Του Στέλιου Ιατρού
Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, του
κόμματος που κάποτε αχρείαστα και χωρίς πρόσκληση στήριζε την κυβέρνηση
Βενιζέλου-Σαμαρά, αλλ’ ο Θανάσης έγινε πρόεδρος των τεσσάρων στελεχών που
απέμειναν στην κεντρική επιτροπή του, όταν ο Φώτης Κουβέλης αποχώρησε με τρία
στελέχη επειδή δεν επανεξελέγη πρόεδρος του κόμματος που ο ίδιος είχε ιδρύσει
φεύγοντας απ’ τον Συνασπισμό, όταν κι εκεί δεν είχε εκλεγεί πρόεδρος ηττηθείς απ’
τον Αλέξη.
Λέω πρόεδρος και πρόεδρος, όμως οι αριστεροί σύντροφοι μπορεί να λέγονται και
γενικοί γραμματείς, κι ίσως τους αδικώ με τις αστικές μου τιτλοφορίες.
Κατόπιν, ο Φώτης-Φανούριος πέρασε για λίγο στην αφάνεια, ώσπου επέστρεψε στην
κυβέρνηση ΣυριζΑνέλ στο Άμυνας. Ο Θανάσης, παραμένοντας εξίσου διόλου
αναγνωρίσιμος στον κόσμο όπως νωρίτερα και χωρίς κανένα εκτόπισμα στην
πολιτική σκέψη ή πράξη του τόπου διαπίστωσε πως το κόμμα του δεν θά ’παιρνε ούτε
0,5% σε όποιες κι αν γίνονταν εκλογές, και προσχώρησε στα διάφορα ενωτικά
κινήματα αλλαγής που το ΠΑΣΟΚ ξεκινούσε να ιδρύει εκείνους τους χαλεπούς
καιρούς στην κεντροαριστερά, τότε που επιχειρούσε να ξεχαστεί πως το λένε
ΠΑΣΟΚ και να μασκαρευτεί σαν κάτι άλλο, λιγότερο ορθόδοξο και περισσότερο
καθολικό.
Ο Θανάσης εξελέγη βουλευτής στο επικρατείας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το
δοκιμαστήριο όπου αλλάζει ρούχα το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ—γιατί ας μην γελιόμαστε, δεν
θά ’βλεπε σταυρούς ακόμη κι αν τον έστελναν στην Αππία Οδό όταν σταυρώνανε οι
Ρωμαίοι τον Σπάρτακο κι όλο τον στρατό του—και παραμένοντας ασήμαντη πολιτική
παρουσία πήγαινε όπου τον καλούσαν να δώσει συνέντευξη (στον ΣΚΑΪ ας πούμε)
να κάνει άνευρη αντιπολίτευση σε αντιτηλεοπτικά εικοσάλεπτα που θά ’πρεπε να τα
βγάλουμε σε χάπι να τα δίνουμε σ’ όσους υποφέρουν από αϋπνίες. Τώρα που το
σκέφτομαι, ίσως και να υποφέρανε περισσότερο, οπότε ας μην είμαστε σκληροί μαζί
τους.
Καμία σοβαρή συνέπεια απ’ την αφανή δράση του δεν θα περίμενε κανείς να
προκύψει ποτέ, κι η ίδια η Φώφη Γεννηματά, άλλωστε, μάλλον τον καλωσόρισε στη
Δημοκρατική Συμπαράταξη μονάχα για να φανεί η νέα κεντροαριστερή της πολιτική
οντότητα κάπως πιο πολυσυλλεκτική.
Αφανής μέχρι σήμερα, που δήλωσε πως ερχόμενος απ’ το πουθενά θα γράψει
ιστορία.
Έβλεπα χθες ένα ντοκιμαντέρ για την αφανή ζωή των φυτών του Σερ Ντέιβιντ
Ατέμπορο (Sir David F. Attenborough), και το θέμα του επεισοδίου ήταν το πώς
συμβιώνουν συνήθως επ’ ωφελεία αμφότερων τα φυτά με μύκητες, ή με άλλα φυτά, ή
και με έντομα, όπως κάτι μυρμήγκια που έδειχνε. Ένα φυτό που δεν ενδημεί στη
Μακεδονία, η Ραφλεσία Αρνόλντιι (Rafflesia Arnoldii), ζει εντελώς κρυμμένη μέσα σε μια κληματσίδα στο τροπικό δάσος. Δεν έχει δικά της φύλλα, ρίζες, ή βλαστούς, κι
έτσι μήτε να τραφεί απ’ τη γη θα μπορούσε, μήτε να φωτοσυνθέσει εάν εκτιθόταν
στον ήλιο, αλλά ρουφά τη ζωή μέσα απ’ τους βλαστούς της κληματσίδας. Μια φορά
στο τόσο βγάζει μέσα απ’ τον ξενιστή της κάτι βολβούς που εμφανίζονται στο
πουθενά κάτω απ’ το φυλλόστρωμα του δάσους, κι αυτοί οι βολβοί ανθίζουν ο
καθένας σ’ ένα τεράστιο, σαρκώδες άνθος που μυρίζει ελαφρώς σαν σήψη και τραβά
τις μύγες για να κολλήσει επάνω τους η γύρη του μέσα σε σταγόνες από σακχαρούχα
υγρά που παράγει η Ραφλεσία απ’ τους χυμούς της κληματσίδας.
Ο Ατέμπορο παρατήρησε πως τέτοια σπατάλη ύλης για να φτιαχτεί ένα τόσο μεγάλο
άνθος γεμάτο με σακχαρώδη υγρά ήταν αχρείαστο για τις μύγες, που θα βολεύονταν
και με λιγότερα, αλλά, συνέχισε ο διάσημος Βρετανός περιβαλλοντιστής, πως ίσως η
Ραφλεσία την κάνει γιατί άλλωστε δεν κόπιασε η ίδια προκειμένου να συλλέξει τα
υλικά της επιβίωσής της: «ίσως», είπε με τη γνωστή φωνή του πάνω απ’ το τεράστιο
άνθος, «ένα εισόδημα που δεν το έβγαλες ο ίδιος, όπως συμβαίνει και σ’ άλλες
περιπτώσεις, μπορεί να οδηγήσει το φυτό σε σπατάλη πραγματικά μνημειώδους
κλίμακας» (“Maybe an unearned income in the plant – as elsewhere – can lead to
extravagance on a truly monumental scale” ~David Attenborough, The Private Life of
Plants, BBC).
