Ο αναμάρτητος πρώτος το μωρό βαλέτω
Ποιος ο λόγος αυτής της εντυπωσιακής αύξησης ενός τέτοιου τύπου εγκληματικότητας; Πριν τρία χρόνια κάποιοι θα την απέδιδαν στα μνημόνια. Σήμερα, οι «άλλοι» τα ρίχνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τόσκα. Σαχλαμάρες φυσικά… Σημεία των καιρών; Απλή συγκυρία; Ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος που θα έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα να αποφανθεί.
Το έγκλημα της «22χρονης» (όπως περιγράφεται στα μίντια) προκάλεσε, όπως αναμενόταν, ποικίλες αντιδράσεις. Κάποιες από αυτές αναμενόμενες: Ο, διψασμένος για αίμα, νεοελληνικός όχλος φρόντισε να λιντσάρει λεκτικά την παιδοκτόνο, απαιτώντας την επαναφορά της θανατικής ποινής και περιγράφοντας με γλαφυρότητα και φαντασία τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να εφαρμοστεί πάνω στην φόνισσα. Θλιβερό μεν, συνηθισμένο φαινόμενο δε.
Αυτό όμως που προσωπικά με σόκαρε ήταν πως στην συγκεκριμένη περίπτωση παρατηρήθηκε και ακριβώς το αντίθετο: Η δολοφόνος αντιμετωπίστηκε από ένα διακριτό κομμάτι της κοινής γνώμης με τσάι και συμπάθεια. Ως ένα θύμα των συνθηκών και των καταστάσεων. Ως μια αδύναμη κοπέλα την οποία οφείλουμε να στηρίξουμε. Σύμφωνα με τους φαν της (ω ναι!) η ευθύνη για το γεγονός πως η 22χρονη σβούριξε το παιδί της από το παράθυρο ουδόλως βαραίνει την ίδια αλλά όλους τους υπόλοιπους. Για το συμβάν ευθύνονται η οικογένειά της, ο πατέρας του άτυχου βρέφους, η κοινωνία, η Εκκλησία (!) και (and the Oscar goes to) τα ριάλιτι που παίζουν τα τσοντοκάναλα (sic!). Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η δολοφόνος υπέφερε από επιλόχεια κατάθλιψη. Και στην τελική «συμβαίνουν αυτά όταν πάσχεις από επιλόχεια κατάθλιψη». Φυσικά η επιλόχεια κατάθλιψη δεν ξεκινά και κορυφώνεται δευτερόλεπτα μετά τον τοκετό. Επίσης, μια μητέρα που πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη δεν αφήνει το μωρό της να ξεψυχήσει αβοήθητο για δώδεκα ώρες τη στιγμή που η ίδια απολαμβάνει τις «ποτάρες» της με την κολλητή της. Ακόμα όμως και αν δεχτούμε πως η 22χρονοι έπεσε θύμα της χειρότερης καταγεγραμμένης περίπτωσης επιλόχειας κατάθλιψης στον κόσμο -και λοιπόν; Όλοι ανεξαιρέτως οι παιδοκτόνοι διαταραγμένοι ψυχικά είναι. Κανένας νορμάλ άνθρωπος δεν σκοτώνει ένα παιδί. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ειδεχθές έγκλημα. Και είναι αδιανόητο να βλέπουμε συνανθρώπους μας να το δικαιολογούν.
Οι άτυποι αυτοί παιδοκτονοταλιμπάν υπερασπίστηκαν με ζήλο έως και λύσσα την «άτυχη κοπέλα» μοιράζοντας ύβρεις καθώς και τον all time classic χαρακτηρισμό του «σεξιστή» εναντίον όποιου τόλμησε να στηλιτεύσει το έγκλημά της. Στα σχετικά σχόλια στα σόσιαλ μίντια διαβάσαμε σχόλια- όνειδος για την ανθρώπινη ράτσα. Σχόλια του στυλ: «Ένα λάθος έκανε η κοπέλα. Ας την βοηθήσουμε να ζήσει την ζωή της» ή «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Πάλι καλά που δεν είπαν: «Ο αναμάρτητος πρώτος το μωρό βαλέτω».
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η ιδεολογική προέλευση αυτού του μακάβριου fan club της παιδοκτόνου. Όχι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα υστερικές ψευτοφεμινίστριες. Η συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών της 22χρονης προήλθε από τον λεγόμενο Μεσαίο Χώρο. Από το «Μεταρρυθμιστικό» (για τους φίλους) ή «Ακραίο» (για τους εχθρούς) Κέντρο. Και δεν μιλάμε για τυχαία πρόσωπα. Μπροστάρηδες σε αυτή την εκστρατεία υπεράσπισης της ψυχανώμαλης δολοφόνου υπήρξαν προβεβλημένα στελέχη της Δράσης, του Ποταμιού αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Ποια είναι η εξήγηση για την αλλόκοτη ιδεολογική προέλευση μιας «επίθεσης φιλίας» σε μια παιδοκτόνο;
Το προφανές είναι η δικτατορία της Πολιτικής Ορθότητας που επικρατεί στον εν λόγω ιδεολογικό χώρο: Έχουμε μια νεαρή γυναίκα = είμαστε υποχρεωμένοι να την υπερασπιστούμε ό,τι και να έχει κάνει. Οι νεαρές γυναίκες είναι de facto αθώες. De facto θύματα. Γιατί είναι γυναίκες. Και είναι και «παιδιά» (στα 22 τους…) Και αν δεν υιοθετήσουμε αυτή τη λογική είμαστε σεξιστές. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί από αυτούς που σήμερα αποθεώνουν την παιδοκτόνο δεν είχαν διστάσει να υπερασπιστούν μέχρι και την παιδεραστία του Κέβιν Σπέισι. Μόνο και μόνο επειδή ο εξαίρετος κατά τα άλλα ηθοποιός είχε το «θάρρος» να παραδεχτεί δημοσίως πως είναι ομοφυλόφιλος. Οπότε, με την ίδια λογική, αν τον «καταδικάζαμε» θα ήμασταν ομοφοβικοί.
Προσοχή! Όλα αυτά που γράφω εδώ δεν έχουν να κάνουν με την αναμφισβήτητη καταπίεση που δέχονται διαχρονικά τόσο οι γυναίκες όσο και οι ομοφυλόφιλοι. Μιλάω για μια ιδεολογική αγκύλωση που τείνει να γίνει μάστιγα: Την δικτατορία της Πολιτικής Ορθότητας.
Μια άλλη εξήγηση είναι πως ο συγκεκριμένος ιδεολογικός χώρος «συνθλίβεται» στη χώρα μας μέρα με τη μέρα. Τόσο εκ δεξιών όσο και εξ’ αριστερών. Ορισμένοι που ανήκουν (μάλλον από σπόντα) στον χώρο αυτό προσπαθούν απεγνωσμένα να διαλαλήσουν την (δήθεν) «προοδευτικότητά» τους. Έστω και πάνω στο πτώμα ενός φρεσκοπεθαμένου βρέφους.
