Της Ελένης Κριτσιδήμα.
Παραδέχομαι πως δε μου πολυαρέσει η διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών. Τη βρίσκω περιττή, όπως διαδραματίζεται. Η μακρά περίοδος, από την ώρα της ανακοίνωσής τους μέχρι την ημέρα πραγματοποίησης, ευνοεί τις ίντριγκες και τ’ άσκοπα αλληλομαχαιρώματα.
Από άκρη σε άκρη της χώρας κυριαρχεί ένα πολεμικό κλίμα με ύβρεις, θεμιτά αλλά κυρίως και αθέμιτα μέσα προβολής. Σπόντες, κακεντρεχή ψεματάκια, υποσχέσεις, μπόλικες αερολογίες, κολεγιές και συμφωνίες.
Τα μέλη των κομμάτων (εξ)αναγκάζονται να πάρουν θέση και να δηλώσουν στήριξη στον υποψήφιο πρόεδρο της προτίμησής τους. Αν δεν το κάνουν κινδυνεύουν – εν αγνοία τους- να χρεωθούν πως στηρίζουν εκείνους που υποστηρίζουν ανοιχτά οι φίλοι των φίλων τους, κ.ο.κ..
Άσκοπες, βαρετές κι επικίνδυνες (τολμώ να πω) καταστάσεις.
Είναι επίφοβο το διχαστικό κλίμα να συνεχιστεί με το πέρας των εκλογών. Διόλου απίθανο! Δεν είναι εύκολο άλλωστε να καθίσεις και να συμπορευτείς την επόμενη ημέρα μ’ εκείνον, που μέχρι χθες μετρούσες για αντίπαλό σου και τον αντιμετώπιζες ως εχθρό.
Είναι δύσκολο κι απαιτείται πολύς χρόνος για να επέλθει ξανά η ομόνοια. Να κλείσουν τα «ζητήματα» που προέκυψαν. Να καταλάβουν οι υποψήφιοι πως η διαδικασία ανάδειξης τοπικών οργάνων έληξε και πρέπει ν’ αφήσουν πίσω τους όσα συνέβησαν και όσα ειπώθηκαν. Να συνειδητοποιήσουν πως ο στόχος τους πια είναι κοινός και όχι πως θα συνεχίσουν να βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον. Ν’ αντιληφθούν πως τα λόγια -που οι ίδιοι διαμήνυαν τόσον καιρό- περί στρατιωτών και ομοψυχίας… ήρθε ο καιρός να γίνουν πράξεις.
Αμφίβολο αν θα τα καταφέρουν όλοι, τουλάχιστον.
Το μόνο βέβαιο είναι πως το μέλλον προδιαγράφεται αβέβαιο για το εκάστοτε κόμμα, από τη στιγμή που οι τοπικές του λειτουργούν διαιρεμένες και τα στελέχη αναλώνονται στη φαγωμάρα αντί να προβληματιστούν για το πως θ’ αυξήσουν τα ποσοστά του κόμματός τους.
Ωστόσο μέσα στη θολή κατάσταση, έχω διακρίνει ένα μοναδικό και φωτεινό παράδειγμα ενότητας, πολιτικής σύμπνοιας και αξιοπρεπούς παρουσίας.
Πρόκειται για την τοπική οργάνωση Νέας Δημοκρατίας Αλίμου.
Για δεύτερη φορά αποφασίστηκε (απ’ όλα τα μέλη της) να υπάρξει μόνο μια υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως κι αυτή τη φορά πρότειναν τον ίδιο που είχαν προτείνει και στις προηγούμενες εκλογές. Δηλαδή, τον νυν πρόεδρο. Ο λόγος για τον Μανώλη Μιχαλέτο. Έναν νεαρό που κατάφερε να ενώσει τους ομοϊδεάτες του, ανεξαρτήτως ηλικίας και προτιμήσεων σε βουλευτές και να τους πείσει πως σημασία έχουν μόνο όσα τους ενώνουν.
Με σοβαρότητα, χαμηλούς τόνους και τη σκέψη στ’ όφελος της χώρας, ο Μιχαλέτος κατάφερε η οργάνωσή του να χαίρει του σεβασμού της Εκκλησίας αλλά και διάφορων συλλόγων. Κατάφερε επίσης ο λόγος της να ‘χει βαρύνουσα σημασία στην τοπική αυτοδιοίκηση. Χάρη στη γραπτή, εμπεριστατωμένη παρέμβαση που κατέθεσαν στο Δημοτικό Συμβούλιο -πριν δύο χρόνια- ανακόπηκαν η δράση και η δημοφιλία της Χρυσής Αυγής ενώ την ίδια ώρα τέθηκε το μεταναστευτικό στις σωστές βάσεις και ήλθε η αποκλιμάκωση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η περιοχή.
Το πιο σπουδαίο όμως είναι η πρόθυμη ανταπόκριση των μελών σε κάθε κάλεσμα.
Τα προηγούμενα Χριστούγεννα, πενήντα άνθρωποι στάθηκαν για εφτά ώρες έξω από τα super markets της περιοχής, παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες, με σκοπό να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα τρόφιμα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω αναρίθμητα γεγονότα που αποδεικνύουν πως η συγκεκριμένη οργάνωση επιβεβαιώνει καθημερινά το λόγο ύπαρξής της. Αρκεί όμως μόνο η αναφορά στη συνεχώς αυξανόμενη λίστα μελών της και κατ’ επέκταση την αύξηση ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας.
Ας γίνει λοιπόν η συγκεκριμένη τοπική οργάνωση το παράδειγμα προς μίμηση, για τις υπόλοιπες. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε να γίνει το πρότυπο, που θα επιτάσσουν τα ίδια τα κόμματα.
Αν τα στελέχη δεν είναι σε θέση να εργαστούν από κοινού, με γνώμονα της νίκη στις εθνικές εκλογές και την ασφαλή διεξαγωγή τους…
Τότε οι ηγεσίες ας ορίσουν «Μιχαλέτους» παντού! Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί, μόνο που προτιμούν ν’ απέχουν βλέποντας της εσωκομματικές κοκορομαχίες.
Κι αν δεν υπάρχουν τόσοι όσοι χρειάζονται… ας τους δημιουργήσουν.
Στελέχη άξια για να εμπνεύσουν. Χωρίς προσωπικές, υποβόσκουσες φιλοδοξίες. Ψύχραιμους πολίτες, δίχως διάθεση να τσακώνονται διαρκώς. Ικανούς να δημιουργήσουν ένα ενωτικό κλίμα και να το μεταλαμπαδεύσουν στα υπόλοιπα μέλη.
Ας τους δημιουργήσουν λοιπόν, μέχρι τα μέλη να καταλάβουν πως οι αψιμαχίες τους ανάγονται σε ζημιογόνες συγκρούσεις.
Γιατί υπάρχουν τα μητρώα διάολε, αν όχι και για την επάνδρωση των οργανώσεων;
Στο κάτω- κάτω μιλούμε για τα όργανα που έχουν την αμεσότερη επαφή με την κοινωνία.
