του Δημήτρη Παπαδογιάννη, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Το σύνολο των Ελλήνων πολιτών με φοιτητικό προηγούμενο είναι βέβαιο πως έχει βιώσει θερμότερα ή ψυχρότερα το φοιτητοπολιτικό φαινόμενο που ειδικά στην πατρίδα μας συνιστά και ένα παράδοξο ένεκα του σκληρού κομματικού χαρακτήρα που έχει λάβει από ιδρύσεώς του και ειδικότερα με την κορύφωσή του στα πλαίσια της πολιτειακής μετάβασης του 1974. Από την πρώτη κιόλας ημέρα της φοίτησης του, ο πρωτοετής σπουδαστής γίνεται δέκτης καλοθελήτικων προσεγγίσεων και προτάσεων από άτομα-μέλη όλων των πολιτικών (αποκλειστικά παλαιοκομματικών-συστημικών) αποχρώσεων που φαινομενικά δείχνουν αξιόλογες, φαντάζουν εντυπωσιακές και ικανές να συμπαρασύρουν έναν νεανικό και δη ακαλλιέργητο νου. Το πλησίασμα των ανεξάρτητων και θεωρούμενων ως πολιτικά άβουλων όντων από τους ‘’εμπειρογνώμονες’’ της πολιτικής τέχνης, περιλαμβάνει μελιστάλακτα λόγια, καλοσυνάτη – φιλική συμπεριφορά(ενίοτε προσποιούμενη), υποσχέσεις για βοήθεια στα μαθήματα αλλά και σε ευρύτερα ζητήματα σπουδών, στην πλειοψηφία τους απατηλές, καθώς και το δέλεαρ της οργάνωσης φαντασμαγορικών διασκεδάσεων (ανούσιων στον πυρήνα τους) και ενίσχυσης της κοινωνικοποίησης, συνθέτουν ένα άρτια δομημένο σύστημα παγίδευσης μα κυρίως πολιτικής ποδηγέτησης των φοιτητικών συνειδήσεων. Η περιγραφόμενη κατάσταση έχει καταστήσει τα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, κομματικά εκτροφεία και κέντρα αναπαραγωγής του σαπισμένου παλαιοκομματισμού. Πριν όμως αναλύσουμε το βάθος των συνεπειών και το σκοπό που εξυπηρετεί η λειτουργία του παραταξιακού οικοδομήματος, θα προχωρήσουμε σε μία ιστορική εξόρμηση στο εσωτερικό του πολιτικοπανεπιστημιακού μικρόκοσμου.
H ιδέα της εκπροσώπησης των φοιτητικών υποκειμένων διαθέτει μεγάλο χρονικό βάθος καθώς από ιδρύσεως του πρώτου ελληνικού πανεπιστημίου (ΕΚΠΑ) οι σπουδαστές θεώρησαν απαραίτητο το να εκπροσωπούνται από συγκεκριμένα όργανα συμβάλοντας τρόπον τινά στην άλωση του ελληνικού ακαδημαϊκού ιδεώδους από το κομματικό σύστημα καθώς και στην απαξίωση της ουσίας του πανεπιστημίου ως χώρου γνωστικού εφοδιασμού αφενός και ελεύθερης διακίνησης ιδεών αφετέρου, μετατρέποντάς το σε αρένα μικροκομματικής μάχης η οποία στο τέλος του σκοτεινού της τούνελ επιφυλάσει ένα ακόμα πιο απογοητευτικό αδιέξοδο. Η κρίση της πανεπιστημιακής ταυτότητας άρχισε να κορυφώνεται στα παιδικά χρόνια του μεταπολιτευτικού καθεστώτος οπότε και πολλαπλασιάστηκαν οι σχολές ανά την επικράτεια. Ιστορικά επίσης αποδεικνύεται πως το σύγχρονο φοιτητικό κίνημα ανδρώθηκε κυρίως μέσω της διασποράς των αριστερών- κοινωνικοδιαλυτικών ιδεών στη νεολαία καθώς για συναπτά έτη στην κεφαλή του βρισκόταν η νεανική πτέρυγα του κομμουνιστικού κόμματος αποπειρώμενη ενίοτε να μονοπωλήσει τη δράση των φοιτητικών οργανώσεων αφήνοντας πολιτικά περιχαρακωμένη μία σημαντική μερίδα της φοιτητικής κοινότητας στα έγκατα της ψυχής της οποίας εμφόλευε πύρηνο το πατριωτικό αίσθημα. Η εν λόγω πλευρά του φοιτητοπολιτικού φάσματος περιλαμβάνει τα μαύρα πρόβατα της ελληνικής πολιτικής ιστορίας ιδίως μετά τη επαναφορά του παλαιοκομματισμού στον τόπο μας, ο οποίος συμπληρώνει επακριβώς μισό αιώνα ζωής φέτος. Προ της εγκαθιδρύσεως της 21ης Απριλίου και της νέας πολιτικής κατάστασης που αυτή διαμόρφωσε, οι νέοι εθνικόφρονες εκπροσωπούνταν από την οργάνωση της ΕΚΟΦ η οποία συνιστούσε έναν γνήσιο δεξιό πόλο και αποτελεσματικό αντίβαρο στη διαχρονική επιθυμία της αριστεράς για κανονικοποίηση του χάους, σε αντίθεση με τους σημερινούς γαλάζιους διαδόχους τους, τα μυαλά των οποίων έχουν χειλοποιηθεί από τη δειλία και το φόβο του κρυολογήματος από τα δάκρυα της διαρκούς γογγύστριας αριστεράς. Ο λόγος φυσικά για την περιώνυμη πρωτοπόρο Δ.Α.Π- Ν.Δ.Φ.Κ. , το φοιτητικό παράρτημα της μετρ στην τέχνη της υποκρισίας και της εξαπάτησης, Νέας Δημοκρατίας, η οποία πραγματοποιεί αυτό που την έχει διδάξει καλύτερα ο κομματικός κηδεμών, να λειτουργεί τουτέστιν ως ρουφήχτρα για τους ανένταχτους συντηρητικούς φοιτητές οι οποίοι έχοντες πολιτική κρίση, συνειδητά δεν τιμούν με την ψήφο τους την εν λόγω παράταξη διότι γνωρίζουν τις συνέπειες της πολιτικής του φαίνεσθαι και της απουσίας του είναι. Το επίπεδο της ‘’αξίας’’, της πολιτικής τους ικανότητας και της ιδεολογικής ορθότητας διακρίνεται από ένα σύνολο συμβάντων με έναρξη την εσωτερική διχογνωμία για το όνομα του φορέα. Αδυνατούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία για το αν η οργάνωση θα φέρει την ονομασία Δ.Α.Π όπως ονομαζόταν στα πρώτα μεταπολιτευτικά έτη η παράταξη των αθηναϊκών πανεπιστημίων ή Ν.Δ.Φ.Κ., την ονομασία της αντίστοιχης παράταξης της συμπροτεύουσας. Οι πολιτικοί νονοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα μείζον για εκείνους, αδιέξοδο με αποτέλεσμα η βάπτιση να λάβει παράταση. Η ιστορία όμως της παράταξης του ψέματος συνεχίζεται απρόσκοπτη με την ασυνέπεια, την αστοχία, την ανόητη ανεμελιά που επιφέρει τη μετατροπή του πολιτικού αγώνα από ουσιαστική δράση σε ένα παρεϊστικο κλίμα καθώς και τη λειποψυχία που τους χαρακτηρίζει όταν η δυναμική του καθήκοντος τους βροντοκτυπά την πόρτα των κέντρων διασκέδασης τα οποία έχουν μετατρέψει σε δεύτερο σπίτι τους. Για να γίνω πιο κατατοπιστικός θα λάβω ένα επίκαιρο παράδειγμα , αυτό του ατέρμονου γύρου των καταλήψεων στον οποίο έχουν βυθιστεί οι σχολές ανώτατης εκπαίδευσης στο σύνολο της επικράτειας. Η αναφερόμενη παράταξη παρουσιάζει επανειλημμένα μία ηττοπαθή και φοβική στάση απέναντι στο θράσος των αριστερίστικων δυνάμεων οι οποίες μετατρέπουν συχνά με παράνομους ακόμα και βάσει του καταστατικού των φοιτητικών συλλόγων, τρόπους, τις γενικές συνελεύσεις σε δική τους ιεροτελεστία.
Οι κατ΄όνομα συντηρητικοί και προασπιστές της εύρυθμης λειτουργίας των ΑΕΙ πελαγώνουν όταν καλούνται να μετουσιώσουν σε πράξη τις λεκτικές κορώνες τους κάνοντάς τες να αποκτούν χαρακτήρα πομφόλυγων, να σημειωθεί ωστόσο πως τις ρηχές διασκεδάσεις, στο σκόρπισμα των πολιτικών στόχων μέσα σε ένα ποτήρι αλκόολ ειδικεύονται αναμφισβήτητα. Όποιος μπει στον κόπο να τους ρωτήσει ξάστερα για τις αιτίες των στρατηγικών τους επιλογών θα δεχθεί μία φαταλιστική απάντηση που μόνο εμπιστοσύνη δεν εμπνέει προς τον μέσο σπουδαστή ψηφοφόρο. Συγκεκριμένα θα απαντήσουν πως δεν είναι σε θέση να ορθώσουν και με ιδιαίτερο πείσμα το ανάστημά τους στους αντιπάλους, φοβούμενοι βίαια αντίποινα από αναρχικούς τραμπούκους και δηλώνοντας απροστάτευτοι. Το παρόν αφήγημα σίγουρα είναι ένα παραμμυθάκι με προσεγμένη φανταστική δόμηση. Η Δ.Α.Π-Ν.Δ.Φ.Κ. εδώ και σχεδόν 40 χρόνια κατέχει την εκλογική κυριαρχία στα πανεπιστήμια κάτι που φυσικά δεν επέτυχε δίχως τη στήριξη του κομματικού της πάτρωνα. Όσο και αν η νεαρή μαγιά της γαλάζιας γενιάς επαναλαμβάνει πως είναι ιδεολογικά και κομματικά ασύνδετη με τη Ν.Δ. παρατηρούμε πολλοστές παρουσιάσεις της σε εκδηλώσεις της ΟΝΝΕΔ και όχι σπάνια ραντεβού με κυβερνητικά στελέχη. Επομένως μπορούμε να συμπαιράνουμε πως οι νεοδημοκράτες junior ψεύδονται εις διπλούν, αφενός διότι παρουσιάζονται ως αδύναμα θύματα κακοπροαίρετων αντιζήλων κάτι που δεοντολογικά δεν επιτρέπει η εκλογική τους θέση και αφετέρου εξαπατούν τους απλούς ψηφοφόρους που επιθυμούν ένα ασφαλές πανεπιστήμιο παρουσιαζόμενοι ως μία ανεξάρτητη πολιτική συλλογικότητα με γνώμονα το συμφέρον του φοιτητή και μόνον ενώ εν τοις πράγμασι αποτελούν τον πιο πιστό υπήκοο των γραφείων της Πειραιώς. Η πολιτική όμως ενώ φαινομενικά δείχνει ανόητη, στην ουσία της υποκρύπτει μία ακραία πανουργία που είναι ντυμένη με το μανδύα της αγνής προσπάθειας. Το εργαλείο της θυματοποίησης που χρησιμοποιεί, της εξασφαλίζει τις απανωτές νίκες έκαστη νέα χρονιά διότι στα μάτια των αρκετών γνήσιων φοιτητών φαντάζει ως η μόνη δύναμη που μπορεί να σταθεί ως φράγμα στη μπαχαλολαγνεία των νεοχίπιδων και όσων ονειρεύονται νέα ’68 ή ‘ 73 με τα σημερινά ελληνικά κοινωνικά δεδομένα. Δυστυχώς όμως για εκείνους, θα μείνουν μόνοι με συντροφιά τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες τους καθώς μία παράταξη που απέναντι σε καδρόνια και ρόπαλα αντιπαρατάσει ‘’δημοκρατικές ευαισθησίες’’ και την αφηρημένη αξία της νομιμότητας δίχως να καταθέτει συγκεκριμένο σχεδιασμό για την αντιμετώπιση του εχθρικού πολιτικού στρατοπέδου. Όμως οι ρίζες αυτής της αδέξιας και απαράλλακτης μεθόδου ακουμπούν πολύ πιο έντονα τα έγκατα της γης. Η λειτουργία του παραταξιακού συστήματος εικονίζεται περισσότερο σαν μία άτυπη συμφωνία μεταξύ των ‘’αντιπάλων’’ στον σημείο που υπάρχει συγκερασμός των συμφερόντων τους και θα εξηγήσουμε ευθύς αμέσως ποιο είναι αυτό το αθέατο- μείζον σημείο. Όπως προγράψαμε οι γαλάζιοι αυτοθυματοποιούνται και παριστάνουν το απροστάτευτο παιδάκι που επιζητεί την προστασία των δασκάλων του από την άσχημη συμπεριφορά των συμμαθητών του, συνεπώς η τακτική αυτή χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο για την εκλογική άνοδο με κατάληξη φυσικά την επίτευξη της πρωτιάς από τα κομματοκούταβα της Ν.Δ. τα οποία απέναντι στην αριστερή ‘’αγωνιστική αντιπολίτευση’’ κινούνται στα πλαίσια της λογικής του ‘’βοήθησέ με, χτυπώντας με’’ ούτως ώστε ο μέσος φιλήσυχος σπουδάζων να πειστεί να τους τροφοδοτήσει με υψηλότερο αριθμό ψήφων σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση για να διογκωθούν και έτσι να κατορθώσουν δήθεν να αποτελέσουν μία ισχυρή πηγή αντίδρασης απέναντι στη χαοποίηση της πανεπιστημιακής καθημερινότητας. Με αυτό τον τρόπο παγιδεύουν τα φοιτητικά υποκείμενα σε έναν αέναο κύκλο ενός κίβδηλου πολιτικού αγώνα δίχως ουσιαστική εξέλιξη. Στον αντίποδα οι αριστεροί άφρονες και θιασώτες της κοινοβιοποίησης του πανεπιστημίου χρησιμοποιούν τον μπαμπούλα της δεξιάς απειλής για το μέλλον της πτυχιακής αξίας και της ακαδημαϊκής ελευθερίας, φτάνοντας στο υστερικό σημείο να βαφτίσουν τη νεοδημοκρατική παράταξη ως έχουσα φασιστικές συμπάθειες. Eπιπλέον συνιστούν υποκριτές διαφορετικής απόχρωσης αφού παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου τη στιγμή που σταμπάρουν οποιονδήποτε διαφοροποιηθεί εκφραστικά, με την πολυκαιρισιμένη καραμέλα του ‘’φασίστα’’. Το γεγονός όμως πως αθροιστικά, μία αναρχογενής παράταξη με βίαιο ιστορικό προηγούμενο, αγγίζει το εκλογικό ύψος του 10% στα ΑΕΙ ολόκληρης της χώρας θα πρέπει να προβληματίσει τις πρυτανικές αρχές για την ποσότητα ισχύος των αναρχικών ιδεών στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια αλλά και τις συνέπειες ανομίας που ενίοτε αυτή επιφέρει.
Σε μία άλλη τραγελαφική εκδοχή της φοιτητικής πολιτικής, αυτή των γενικών συνελεύσεων όπου δίνεται η ευκαιρία στο φοιτητικό κοινό να εκφραστεί ελεύθερα και αμεσοδημοκρατικά ενώ στην πραγματικότητα οι αίθουσες διδασκαλίας μετατρέπονται σε μία απέραντη λίμνη υποκρισίας ή σε μία θλιβερή απομίμηση τσίρκου. Οι αναρχοαρστεροί αποθρασύνονται καθώς ένεκα της απουσίας αντίθετης φωνής λογίζουν τον ακαδημαϊκό χώρο ως ιδιοκτησία τους, με ευθύνη φυσικά της πρώτης δύναμης της οποίας τη νοοτροπία αναλύσαμε ενδελεχώς παραπάνω. Η Δ.Α.Π. κατά κύριο λόγο απέχει από τις γενικές συνελεύσεις με την αιτιολογία πως τοιτουτρόπως της απονομιμοποιεί. Όμως με την πρόσφατη μείωση του απαιτούμενου αριθμού για τη συμπλήρωση της απαρτίας, η αποχή καθίσταται ανεπαρκές μέσο αντιμετώπισης. Αλλά τονίζουμε πως η κυανή παράταξη πάσχει από το σύνδρομο της στρατηγικής αγκύλωσης. Στο σημείο αυτό να αναφέρω πως τις τελευταίες μαρτυρίες ο γράφων τις βασίζει σε προσωπικά βιώματα. Η συνεχής απαξίωση του θεσμού των Γ.Σ. από τα ίδια τα εκτελεστικά όργανα έχει οδηγήσει τον μέσο φοιτητή στην απελπισία και στη μειωμένη συμμετοχή. Οι αμεσοδημοκρατικές αποφάσεις που λαμβάνονται στα νέα σοβιέτ, συχνά αποτυπώνουν τη βούληση μίας φωνασκούσας μειοψηφίας που έχει ως βασική πηγή τροφοδότησης της το ‘’αντί’’ τουτέστιν την αντίθεση σε κάτι αλλά δίχως να προτείνει εκείνη κάτι. Οι κλοουνίστικοι όροι που χρησιμοποιούν οι αριστερίζουσες συλλογικότητες όπως το ‘’αντιμάθημα’’ φρονώ πως μόνο γέλωτα μπορεί να προκαλέσει. Η γενική δημοκρατικότητα επίσης των συνελεύσεων αποτελεί ένα ακόμα κεφάλαιο στη μακρά συλλογή παραμμυθιών του πολιτικού φοιτητόκοσμου. Η συχνή παρεμπόδιση ή η μη στήριξη της διαδικασίας κατάθεσης αποχρωματισμένων πλαισίων που έχει επιχειρηθεί ουκ ολίγες φορές με πρωτοβουλία ανεξάρτητων φωνών ειδικά την πρόσφατη περίοδο διαρκούς κατάληψης των πανεπιστημιακών κτηρίων. Η μέθοδος αυτή αποκαλύπτει τον βαθύτατα υποκριτικό και σαφώς αντιδημοκρατικό χαρακτήρα τους. Προσθετικά η γαρνιρισμένη με εμπαιγμό υπεράσπιση του αποτελέσματος των ολιγαρχικών αποφάσεων των ‘’γενικών συνελεύσεων’’ απέναντι στις λογικές διαμαρτυρίες των φοιτητών του βάρους ‘’αν δε σε ικανοποιεί το αποτέλεσμα, ας λάμβανες μέρος δηλώντας την αντίθεσή σου στις κατατιθέμενες προτάσεις ‘’ή τη δεύτερη γλυκανάλατη καραμέλα ‘’η πολιτική αποχή στη δημοκρατία έχει συνέπειες’’ θα είχαν γερή βάση εφόσον οι φοιτητικοί πολιτικοί θεσμοί λειτουργούσαν με σοβαρότητα και τιμώντας την αξία που τους προσέδωσε κάποτε η ίδια η φοιτητική κοινότητα. Η επιτηδευμένη όμως διαφθορά τους αποσκοπεί ακριβώς στη μειωμένη πολιτική ενασχόληση ώστε οι αποφάσεις κυρίως της αριστερής μειοψηφίας να επικυρώνονται με μεγαλύτερη ευκολία. Διόλου τυχαίο δεν είναι που κυρίως αυτή αποτελεί τον βασικό υπαίτιο του πολιτικού εκμαυλισμού.
Η πανεπιστημιακή σεζόν ολοκληρώνεται από μία ακόμα κωμωδία που δεν άλλη από τις φοιτητικές ‘’εκλογές ‘’ με τις οποίες οι φοιτητές εκφράζουν την πολιτική τους βούληση. Επιστρατεύω τον όρο ‘’κωμωδία’’ διότι δε μπορώ να επινοήσω καταλληλότερο χαρακτηρισμό για το γεγονός της παρουσίασης διαφορετικών εκλογικών αποτελεσμάτων από έκαστη παράταξη και φυσικά το πολιτικό ξεκατίνιασμα για την ισχύ των στοιχειών που προσκομίζουν οι αντίπαλες πλευρές. Η τρέχουσα κατάσταση σε συνδυασμό με το ότι οι υπάρχουσες παρατάξεις αντιπροσωπεύουν τα κομματικά απολιθώματα εντείνουν στο ναδίρ την απέχθεια των φοιτητών προς το πρόσωπο των παρατάξεων. Επίσης ο νεποτισμός εισάγεται από την μακροκοινωνία του εθνικού επιπέδου στη μικροκοινωνία του πανεπιστημίου αφού πολλά μέλη των κομματικών παρατάξεων έχουν φιλοδοξίες για μελλοντική απόκτηση θέσεων στο δημόσιο. Επιπρόσθετα τα έντονα προσκόμματα που τίθενται στην ίδρυση ανεξάρτητων παρατάξεων και δη δεξιάς αντιπολίτευσης προς τη Δ.Α.Π με την οποία άποψη ευθιγραμμίζονται και οι δήθεν αριστεροί αντίπαλοι τους μαρτυρεί το φετιχισμό της βολής που θα απωλέσουν οι πρώτοι καθώς και την απώλεια του μονοπωλίου του αντισυστημισμού για τους δεύτερους. Το προαναφερόμενο γεγονός περί κομματικής προέλευσης των παρατάξεων επιβεβαιώνει πως αποτελούν πηγές του παλαιοκομματισμού, οι φαινομενικές τους διαμάχες και η συμπόρευση τους σε ‘’καθιερωμένες’’ εκδηλώσεις στις οποίες συρρέουν για να αποδώσουν τιμές ενώ ιδεολογικά θα έπρεπε να διαφωνήσουν, τις καθιστά πολιτικά σαρκία της αντι-επιλογής διότι όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου η μόνη επιτυχημένη τους λειτουργία είναι αυτή της παγίδευσης της προσωπικής βούλησης, του ευτελισμού της πολιτικής ουσίας και της απάτης. Είναι τα δόκανα των συνειδήσεων και τα πραγματικά εμπόδια στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Αντι-επιλογή τις χαρακτηρίζω επειδή δεν έχει σημασία η επιλογή αφού στο βάθος παρατηρείται η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Η επίλυση του παραταξιακού ζητήματος δύναται να είναι δισυπόστατη, είτε η ίδρυση αντιπαλαιοκομματικών παρατάξεων που να δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον για τον φοιτητή το οποίο να αποδεικνύουν φυσικά εμπράκτως είτε η πλήρης κατάργηση του παραταξιακού φαινομένου. Ακόμα κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό που έχει ανάγκη η σημερινή νεολαία είναι μία επαναπροσέγγιση με τις αξίες που τις στερούν εδώ και χρόνια, και αυτές είναι η Πατρίδα, η Θρησκεία και η Οικογένεια. Μέσα στις σχολές υπάρχουν δεκάδες νέοι πιστοί σε πατροπαράδοτα ιδανικά που το ίδιο το πολιτικό σύστημα πρόδωσε και παρέδωσε στην πυρά, οι οποίοι δειλιάζουν να εκφραστούν φοβούμενοι για την εικόνα τους αλλά ενίοτε και για την ασφάλεία τους. Σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση σήψης, η νέα γενιά δε μπορεί, παρά να εμπνέεται από νοοτροπίες τις οποίες δεν είχε την ευκαιρία να βιώσει και να μετατρέψει σε στάση ζωής, όπως οι πρόγονοί της. Οι μουσιακές και γραφικές πλέον ιεροτελεστίες της αριστεράς όπως ο εξαγιασμός της επετείου του πολυτεχνείου δεν συγκινούν πια μία αρκετά ευρεία μερίδα του νεανικού πληθυσμού διότι ο άνθρωπος κάθε εποχής πάντα θα αναζητά εκείνο που γνωρίζει πως του λείπει. Εάν η αλλαγή του παραταξιακού τοπίου δεν είναι επιτεύξιμη τότε επιβάλλεται οριστική εκδίωξή τους από τις σχολές επειδή σε ένα περιπατόν πτώμα που για φωνή έχει τους επιθανάτιους ρόγχους του, η ίαση καθίσταται αδύνατη. Δεν πρέπει να αισθανόμαστε ενοχές όταν προτείνουμε την κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων αναλογιζόμενοι το αντεπιχείρημα που ισχυρίζεται πως η έκφραση και η ύπαρξη τους κερδήθηκε με αγώνες. Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης και καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων κάποτε. Οι πολιτικές συνειδήσεις κάποια στιγμή πρέπει να ωριμάσουν, να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και θαρραλέα ώστε να απογαλακτιστούν από την ασφάλεια και τη βολή που τους προσφέρει η ανοησία της πιο εκρηκτικής μα συνάμα καμουφλαρισμένης μορφής, μικροπολιτικής.
Πηγές:
https://pnykapress.gr
https://ikarianews.gr
