουσία του οικογενειακού θεσμού καθώς και των προτύπων που θα λαμβάνουν τα ανήλικα τέκνα στο περιβάλλον στο οποίο θα αναθρέφονται. Για την παρούσα περίπτωση έχει υπάρξει ήδη μεγάλος αριθμός αναλύσεων αφού αποτελεί ένα θέμα από μόνο του. Αυτό που ο γράφων έχει να σχολιάσει εδώ είναι μία ακόμα αρνητική πρωτοπορία, της αλυσοδεμένης Πατρίδας μας, στο σύνολο του Ορθόδοξου κόσμου. Αναφορικά τώρα με το στρατιωτικό σκέλος της εθνικής ηγεσίας, το ευτύχημα είναι πως απεδείχθη πιο ανθεκτικό και ακλόνητο απέναντι στους συριγμούς των πολύχρωμων σειρήνων, όπως άλλωστε ήταν και αναμενόμενο. Το δυστύχημα είναι όμως πως αυτή η ανθεκτικότητα είναι σχετική εάν κρίνουμε από την φαρσοκωμωδία που στήθηκε πριν από δύο έτη στη Γαλλία την ημέρα του εορτασμού των γεγονότων της Βαστίλης, όπου ένας εκ των αρχιστράτηγων του ΝΑΤΟ ενδύθηκε με γυναικεία στρατιωτική στολή θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να εξάρει τη συμπεριληπτικότητα του στρατεύματος και την απόρριψη των διακρίσεων. Εξ’ ου και η προβολή της σημαίας της κοινότητας LGBTQ από το ίδιο το ΝΑΤΟ στην ετήσια συνδιάσκεψη του. Δε χρειάζεται να αναρωτηθούμε εάν αυτός ο κατακερματισμένος και αξιακά απογυμνωμένος συνασπισμός τελικά θα ωφελήσει στρατηγικά τη Ρωσία, η εθνική κοινότητα της οποίας εξακολουθεί να εμφορείται από μαχητικά ιδεώδη και πίστη σε αθάνατα ιδανικά. Θα αναφερθούμε διεξοδικότερα παρακάτω για το υπαρξιακό πρόβλημα που θα προκύψει για τη Δύση εάν τελικά αποφασίσει να συγκρουστεί μετωπικά με τις παραδοσιοκρατικές δυνάμεις, υπό την οπτική όμως της κουλτούρας. Eπιπρόσθετα ο Carslon δήλωσε στο ρεπορτάζ του πως αν οι Αμερικανοί συνεχίσουν να πορεύονται με αυτόν τον τρόπο ζωής σύντομα δε θα έχουν παιδιά και εγγόνια ή αυτά θα είναι πιο σκουρόδερμα. Η πρόβλεψη φυσικά είναι εύλογη διότι αφενός ένα παρακλάδι της woke παραθεωρίας αποτελεί η ιδεολογία της ατεκνίας, δηλαδή η συνειδητή άρνηση για αναπαραγωγή και αφετέρου το πάντρεμα της με τη φυλετική ενοχή θα οδηγήσει στην αύξηση των διαφυλετικών ζευγαριών που συνεπάγεται φυλετική πρόσμιξη με καταληκτικό στάδιο τον βιολογικό αφανισμό του λευκού ανθρώπου.
Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως η woke πλημμυρίδα έχει δημιουργήσει ταυτοτικούς ναυαγούς. Κοινώς έχει προκαλέσει σύγχυση ταυτότητας σε μία αρκετά ευρεία μερίδα του δυτικού πληθυσμού. Ο δυτικός φιλελεύθερα ραμμένος ανθρωπότυπος έχει φτάσει σε σημείο να αμφιβάλλει για το φύλο του ήτει για τη βιολογική του ταυτότητα! Όταν φορείς ενός πολιτισμού αρχίζουν να προβληματίζονται και να ερίζουν γύρω από ιδιότητες οι οποίες τους έχουν αποδοθεί κατά τρόπον φυσικό σημαίνει πως η πολιτισμική αυτή κοινότητα κραυγάζει το κύκνειον άσμα της. Αργοπεθαίνει δίχως οι επιθανάτιοι ρόγχοι της να γίνονται αντιληπτοί από τις αδιάφορες ατομικές οντότητες των καθημερινών ταχύρυθμων λειτουργιών του σύγχρονου κοσμοσυστήματος. Έκαστος κοιτά τη «δουλειά» του μη αναλογιζόμενος, ειδικά εάν είναι γονέας, πως το πολύχρωμο τσουνάμι μπορεί να πνίξει και το δικό του παιδί κάποια μέρα. Η σχεδόν χειρουργική εμφύτευση της αδιαφορίας και συνάμα της φοβικότητας στα μυαλουδάκια των δασκαλεμένων «δημοκρατών» πολιτών με τις αρχές της άκριτης υποδοχής μίας απροσδιόριστης διαφορετικότητας, ευθύνεται ολοφάνερα για την διατήρηση του κενού που απεχθάνεται η φύσις.
Μία από τις κεντρικές εκφράσεις της πολιτικοποιημένης αυτής νεύρωσης συνιστά το παγκόσμιο κίνημα LGBTQ το οποίο εκτός της απόπειρας κανονικοποίησης της ομοφυλοφυλικής πράξης αρχικά, σήμερα έχει φτάσει να αμφισβητεί ανοιχτά την ύπαρξη μόνο δύο φύλων έχοντας παράλληλα διατηρήσει την εκ βάθρου ανυπόστατη θεωρία περί της ύπαρξης κοινωνικού φύλου πέραν του βιολογικού. Η παραφιλολογία περί ταυτότητας αποτέλεσε τον πρώτο κόκκο άμμου που σκίασε τη φυσική αντικειμενικότητα μιλώντας αρχικά για την ύπαρξη δύο τύπων φύλου, του βιολογικού και του κοινωνικού. Η άποψη αυτή εκφράστηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό σεξολόγο John Money ο οποίος εισήγαγε τον όρο το 1955 και γρήγορα υιοθετήθηκε από τους εκπροσώπους του δεύτερου φεμινιστικού κύματος. Έχοντας θέσει στο στόχαστρο τους κοινωνικούς ρόλους των δύο φύλων και θέλοντας να ανατρέψει την αντίληψη πως αυτοί ανταποκρίνονται κατά βάση σε βιολογικές προδιαθέσεις, η αναφερόμενη «επιστημονική» θεωρία ήρθε σα μάνα εξ’ ουρανού για τον ενεδρεύοντα φεμινισμό απέναντι σε οτιδήποτε παραδοσιακό στίγμα έχει απομείνει στις κοινωνίες μας. Σταδιακά λοιπόν, από τα μέσα του 20ου αιώνα έως τις ημέρες μας οι δυνάμεις της διατάραξης της φυσιολογικότητας έχουν πετύχει να πείσουν το μέσο άνθρωπο πως οι έμφυλοι ρόλοι αποτελούν κοινωνικά κατασκευάσματα και πως δεν εφορμούν από φυσικά αίτια. Οποιαδήποτε αντίρρηση θεωρείται αυτομάτως δίχως λογικό φιλτράρισμα, ως πατριαρχικό κατάλοιπο και η δυνατότητα έκφρασής της ακυρώνεται από την ουρανιοτοξοβαμμένη νέα KGB. Για να γίνει πιο κατανοητός στον αναγνώστη ο όρος της πατριαρχίας θα κάνουμε μία παρενθετική επεξηγηματική αναφορά της έννοιας. Είναι προφανές πως ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά από τα φεμινιστικά παραφηγήματα. Πατριαρχία είναι κάτι απολύτως συγκεκριμένο και επρόκειτο για ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο άρχει αποκλειστικά το ανδρικό φύλο σε ένα σύνολο τομέων, από το στενό οικογενειακό περιβάλλον ως άσκηση της πολιτικής εξουσίας και την οικονομική διαχείριση. Στη Δύση δε επί του παρόντος οι φεμινιστικές περιγραφές δε φαίνεται να είναι συμβατές με την παρούσα μορφή του πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Παρά τις λογικές προσπάθειες περί απόδειξης του αντιθέτου ορισμένοι ευεπίφοροι εγκέφαλοι στη δακρύβρεχτη συνθηματολογία των κοινωνικά ευαισθητοποιημένων ακτιβιστών είναι πεπεισμένοι πως η σημερινή κοινωνική κατάσταση αποτελεί μία απομίμηση του καθεστώτος των μουλάδων. Τρόπον τινά εφόσον διεσπάρη ο πρώτος σπόρος της αρνητικής αμφισβήτησης τα εμπόδια για την επέκταση της αποδόμησης δε θα ήταν αδιαπέραστα. Συνεπώς με ελαφρά και αθόρυβα βήματα για τα βαρύκοα ώτα του μαζικόφρονος σύγχρονου ανθρώπου, ήρθε η σειρά να αμφισβητηθεί η βεβαιότητα της έμφυλης δυαδικότητας η οποία συν τοις άλλοις χαίρει προφανώς και επιστημονικής αναγνώρισης. Άτομα άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται ως μη δυαδικά αιτιολογώντας αυτή τους την τάση με το να ισχυρίζονται πως πάσχουν από δυσφορία φύλου άκουσον, άκουσον. Το ειρωνικό της όλης κωμικοτραγικής παράστασης είναι πως αρχικά τα αμφιφυλόφυλα άτομα δεν έγιναν δεκτά ούτε από τους αρχικούς διοργανωτές του κινήματος της καταστροφής. Θεωρήθηκαν μάλιστα επιβλαβή διότι δεν είχαν ξεκαθαρίσει την ταυτότητά τους και υπό αυτό το πρίσμα δεν ήταν σε θέση να προβούν σε διεκδικήσεις έστω και αντιλογικές. Αναφορικά τώρα με τη φύση της θεωρίας του μη δυαδικού φύλου, είναι εύκολο να την πλημμυρίσουμε με αναιρετικά επιχειρήματα χρησιμοποιώντας τους αριθμητικές αποδείξεις. Οι εκφραστές της εν λόγω θεωρίας υποστηρίζουν την προσέγγισή τους στις περιπτώσεις του ερμαφροδιτισμού τον οποίο παρουσιάζουν ως αποδεικτικό στοιχείο ύπαρξης τρίτου φύλου. Όμως πρέπει να τους ενημερώσει κάποτε κάποιος πως εάν ο ερμαφροδιτισμός συνιστούσε φυσιολογικό στοιχείο αφενός η αναπαραγωγή αυτών των ατόμων θα ήταν δυνατή και αφετέρου θα ήταν ισάριθμα με τα δύο υπάρχοντα φύλα, κάτι το οποίο προφανώς δεν υφίσταται διότι η φύση δεν επιθυμεί την αναπαραγωγή των γενετικών ανωμαλιών.
Συμπερασματικά ο δικαιωματισμός αναδεικνύει και επικεντρώνεται στα συμπλέγματα ορισμένων μειοψηφικών συνομαδώσεων οι οποίες στοχεύουν απερίσπαστα στην αφαίρεση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών της πλειοψηφίας, επιβάλλοντας τη δική τους στρεβλή αντίληψη περί όλων των πολιτικοκοινωνικών εννοιών. Λειτουργεί βάσει μίας παραποιημένης αρχής της προτεραιότητας η οποία δίνει έμφαση στις ανάγκες εκείνων που θεωρεί κοινωνικά ασθενέστερους μειώνοντας τα προνόμια των υπολοίπων. Ακολουθεί έναν ισοπεδωτικό και αυταρχικό εξισωτισμό. Η τέχνη δεν είναι νεαρή αλλά έχει ιστορία. Το τετριμμένο θεώρημα περί εξάλειψης της φτώχειας συνιστά ένα καλοζυμωμένο παραμυθάκι διότι όταν ακούμε τρέχον κυριολεκτικά το ερμαφρόδιτο παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, να ευαισθητοποιείται αίφνης για την αντιμετώπιση της πενίας, εν τοις πράγμασι έχει κατά νου την εφαρμογή μίας καθοδικής ενεργητικής τάσης που θα έχει ως νομοτελειακή κατάληξη την απόλυτη φτωχοποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Ιστορικώς, πάντοτε όταν μία πληθυσμιακή μερίδα παρουσίαζε την επιθυμία για αύξηση των πολιτικών της δικαιωμάτων και της κοινωνικής επιρροής απομείωνε αναπόδραστα τις ελευθερίες και τις δυνατότητες μίας άλλης. Ο πόλεμος για τα δικαιώματα στο εσωτερικό κοινωνικό μικροεπίπεδο αντανακλάται στο διεθνές μακροεπίπεδο μέσα από τις ανταγωνιστικές πολιτικές ανάμεσα στα κράτη όπου η απώλεια του ενός προσφέρει κέρδη στον άλλο.
Επομένως είναι ευκόλως εννοούμενο το ποια κοινωνική ομάδα θα αποκομίσει τα περισσότερα οφέλη εάν τελικά η πολύχρωμη μανία επικρατήσει αδιαφιλονίκητα. Ο λόγος για τους νεοφερμένους αφροανατολίτες κατοίκους των δυτικών εδαφών οι οποίοι ούτε τη διαφορετικότητα αποδέχονται, ούτε οραματίζονται ανοικτές κοινωνίες, διαχωρίζουν τα φύλα βάσει της βιολογικής τους δομής και δεν τα θεωρούν τεχνητά κατασκευάσματα. Συνελόντι ειπείν, θα αποτελέσουν όπως σημειώνει ο προφητικός Γερμανός στοχαστής Oswald Spengler, τους νέους αφέντες της Ευρώπης επειδή δεν διέπραξαν το δυτικό αμάρτημα, απορρίπτοντας την κληρονομιά τους, λησμονώντας την ταυτότητά τους, διαρρηγνύοντας τους συνεκτικούς θεσμούς των κοινωνιών τους. Τουτέστιν απέφυγαν το ακατάλληλο πρότυπο της δυτικής μετακοινωνίας. Συνεπώς εάν ο Ευρωπαίος εξακολουθήσει να αισθάνεται τύψεις για το παρελθόν του, αιδώ για την ιστορική του πορεία θα μιλήσουν εκείνοι που δεν κλαίνε ούτε μνημονεύουν τις στοίβες πτωμάτων που προκάλεσαν με τις τζιχαντιστικές τους εκστρατείες κατά το μεσαίωνα και ούτε θα διστάσουν να αιματοκυλίσουν και να σκλαβώσουν στο μέλλον νέα αυτοτραυματισμένα στην προκειμένη περίπτωση, θηράματα. Η Δύση διασχίζει το σκοτεινό κύκλο της μοιρολατρίας της, θυμίζοντας ερίφιο το οποίο έχει τραυματίσει τον εαυτό του με τα ίδια του τα κέρατα και περιμένει το λύκο να του δώσει το φιλί του θανάτου. Ο δυτικός αρνητής του εαυτού, εάν δεν ακούσει το κάλεσμα της πραγματικής αφύπνισης, θα υποστεί τη νέμεση εξ’ ανατολών. Η Ευρώπη θα επαναπαραδοσιοποιηθεί από αλλόφυλα και αλλόθρησκα έθνη επειδή σκουπιδοποίησε όσα εκείνα διαφύλαξαν με σεβασμό και ιεροσύνη. Η βλασφημία στο τέλος θα αισθανθεί τη δαμόκλειο σπάθη να φλερτάρει με το σάπιο λαιμό της μόνο που στην παρούσα περίπτωση το ξίφος θα φέρει ισλαμικά κηρύγματα. Το βεβαιωμένο αποτέλεσμα πάντως θα είναι η επίγεια απόσβεση του γουοκισμού και των θεωρητικών του παραφυάδων είτε από το ξεθικάρισμα του ιπποτικού σπαθιού είτε από την ισλαμική γαμψόκοπη λεπίδα.
Βιβλιογραφία:
Περιοδικό Ανάκτηση, τεύχος 9, περίοδος Γ
