Τι έπαθε καλοκαιριάτικο ο Κυριάκος Μητσοτάκης -κοινοβουλευτικός άνδρας υψηλών επιδόσεων, αλλά όχι απαραίτητα και χαρισματικών ρητορικών δεινοτήτων- και πήρε χθες φαλάγγι τον Αλέξη Τσίπρα, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον Πάνο τον Καμμένο και σύνολη την ερμαφρόδιτη συγκυβέρνηση και το σινάφι της;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μια παλιά ελληνική ταινία, όπου ο Κώστας Βουτσάς κάνει χρήση (ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει) της φανταστικής, placebo ουσίας «σουπερμαντολίνη» και μεταμορφώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη από θύμα σε σούπερμαν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χθες κατανάλωσε, κατά πως φαίνεται, μια παρεμφερή ουσία. Τη μακεδονίνη.
Η μακεδονίνη έχει την ιδιότητα να μετατρέπει στα μάτια του κόσμου τον «νεοφιλελεύθερο δοσίλογο» σε κεντροδεξιό ηγέτη. Προέρχεται από τη συσσωρευμένη αγανάκτηση ενός εξαπατημένου λαού που βλέπει εκτός από τις περιουσίες του να υφαρπάσσεται τώρα και η εθνική κληρονομιά του. Ωριμάζει αργά, αλλά δρα ακαριαία.
Η ουσία αυτή δεν λειτουργεί μόνο σε επίπεδο εικόνας. Πιο σημαντικά, επηρεάζει πραγματικά την ανθρώπινη συμπεριφορά. Απόδειξη ο χθεσινός Κυριάκος: Ευθύς, επιθετικός, ευρηματικός, ομιλών από στήθους, ευέλικτος, ανθρώπινος, προσωπικός, οργισμένος, αμείλικτος, περιπαικτικός και εκτελεστής βάσει στοιχείων. Είναι εμφανές ότι το ένιωθε.
Και είναι λογικό να το νιώθει. Είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος εκφράζει όχι μόνο το «μέτωπο της λογικής», ή το «συνταγματικό τόξο», αλλά την βαθιά και δίκαιη οργή του μέσου Έλληνα. Η γνώση ότι ο λαός είναι μαζί σου δίνει απίστευτη δύναμη. «Ισχύς μου η αγάπη του λαού» έγραφαν και τα παράσημα των παππούδων μας.
Ο κος Τσίπρας μας έχει συνηθίσει σε πιρουέτες προσωπικής γοητείας που αποπροσανατολίζουν και παραπλανούν. Για πρώτη φορά χθες, με τη βοήθεια της «μακεδονίνης», ο πρόεδρος της ΝΔ γύρισε ένα χάντικαπ σε αβαντάζ και διέπρεψε. Αισθάνθηκε (όχι κατάλαβε) ότι με το σταυρό στο χέρι και ρόδα οι κατσαπλιάδες δεν θα πάνε πουθενά. Αγρίεψε.
Όπως, όμως, στην ελληνική ταινία, έτσι και στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν τελικά μαγικές ουσίες, αλλά αφορμές, που ξυπνούν ικανότητες που περίμεναν ένα ερέθισμα για να εκδηλωθούν. Το μόνο που έχει να κάνει εφεξής ο -για τους αντιπάλους- «Κούλης», που χθες τους κούλανε, είναι να θυμάται τη μέρα που του έδωσε φτερά η λαϊκή ψυχή.
