Κυκλοφορεί γενικώς μια εικόνα του φιλελεύθερου, η οποία θέλει τον θιασώτη της πιο επιτυχημένης ιδεολογίας στη νεότερη ιστορία να είναι κατά κανόνα τύπος ενδοτικός, υποχωρητικός, μαλθακός, που δίνει προτεραιότητα στα δικαιώματα των άλλων και αποφεύγει τη βία με κάθε κόστος. Καιρός να τελειώνει αυτό το αστείο – που πολύ βολεύει μιαν αλήτικη αριστερά, η οποία μαζί με φασίζοντες δεξιόσαυρους κυβερνά τον τόπο με θράσος και κουτσαβακισμό. Ώρα να γίνει σαφές, ότι το μοντέλο του «λελέ» που κάμπτει γενικώς τον τράχηλο καμιά σχέση δεν έχει με το πλαίσιο των φιλελεύθερων αρχών, αξιών και αντιλήψεων.
Λαμβάνοντας αφορμή από την περίπτωση του γέροντα που τραυμάτισε τους εισβολείς της οικίας του, ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ήταν στο όνομα του φιλελευθερισμού που οι Αμερικανοί πήραν τα όπλα εναντίον των φορομπηχτών αποικιοκρατών, ότι μέσα στα νάματα της γαλλικής επανάστασης (που στην πορεία τόσο σφετερίσθηκαν οι μαρξιστές) οι φιλελεύθερες ιδέες των διαφωτιστών έχουν κεντρικό ρόλο, αλλά και ότι σε δύο παγκοσμίους πολέμους οι φιλελεύθερες δημοκρατίες όχι μόνο πολέμησαν σκληρά, αλλά νίκησαν με ανείπωτες θυσίες τους ολοκληρωτιστές. Οι πολεμιστές που πήραν τα όπλα στο όνομα της Ελευθερίας μόνο ως λελέδες δεν έχουν γράψει ιστορία.
Ευκαιρία, επίσης, να επισημάνουμε, ότι το κοινωνικό συμβόλαιο – άλλη φιλελεύθερη έννοια που αρέσκονται να καπηλεύονται οι αριστερόστροφοι – ορίζει μεν το λεγόμενο «μονοπώλιο της βίας» ως κρατική υπόθεση, χωρίς όμως να καταδικάζει τους πολίτες σε απραγία όταν απειλούνται τα πυρηνικά στοιχεία της ύπαρξής τους: η ζωή και η περιουσία. Πουθενά, κανένα από τα πολλά παρακλάδια του φιλελευθερισμού, κανένας liberal και κανένας libertarian, από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Γιούτα κι από το Λονδίνο μέχρι τις φυλακές της Τουρκίας, της Ρωσίας και της Κίνας, δεν πρόκειται να ισχυριστεί ότι ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα όχι μόνο στην προστασία της ζωής του, αλλά και της ιδιοκτησίας του.
Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι θα πει φιλελευθερισμός, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο γιατί το αμερικανικό σύνταγμα επιτρέπει την οπλοκατοχή. Δεν είναι για να φυλάττουν οι καουμπόηδες το ράντσο τους από τους κλέφτες και τους κακούς, ούτε για να κοιμάται ο φιλήσυχος κάτοικος του Μπρονξ ήρεμος το βράδυ. Όχι, αυτά είναι δευτερεύοντα για το πνεύμα της Ελευθερίας. Το πρώτιστο μέλημα του νομοθέτη που επιτρέπει στον Αμερικανό την οπλοκατοχή είναι η απευκταία πιθανότητα, να χρειαστεί να πάρει ο λαός τα όπλα εναντίον ενός καθεστώτος, ενός κράτους, δηλαδή, που θα κατέλυε το κοινωνικό συμβόλαιο, που θα καταπατούσε το σύνταγμα και τους νόμους.
Με λίγα λόγια, ποιος μαρξισμός; Στον φιλελευθερισμό η επανάσταση είναι θεσμοθετημένη, βασισμένη στο δικαίωμα του πολίτη να υπερασπίζεται ακόμα και βιαίως τα δικαιώματά του! Κι αν η αριστερά ξινίζει, όπως και κάποιοι «φιλελέφτ» φίλοι, στην ιδέα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας ένεκα υπερασπίσεως ζωής και περιουσίας, καταλαβαίνουμε: Τίποτα δεν τρομάζει έναν ολοκληρωτιστή περισσότερο από έναν ένοπλο πολίτη.
