Ο διαπρεπής οικονομολόγος φαίνεται πως πιστεύει πως οι μέρες του Ποταμιού είναι πλέον μετρημένες. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το σκεπτικό του.
Για να εδραιωθεί το Ποτάμι ως σημαντικό και βιώσιμο κόμμα θα έπρεπε να συμβεί ένα από τα δύο:
1. Να υπάρχει ένα σαφές μέρος του πολιτικο-ιδεολογικού φάσματος που να μην το καλύπτει κάποιο άλλο κόμμα με ισχυρότερους μηχανισμούς, ή
2. Παρόλο που το φάσμα καλύπτεται, το Ποτάμι να εκτόπιζε τον υπάρχοντα παίκτη, χάρη σε μια χαρισματική προσωπικότητα, ή χάρη σε μια δυναμική συλλογική κίνηση ικανών ανθρώπων.
Η δεύτερη εκδοχή μπορεί να φαινόταν εφικτή τους πρώτους μήνες λειτουργίας του κόμματος, αλλά διαψεύστηκε στη συνέχεια, κατά το τέλος του 2014, όταν φάνηκαν οι αδυναμίες του Σταύρου Θεοδωράκη και η ακύρωση των συλλογικών λειτουργιών.
Η πρώτη εκδοχή παρέμενε όμως πραγματική, όσο στην ΝΔ ήταν αρχηγός ο Αντώνης Σαμαράς και στη συνέχεια ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Ο φυσικός χώρος του Ποταμιού ήταν κυρίως στο κεντρώο-φιλελεύθερο μέρος του φάσματος, και πολύ λιγότερο στην (όποια) σοσιαλδημοκρατία ή σε κάποια νέα εκδοχή ριζοσπαστικής αριστεράς. Με την επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο χώρος αυτός φάνηκε ότι μπορεί να καλυφθεί από την ΝΔ.
Επομένως από τον Ιανουάριο 2016, το Ποτάμι έχασε και την δεύτερη δυνατότητα να επιβιώσει ως αυτόνομο κόμμα, αυτή τη φορά χωρίς δική του υπαιτιότητα.
Από εκεί και πέρα, η συρρίκνωση και εξαφάνιση ήταν προδιαγεγραμμένη. Αν αυτή θα συμβεί μέσα στο ΚΙΝΑΛ ή εκτός, έχει μικρή σημασία.
