Μα είναι δυνατόν; Το άδειασμα Μπακογιάννη από τον μηχανισμό της ΝΔ από την Κυριακή το βράδυ “βγάζει μάτι”. Κυβερνητικά τρολ τον λοιδορούν ανοιχτά, ενώ κυβερνητικοί βουλευτές και υπουργοί του καταλογίζουν ακέραια και προσωπική την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Κάποιος κακεντρεχής μπορεί και να σκεφτόταν ότι πολλοί στο κόμμα χάρηκαν που έχασε.
Εδώ που τα λέμε, μήπως στηρίχθηκε σοβαρά ο πρώην δήμαρχος από το κόμμα του προεκλογικά; Ούτε καν. Από τους βουλευτές Αθήνας μόνο ο Πιερρακάκης εμφανίστηκε δημόσια στο πλευρό του τελευταία. Οι υπόλοιποι άφαντοι και δια ζώσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δε βόλτα με τον θείο του στη Βικτώρια (φαεινή ιδέα του πρωθυπουργικού κύκλου, καθώς πληροφορούμαι) περισσότερο με επικοινωνιακό αυτογκόλ, παρά με αβάντα έμοιασε. Μα στη Βικτώρια; Κυριολεκτικά μισό βήμα από τη Φυλής…
Όσο για τα φιλοκυβερνητικά σάιτ, με ναυαρχίδες το protothema και την iefimerida, από το καλοκαίρι δεν σταμάτησαν να παίζουν Χάρη Δούκα με κάθε ευκαιρία. Δεν τήρησαν απλά ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο υποψηφίων. Υπερέβαλαν εαυτόν σε δεοντολογία υπέρ του αδυνάτου! Στο ίδιο μήκος κύματος μέσες-άκρες και τα συστημικά κανάλια, που ναι, μην σοκαριστεί κανείς, δίνουν κατά κανόνα αναφορά στο Μαξίμου για τον ποιον θα παίξουν.
Ο πιο καθοριστικός παράγοντας που συντέλεσε στην ήττα Μπακογιάννη, όμως, ήταν η αυτοπρόσωπη κάθοδος Κασιδιάρη στον Δήμο Αθηναίων. Το παρατήρησε, με τον τρόπο του, κι ένας εκ των πλέον ευφυών βουλευτών, ο Παναγιώτης Δουδωνής, που διέγνωσε ορθά την επίδραση των ψηφοφόρων του Κασιδιάρη στο τελικό αποτέλεσμα. Μόνο που το είδε ανάποδα. Φαντάστηκε ότι έγινε κάποιο ντιλ, πχ να κατέβει ο Κασιδιάρης και να στηρίξει στον β’ γύρο Μπακογιάννη, το οποίο δεν τηρήθηκε. Τί να σκεφτεί ο εξ Οξφόρδης βουλευτής επικρατείας ΠΑΣΟΚ; Ότι το ίδιο το σύστημα ΝΔ υπονόμευσε τον υποψήφιό της;
Πώς όμως δικαιολογείται η απόφαση, να απαγορευτεί με διαδοχικές τροπολογίες αμφιβόλου συνταγματικότητας η συμμετοχή Κασιδιάρη στις εθνικές εκλογές, και να μην υπάρξει παρόμοια μεθόδευση για τις δημοτικές; Για λίγες χιλιάδες ψήφους δεν βγήκε ο Μπακογιάννης την πρώτη Κυριακή. Χωρίς ισχυρό υποψήφιο στην άκρα δεξιά, ιδιαίτερα αν κατέβαινε στην Αθήνα κανένα σχήμα σαν τους Σπαρτιάτες, με τους οποίους έχουν καταλήξει να γελάνε οι δεξιοί, μπορεί και να τις είχε βρει. Με Κασιδιάρη στο παιχνίδι, όχι. Δεν το σκέφτηκαν αυτό οι σοφοί της κυβερνώσας παρατάξεως;
Μάλλον το σκέφτηκαν. Και σκέφτηκαν μαζί ότι μπορεί και να μην τους πειράζει και πολύ. Σε τελική ανάλυση, τί έγινε; Η ήττα Μπακογιάννη εκτόνωσε ένα μέρος της αποδοκιμασίας των ψηφοφόρων της ΝΔ, που μετά τις εθνικές εκλογές και τα αλλεπάλληλα λάθη είχε αρχίσει να συσσωρεύεται ανησυχητικά. Οι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες κάπου ξέσπασαν – ενώ με το ξέσπασμά τους αποδυνάμωσαν πολιτικά έναν από τους κυρίαρχους “δελφίνους” στο κόμμα. Κανείς δεν επιτρέπεται να είναι πιο ελκυστικός από τον πρωθυπουργό, ειδικά όταν αυτός περνάει δύσκολα.
Κι αν κανείς αναρωτηθεί “μα, και οι οικογενειακοί δεσμοί;”, η νεότερη ιστορία της “μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης” μιλά από μόνη της: Στο “βυζάντιο” της κορυφής της εξουσίας, ενίοτε το αίμα όχι μόνο γίνεται νερό, αλλά πνίγει και τους συγγενείς.
Τέλος πάντων. Στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, όπου μαθαίνω ότι θα είναι πιθανότητα και ο επόμενος πολιτικός σταθμός του, ο κος Μπακογιάννης θα έχει αρκετό καιρό να κάνει μεγάλους περιπάτους, σκεπτόμενος πώς την επόμενη φορά θα φυλάξει τα νώτα του από τα εξ οικείων βέλη.
η Κασσάνδρα
