Σημειώνει στο facebook ο πολιτικός επιστήμονας Γιώργος Αρχόντας: «Πίσω από κάθε “και αυτοί ψηφίζουν” – είτε αυτό λέγεται ρητά, είτε υπονοείται – κρύβεται το “καλύτερα θα ήταν αυτοί να μην ψηφίζουν, ν’ αποφασίζουμε εμείς για πάρτη τους που τα ξέρουμε καλύτερα”. Στάση που στο δικό μου τουλάχιστον το τεφτέρι μπάζει από παντού.» Την παρατήρηση αυτή ενός ανθρώπου που έχει αφιερωθεί στη μελέτη και την προώθηση των φιλελεύθερων ιδεών, θα πρέπει μια μερίδα φιλελευθέρων στη χώρα, που από την Κυριακή έχουν βρεθεί σε αμηχανία, σε ξινίλα, αν όχι σε άρνηση, να την λάβουν ως αφετηρία της στάσης τους έναντι των τεκτονικών πολιτικών εξελίξεων που κυοφορούνται.
Να το δούμε ψυχρά; Σχεδόν από τον 19ο αιώνα και έπειτα ο φιλελευθερισμός δεν έχει κυβερνήσει πουθενά ως πλειοψηφικό ρεύμα. Οι δικομματισμοί, από την Αμερική και τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι την Ελλάδα και την Γαλλία, δεν περιέχουν αμιγώς φιλελεύθερα κόμματα. Όμως, οι φιλελεύθερες αξίες μπολιάζουν διαχρονικά τις θέσεις και τις πράξεις κάθε παράταξης, συντηρητικής ή σοσιαλιστικής. Μέσα από την λειτουργία αυτή, λοιπόν, ρυθμίζουν τα πολιτεύματα, επιτυγχάνουν διορθώσεις, ευθυγραμμίζουν πολιτικές με τα προτάγματα της ελευθερίας, αποσοβούν εκτροπές και κρατούν τις αστικές δημοκρατίες στις ράγες τους.
Για να μη μασάμε τα λόγια μας, ο έν Ελλάδι φιλελευθερισμός έχει σήμερα – ειδικά μετά το «κυριακάτικο ξύπνημα» της Θεσσαλονίκης – δύο επιλογές. Είτε να αποδεχθεί τη δεξιά μετατόπιση που λαμβάνει χώρα στο πολιτικό σκηνικό και να θέσει ως στόχο το «ρεγουλάρισμά» της με τρόπο που θα διασφαλίζει την ενσωμάτωση των αναδυόμενων λαϊκών αντανακλαστικών στο αστικό κεκτημένο, είτε να καθίσει στο ελιτίστικο περιθώριό και να αντιμετωπίσει τα γεγονότα με έναν πουριστικό και αποστασιοποιημένο τρόπο, χωρίς ουσιαστικό λόγο στη διαμόρφωση των εξελίξεων και μένοντας να μυρίζει τις εξατμίσεις των τεθωρακισμένων που μαρσάρουν στις καρδιές κάποιων Ελλήνων.
Στο δίλημμα αυτό δεν καλείται να απαντήσει μόνο η ΝΔ, που προς ώρας αντιδρά λελογισμένα και ορθά αποφεύγοντας να σνομπάρει τη θυμική εκδήλωση ενός προδομένου πατριωτικού συναισθήματος, αλλά και το σύνολο του φιλελεύθερου φάσματος, όπου και αν αυτό κομματικά ανήκει – ή δεν ανήκει. Φαίνεται πως ο Κυριάκος έχει αντιληφθεί τι πρέπει να κάνει και αυτό θα φανεί με ακόμα πιο ξεκάθαρο τρόπο και αύριο Τετάρτη. Στην τελική το παιχνίδι λέγεται «πολιτική» και στόχος του είναι η διακυβέρνηση της χώρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όχι η ανατροφοδότηση ενός αυτοαναφορικού συστήματος βαυκαλιζομένων μειονοτήτων που επαναλαμβάνουν αναμεταξύ τους πόσο δίκιο έχουν και πόσο αδικούνται από την ιστορία. Ήδη στην Ευρώπη, ο Μακρόν και ο Κουρτς έχουν πιάσει το νόημα.
Τέλος, μια σημείωση σχετική με τα άκρα. Την Κυριακή μπορεί να τέθηκαν θεμέλια για τη συγκρότηση ενός κομματικού πόλου εθνικιστικών χαρακτηριστικών, όμως αυτό θα έπρεπε να χαροποιεί τους φιλελεύθερους για έναν απλούστατο λόγο: Επιτέλους, δημιουργούνται συνθήκες εξάλειψης του φαινομένου Χρυσή Αυγή. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατά τους νεοναζί ομήρους μιας αέναης δίκης ακριβώς ούτως ώστε να αποφύγει την καταδίκη τους και την κάλυψη της θέσης τους στον πολιτικό χάρτη από μια μαζικότερη ακροδεξιά παράταξη, όμως, αλήθεια, δεν πρέπει κανείς να χαίρεται όταν ενταφιάζονται οι νεοναζί; Πώς, δηλαδή, περίμεναν οι πεφωτισμένοι αριστοκράτες της διανόησης ότι θα συνέβαινε αυτό; Θα άνοιγε η γη να καταπιεί ένα κόμμα μαζί με τους ψηφοφόρους του;
Αν παραμερίσουμε ιδεοληψίες, φοβίες και εμμονές, θα διαπιστώσουμε ότι είναι σαφώς υγιέστερο να επιδοκιμάζει το πλήθος έναν απόστρατο που στο δημοψήφισμα προέτρεψε τους Έλληνες να επιμείνουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ψηφίζοντας ΝΑΙ και να απορρίψουν απόπειρες εκτροπών, παρά ένα πρώην παρακρατικό νεοναζιστή με τα πρωτοπαλίκαρά του, που στήριξαν τον Αλέξη Τσίπρα, που ευεργετήθηκαν τελικά από αυτόν και τώρα τρίζουν μαζί του ενώπιον της λαϊκής οργής. Όχι;
Πηγή Φιλελεύθερος
