Το είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Μαζί με τους μαχητές στα μέτωπα της σύρραξης, στα χαρακώματα μπήκαμε κι εμείς, οι Έλληνες – στα χαρακώματα των πληκτρολογίων, της δουλειάς, της παρέας, του οικογενειακού τραπεζιού, της καθημερινότητας. Και αρχίσαμε να τρωγόμαστε. Τώρα ερίζουμε εκ νέου αναμεταξύ μας με αφορμή τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Με περίσσιο πάθος…
«Εθνικό σπορ», θα πει κάποιος που ξέρει δυο πράγματα από ιστορία. Από το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα του 1821 και αργότερα τον εθνικό διχασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή, μέχρι τον συμμοριτοπόλεμο και την επώδυνη κληρονομιά του που ζούμε μέχρι και σήμερα, όλο κάπως καταφέρνουμε να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, υποστηρίζοντας κατά κανόνα η κάθε πλευρά κάποιον ξένο παράγοντα.
Βεβαίως και καθένας έχει τα πιστεύω του και τις προτιμήσεις του, τα διαβάσματά του και τις επιρροές του. Επίσης λειτουργεί το συναίσθημα. Δυσκολα ελέγχεται η αυθόρμητη χαρά ή η πηγαία λύπη υπέρ ή εναντίον μιας χώρας με την οποία κάποιος νιώθει σύνδεση. Θεμιτό είναι αυτό. Ανθρώπινο. Κανείς δεν το καταδικάζει. Όμως σήμερα, όσο ποτέ, πρέπει να δείξουμε ωριμότητα και αυτοσυγκράτηση και να βάλουμε πριν και πάνω απ´όλα την Ελλάδα.
Δεν είναι δυνατό να λέμε πως είμαστε πατριώτες και συγχρόνως να σφαζόμαστε διότι πχ ο ένας είναι με το Ισραήλ και ο άλλος με τους Παλαιστινίους. Ο αντιπαλός μας σήμερα είναι κοινός: Είναι η δημογραφική αντικατάσταση, ο ισλαμισμός, η επιβολή κάθε μορφής ανελευθερίας, ο διεθνισμός και ο κομμουνισμός, ο δικαιωματισμός, η κανονικοποίηση κάθε μεταμοντέρνας ανωμαλίας. Αν δεν τα νικήσουμε αυτά, δεν θα υπάρχει πατρίδα για να παραδώσουμε αύριο στα παιδιά μας.
Καλούμαστε, λοιπόν, να επιβληθούμε στον εαυτό μας. Οι αληθινοί πατριώτες κάθε προέλευσης, οι εθνικιστές, οι συντηρητικοί, όλοι, υποχρεούμαστε να βάλουμε τις διαφορές μας στην άκρη. Συμφωνούμε κατά ογδόντα τοις εκατό και θα τσακωνόμαστε για το είκοσι; Αμαρτία είναι. Αμαρτία προς το μέλλον αυτού του έθνους, που φλογερά αγαπάμε και που η ιστορία και η μοίρα μας έταξαν να το υπερασπιστούμε στους ιστορικούς καιρούς που ζούμε ως τελευταία γενιά και γραμμή άμυνας.
Και για να μην θεωρητικολογούμε, το πράγμα είναι απλό: Καθένας ας τοποθετείται όπως θέλει. Για καυγά να μην ψαχνόμαστε. Σε τελική ανάλυση, κανείς μας δεν κατέχει κάποια απόλυτη αλήθεια. Εκτός, ίσως, από μία, την οποία βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε όλοι όσοι πονάμε την Ελλάδα. Δεν μας έσωσε ποτέ, ούτε θα μας σώσει κανένας ξένος. Μόνοι μας είμαστε, πάντα όπως και τώρα. Για αυτό και οφείλουμε να είμαστε μόνο ενωμένοι.
