Κανένας δεν θα ήθελε να γίνει ήρωας ή σύμβολο μιας εποχής, χάνοντας τη ζωή του από ένα μαχαίρι και αφήνοντας την τελευταία του πνοή σ’ ένα πεζοδρόμιο.
Η Χρυσή Αυγή δεν αφανίστηκε πολιτικά (όπως θα έπρεπε) μετά τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, αντιθέτως απογειώθηκε.
Πριν πέντε χρόνια, πίστευα πως με τον Φύσσα πέθαναν οι πιτσιρικάδες που έψαχναν ομάδα να ενταχθούν για να νιώσουν “κάποιοι”, οι οικογενειάρχες που ψήφιζαν χ.α. για να τιμωρήσουν το σύστημα, οι παππούδες που αναζητούσαν προστασία και ασφάλεια.
Τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Η κοινωνία μας κρύβει μέσα της ένα σκοτεινό και βρώμικο κομμάτι, τον φασισμό. Σκέφτομαι πως ανέκαθεν υπήρχε τελικά. Πότε κρυβόταν και πότε φούντωνε όταν έβρισκε έδαφος (μην ξεχνάμε τους εσατζήδες της Χούντας και τους χίτες της κατοχής). Αυτό το κομμάτι που συνεχίζει να ψηφίζει χρυσή αυγή δεν είναι φοβισμένες γιαγιάδες, μπερδεμένοι έφηβοι, αγανακτισμένοι πολίτες. Είναι φασίστες.
Η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου δε βοήθησε να εξαφανιστεί ο φασισμός. Βοήθησε όμως να εξαφανιστούν οι δικαιολογίες, πίσω από τις οποίες κρύβονταν όσοι τον συντηρούν.
Η επέτειος θανάτου του Φύσσα οδηγεί κάθε χρόνο σε αντιφασιστική πορεία με επεισόδια.
Κι αυτό, ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι καλό. Τι ακριβώς σημαίνει αντιφασιστική πορεία και σε ποιον αφήνει ανοιχτό το περιθώριο να την καπηλευθεί ή να καπηλευθεί τον ίδιο τον αδικοχαμένο; Σάμπως στην άλλη πλευρά δεν υπάρχουν οι κόκκινοι φασίστες; Θα προτιμούσα η πορεία να λέγεται “μνήμης”. Πορεία μνήμης, λιγότερο προκλητικό, περισσότερο ανθρώπινο. Όπως ταιριάζει σ’ ένα νέο άνθρωπο που έχασε τη ζωή του. Μην ξεχνάμε πως ένας κόμπος δε λύνεται με το τέντωμα των δύο άκρων . . .
