Ένας δημοσιογράφος γαλλικής εφημερίδας με ρώτησε την περασμένη εβδομάδα: «Θα ψηφίσετε τον Ντόναλντ Τραμπ;». Ως Αμερικανός, δέχομαι συχνά αυτή την ερώτηση από τους Ευρωπαίους. Η απάντηση είναι πάντα: «Ναι, οπωσδήποτε». Η οποία συνήθως ακολουθείται από κάποια εκδοχή του: «Θεέ μου, γιατί στο καλό;».
- Γράφει ο Ροντ Ντρέερ*
Η απάντηση δεν είναι επειδή πιστεύω στις ικανότητες του Ντόναλντ Τραμπ, ή επειδή πιστεύω ότι ενσαρκώνει οποιοδήποτε συντηρητικό ιδεώδες, ή ακόμη και επειδή πιστεύω ότι είναι καλός άνθρωπος. Δεν είναι επειδή πιστεύω ότι ο Τραμπ είναι η προσωποποίηση κάποιου είδους συντηρητικού ιδεώδους. Η απάντηση είναι εν μέρει επειδή πιστεύω 100% στον Τζ. Ντ. Βανς. Αλλά η απάντηση οφείλεται κυρίως στο ποιος δεν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ.
Δεν είναι ένας προεδρικός υποψήφιος που θέλει να συνεχίσει αυτόν τον άσκοπο και δαπανηρό πόλεμο στην Ουκρανία. Όπως ο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας, θέλει να δει μια ειρηνική επίλυση της δυσεπίλυτης και αιματηρής σύγκρουσης.
(Για την ακρίβεια, ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που περιφρονεί τον Βίκτορ Όρμπαν, τον πιο λογικό ηγέτη σε όλη την Ευρώπη. Ο Τραμπ θα ανακαλέσει τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουγγαρία, ο οποίος, με εντολή της κυβέρνησης Μπάιντεν, συμπεριφέρεται σαν να είναι καθήκον ενός διπλωμάτη να ανταγωνίζεται αμείλικτα τη χώρα υποδοχής του).
Ο Τραμπ δεν είναι ένας υποψήφιος που περιμένει από τα ευρωπαϊκά έθνη να συμπεριφέρονται ως αμερικανικό φέουδο. Αναμένει από τους Ευρωπαίους να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί για την άμυνά τους. Έχει περάσει προ πολλού η ώρα για τους Ευρωπαίους να σταματήσουν να είναι τζαμπατζήδες εις βάρος της Αμερικής από αυτή την άποψη.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που είναι πιο πιθανό να ξεκινήσει πολέμους. Η κυβέρνηση Τραμπ δεν ξεκίνησε, κυρίως, κανέναν νέο πόλεμο κατά τη διάρκεια της θητείας της. Η εκστρατεία της Καμάλα Χάρις έχει την ενθουσιώδη υποστήριξη των νεοσυντηρητικών πολεμοκάπηλων, με κυριότερο τον Ντικ Τσένι, τον πρώην αντιπρόεδρο, ο οποίος ήταν βασικός αρχιτέκτονας των καταστροφικών πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Ο Τραμπ είναι ο υποψήφιος που είναι πιο αξιόπιστος υποστηρικτής του Ισραήλ. Δεν θα υποκύψει στους εβραιοφάγους ακτιβιστές της πανεπιστημιούπολης και στους ισλαμιστές συμμάχους τους, οι οποίοι έχουν βγει στους δρόμους μαζικά σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη αντισημιτισμού. Οι μοχθηροί όχλοι που αγαπούν τη Χαμάς και έχουν καταλάβει ορισμένες πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ και εκφοβίζουν τους Εβραίους φοιτητές δεν είναι ψηφοφόροι του Τραμπ.
Σε αυτές τις γραμμές, ο Τραμπ δεν είναι φίλος της αμερικανικής ακαδημαϊκής κοινότητας, οι σχολές της οποίας έχουν κατακλυστεί από αριστερούς που είναι απασχολημένοι με την καταστροφή των εκπαιδευτικών προτύπων, ακόμη και των βασικών δικαιωμάτων ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης. Στο Χάρβαρντ, το πιο διάσημο αμερικανικό πανεπιστήμιο, μία πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε ότι το 45% των μαθητών δηλώνουν ότι θα ήταν «απρόθυμοι» να συζητήσουν αμφιλεγόμενα θέματα στην τάξη, και λιγότεροι από τους μισούς εκπαιδευτικούς δηλώνουν ότι θα ήταν πρόθυμοι να θέσουν αυτά τα θέματα σε μια συζήτηση στην τάξη. Πρόκειται για μια κατάρρευση της ακεραιότητας που προκαλεί ανατριχίλα.
Ο υποψήφιος σύντροφος του Τραμπ, ο απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Γέιλ Τζ. Ντ. Βανς, δήλωσε κάποτε με θράσος: «Τα πανεπιστήμια είναι ο εχθρός». Σε ομιλία του το 2022, ο Βανς εξήγησε πώς τόσες πολλές από τις χειρότερες και πιο επιβλαβείς ιδέες που μαστίζουν τώρα την Αμερική ξεκίνησαν από τα διεφθαρμένα πανεπιστήμιά της, ειδικά τα πιο ελίτ.
Ο Τραμπ μπορεί να μην είναι και πολύ χριστιανός, αλλά τουλάχιστον δεν φαίνεται να περιφρονεί τον χριστιανισμό, όπως κάνει το Δημοκρατικό Κόμμα (εκτός, φυσικά, όταν οι χριστιανοί και οι ηγέτες τους υποστηρίζουν αριστερές πολιτικές, παρά τη βιβλική διδασκαλία).
Ο Τραμπ δεν είναι ένας υποψήφιος πρόεδρος που πιστεύει στη μαζική μετανάστευση και τα ανοιχτά σύνορα. Η Καμάλα Χάρις ισχυρίζεται παράλογα ότι θα ασχοληθεί σοβαρά με την κρίση στα νότια σύνορα των ΗΠΑ -αυτό, παρόλο που επί των ημερών της κυβέρνησής της έχει πραγματοποιηθεί μια τεράστια πλημμύρα λαθρομεταναστών που συρρέουν στην Αμερική. Ελπίζει κανείς ότι μια κυβέρνηση Τραμπ θα πιέσει με κάποιον τρόπο την Ευρώπη να λάβει ισχυρά μέτρα για να ανακτήσει τον έλεγχο των συνόρων της.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που πιστεύει στα μέγιστα δικαιώματα στην άμβλωση. Πολλοί Αμερικανοί υπέρ των αμβλώσεων προσβάλλονται από το γεγονός ότι ο Τραμπ μετρίασε τη στάση του για τις αμβλώσεις. Ως υποστηρικτής του κινήματος Pro Life, που αντίκειται στις αμβλώσεις, εύχομαι κι εγώ να διατηρούσε ο Τραμπ την προηγούμενη σκληρή γραμμή του για τις αμβλώσεις. Αλλά όπως έδειξαν τα δημοψηφίσματα των πολιτειών το διάστημα μετά την έκδοση της απόφασης Roe v. Wade το 2022, ο αμερικανικός λαός είναι σε μεγάλο βαθμό υπέρ των αμβλώσεων. Αυτό είναι κάτι με το οποίο εμείς οι συντηρητικοί πρέπει να ζήσουμε. Η απόκρυψη της ψήφου για τον Τραμπ θα ήταν μια ανόητη κίνηση, καθιστώντας το τέλειο εχθρό του αρκετά καλού μέσα στη σφαίρα της πολιτικής δυνατότητας.
Πάνω απ’ όλα, ο Τραμπ δεν είναι σύμμαχος του γουοκισμού (αγγλ. wokeness). Λέω «πάνω απ’ όλα», επειδή η προοδευτική ιδεολογία πίσω από τη λεγόμενη wokeness είναι ο τρόπος σκέψης που στηρίζει τον ήπιο ολοκληρωτισμό που καταστρέφει τη Δύση.
Για παράδειγμα, ο αμερικανικός στρατός έχει αγκαλιάσει πλήρως την wokeness. Οι προαγωγές εντός του στρατού συμβαίνουν πλέον μέσα σε ένα πλαίσιο wokeness, στο οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες προάγουν τη σταδιοδρομία τους με βάση τη φυλετική, σεξουαλική και έμφυλη ταυτότητα και όχι την ικανότητά τους να πολεμούν πολέμους. Οι ελίτ των στρατιωτικών ακαδημιών εκπαιδεύουν πλέον την τάξη των αξιωματικών στην ιδεολογία του φύλου, στη σκέψη του Black Lives Matter και σε διάφορες πτυχές των πολιτικών ταυτότητας. Αυτό είναι τρομερό για την ετοιμότητα και το ηθικό. Η συνεχιζόμενη κρίση στρατολόγησης έχει εν μέρει να κάνει με τους δυνητικούς στρατιώτες από συντηρητικές περιοχές που δεν θέλουν να υπηρετήσουν σε έναν στρατό στον οποίο θα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση λόγω της φυλής τους, του φύλου τους και της στάσης τους στην ομοφυλοφιλία.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που τάσσεται υπέρ της χρήσης της εξουσίας της αμερικανικής κυβέρνησης για να υποχρεώσει τα πανεπιστήμια να επιτρέπουν σε βιολογικά αρσενικά που αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες να αγωνίζονται σε γυναικεία αθλήματα – μια πολιτική που, υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, καταστρέφει τον γυναικείο αθλητισμό.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που πιστεύει ότι η «ποικιλομορφία» -όπως την ορίζουν οι αριστεροί ιδεολόγοι- θα πρέπει να είναι η υπέρτατη αξία για την προώθηση της καριέρας κάποιου ως φοιτητή ή επαγγελματία. Στη φιλελεύθερη πολιτεία του Όρεγκον, η κυβέρνηση αφαίρεσε τα εκπαιδευτικά πρότυπα που απαιτούν από τους μαθητές του λυκείου να επιδεικνύουν επάρκεια στην ανάγνωση και τα μαθηματικά -αυτό, με το σκεπτικό ότι η διατήρηση των βασικών προτύπων θέτει σε μειονεκτική θέση τους έγχρωμους ανθρώπους.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που πιστεύει ότι η έννοια του «νόμου και της τάξης» είναι μια κάλυψη για την υπεροχή των λευκών. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2020, η υποψήφια αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις δήλωσε ότι οι συνεχιζόμενες βίαιες διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας «δεν πρόκειται να κοπάσουν, και δεν πρέπει να κοπάσουν». Το αποτέλεσμα είναι η συνεχιζόμενη ποινικοποίηση της καθημερινής ζωής σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος που θα γεμίσει το ομοσπονδιακό δικαστικό σώμα με αριστερούς ιδεολόγους οι οποίοι είναι δέσμιοι της λεγόμενης κριτικής νομικής θεωρίας – της δημοφιλούς μεταξύ των προοδευτικών νομικών έννοιας, που ορίζουν τη δικαιοσύνη με βάση το πλαίσιο των φυλετικών, έμφυλων και σεξουαλικών ταυτοτήτων. Ένας ανώτερος συντηρητικός νομικός επιστήμονας μού είπε πρόσφατα ότι οι δικαστικοί διορισμοί του Μπάιντεν, οι οποίοι θα υπηρετούν ισόβια στην ομοσπονδιακή έδρα, ήταν μέτριες επιλογές ποικιλομορφίας, αλλά οι διορισμοί της Χάρις είναι πιθανό να είναι αληθινοί ριζοσπάστες. Δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς γι’ αυτό με τον Τραμπ.
Ομοίως, ο Τραμπ είναι ο υποψήφιος που πιστεύει στην κλασική φιλελεύθερη έννοια της ισότητας υπό τον νόμο. Η Χάρις, αντίθετα, δίνει έμφαση στην ισότητα, δηλαδή κρίνει τη δικαιοσύνη με βάση το πώς το αποτέλεσμα επηρεάζει τις ευνοημένες μειονοτικές ομάδες.
Ο Τραμπ δεν είναι ο υποψήφιος του οποίου οι υποστηρικτές περιλαμβάνουν τους χειρότερους ανθρώπους της αμερικανικής δημόσιας ζωής – το είδος των ανθρώπων που φαίνεται να μισούν τους απλούς Αμερικανούς, και τις μακροχρόνιες αμερικανικές αξίες. Μέρος αυτού του αριθμού είναι οι λευκές φιλελεύθερες γυναίκες, οι μπερμπάντισσες της wokeness, οι οποίες περιφρονούν τον ανδρισμό και οτιδήποτε μοιάζει με παραδοσιακές αξίες- και τα εθνικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία στο πάθος τους να σταματήσουν τον Τραμπ, έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα αμεροληψίας και ουδετερότητας.
Η wokeness σε όλες της τις μορφές είναι ένας καρκίνος που καταστρέφει την κοινωνική συνοχή και την πίστη των Αμερικανών στους θεσμούς τους, σχεδόν όλοι τους έχουν υποκύψει στον ιό του woke mind. Αυτό που έκανε την Αμερική σπουδαία ήταν η πεποίθηση ότι το να είσαι Αμερικανός σήμαινε να είσαι πολίτης μιας χώρας όπου κρίνεσαι από το περιεχόμενο του χαρακτήρα σου και μιας χώρας όπου μπορούσες να φτάσεις όσο μακριά μπορούσε να σε πάει η ικανότητά σου να μελετάς και να εργάζεσαι σκληρά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν πραγματοποίησαν τέλεια αυτά τα ιδανικά, αλλά τουλάχιστον αυτά τα ιδανικά εξακολουθούν να έχουν σημασία για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα- οι Δημοκρατικοί τα έχουν εγκαταλείψει για αυτό που περιγράφεται με ακρίβεια ως «πολιτισμικός μαρξισμός».
Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τους Δημοκρατικούς στον Λευκό Οίκο και τους φιλελεύθερους της άρχουσας τάξης να είναι επικεφαλής των περισσότερων θεσμών, εξάγουν αυτά τα διεφθαρμένα ιδανικά στον υπόλοιπο κόσμο. Έχω κουραστεί να ταξιδεύω σε όλες τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ στην Ευρώπη και να ακούω ηλικιωμένους ανθρώπους να μου λένε ότι υπό τον κομμουνισμό, κοίταζαν στην Αμερική για ελπίδα – αλλά τώρα, φοβούνται ότι η αμερικανική κακία εξαπλώνεται στη χώρα τους χάρη στην αμερικανική κυβέρνηση, τις καπιταλιστικές εταιρείες που γίνονται woke και τα αμερικανικά μέσα ψυχαγωγίας.
Μπορεί ο Τραμπ να αντιστρέψει το ρεύμα; Αμφιβάλλω. Αλλά τουλάχιστον δεν θα το κάνει χειρότερο. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει ένας συντηρητικός αυτή τη στιγμή. Πραγματική αλλαγή είναι απίθανο να συμβεί μέχρι να κερδίσει την προεδρία ο νέος, βαθύς και αιχμηρός Τζ. Ντ. Βανς. Μια ψήφος για τον Τραμπ το 2024 είναι, κατά τη γνώμη μου, μια ψήφος για τον Βανς το 2028. Αυτό είναι αρκετό.
Άλλωστε, όπως μου είπε ένας καθολικός στρατιωτικός φίλος που υποστηρίζει τον Τραμπ πίσω στις ΗΠΑ, «δεν είμαι οπαδός του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά τουλάχιστον δεν μισεί ανθρώπους σαν εμένα». Είναι αλήθεια. Σε αυτή την εποχή της κοινωνικής αποσύνθεσης και του έντονου πολιτισμικού πολέμου, ο εχθρός του εχθρού μου πρέπει να είναι φίλος μου. Κάποτε απέκρυψα την ψήφο μου επειδή δεν μπορούσα να ψηφίσω Δημοκρατικούς, αλλά έβρισκα τον Τραμπ πολύ δυσάρεστο. Αυτό ήταν το 2016. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η ουδετερότητα δεν είναι μια πολυτέλεια που μπορεί να αντέξει κανένας συντηρητικός. Ως εκ τούτου, ο εχθρός του εχθρού μου είναι ο προεδρικός μου υποψήφιος: ο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ, χωρίς συγγνώμη.
Πηγή: Newsfire.gr – Μετάφραση από το The European Conservative
* Ο Ροντ Ντρέερ είναι Αμερικανός δημοσιογράφος που γράφει για την πολιτική, τον πολιτισμό, τη θρησκεία και τις εξωτερικές υποθέσεις. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων τα μπεστ σέλερ των New York Times The Benedict Option (2017) και Live Not By Lies (2020), τα οποία έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες. Είναι διευθυντής του Network Project του Danube Institute στη Βουδαπέστη, όπου διαμένει.
