29 Ιουνίου 2015
Σαν σήμερα, την 29η Ιουνιου 2015 (πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση) επιβλήθηκαν ειδική τραπεζική αργία και περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων. Ήταν τα αποτελέσματα μιας μακράς διαπραγμάτευσης και της προκήρυξης δημοψηφίσματος, τη στιγμή που οι οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας ήταν απλήρωτες.
Ήταν και συνεχίζουν να είναι τα λεγόμενα capital controls.
Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης (Ναι, με δύο. Για να τον πονάει) νωρίτερα είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να κλείσουν οι τράπεζες. Για την ακρίβεια είχε δηλώσει «είναι τόσο πιθανό να συμβεί όσο και να μην ανατείλει ο ήλιος».
Κι όμως συνέβη.
Και συνεχίζει να συμβαίνει, τρία χρόνια μετά.
Η έμμεση ανακοίνωση των κεφαλαιακών περιορισμών είχε γίνει λίγες μέρες πριν, σε ξένο ραδιοφωνικό σταθμό, από τον ίδιο. Ωστόσο, εδώ, εντός των συνόρων αυτοδιαψεύσθηκε λέγοντας πως είχαν παρερμηνευθεί ο δηλώσεις του.
Τη διάψευση ακολούθησε η υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο έκλεισαν οι τράπεζες.
Όσα είχαν προηγηθεί ήταν εφιαλτικά για όσους παρακολουθούσαμε συστηματικά, νυχθημερόν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.
Για πέντε ολόκληρους μήνες, κάθε τόσο βλέπαμε μια συμφωνία που δεν έκλεινε εξαιτίας δικών μας λαθών και υπερεκτιμήσεων. Ο Καμμένος δήλωνε πως θα κάνει την Ευρωπαϊκή Ένωση Κούγγι ενώ ο Φλαμπουράρης έλεγε πως θα διαλύσουμε την Ευρωζώνη. Το μόνο που όδευε –υπό την ηχητική υπόκρουση των βαραφάκειων ουάου- σε διάλυση ήταν η οικονομική κατάσταση της χώρας όμως. Σαράντα πέντε δίς ευρώ έγιναν καπνός μέσα σ’ εκείνο το διάστημα. Πρεσβείες, ΟΤΑ, ακόμα και νοσοκομεία υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στο κράτος τα ταμειακά διαθέσιμά τους. Αναλήφθηκαν όλα τα ποσά από τους κρατικούς λογαριασμούς ασφαλείας.
Ήταν τα αποτελέσματα της περίφημης διαπραγμάτευσης, που ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου 2015 με σκοπό να βάλει τέλος στη λιτότητα και να δώσει ένα μάθημα στην Ευρώπη. Τα capital controls ήταν η κορυφή του παγόβουνου, για όσους ενημερωνόμασταν.
Πλησιάζοντας προς το καλοκαίρι, το ενδεχόμενο της ρήξης είχε μπει για τα καλά στο μυαλό μας και απειλούσε κάθε δεδομένο της καθημερινότητας. Πράγματι, στις 16 Ιουνίου 2015, ο Αλέξης Τσίπρας από τη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας επιβεβαίωσε αυτόν το φόβο αφήνοντας αιχμές για πιθανή ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
Όπως φάνηκε στη συνέχεια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν εκβιασμό… μόνο που ο εκβιαστής δεν κρατούσε αληθινό όπλο και το γνώριζαν οι Εταίροι.
Τα όσα ακολούθησαν κωμικοτραγικά πια.
Φτάσαμε να εκλιπαρήσουμε τον τιτάνα Πούτιν για να μας δανείσει.
Την ίδια ώρα, που εμείς παρακαλούσαμε τον Ρώσο, έφτανε το τελεσίγραφο από τη Δύση:
«Δεν υπάρχει χρόνος για κανένα παιχνίδι. Είναι η πραγματικότητα και θα έχει συνέπειες πρώτα απ’ όλα για τον ελληνικό λαό…Να φύγουν οι ψευδαισθήσεις ότι θα υπάρξει μαγική λύση».
Η Ένωση απαιτούσε άμεση σύγκλιση Συνόδου με αυτό το τελεσίγραφο.
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015.
Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα.
Προς το τέλος της ημέρας λήγει η διορία της ευρωπαϊκής πρότασης.
Οι τράπεζες ακόμα λειτουργούν.
Τη νύχτα, ο πρωθυπουργός προκηρύσσει δημοψήφισμα, αφού έχει πάψει να υφίσταται η πρόταση, θέτοντας την στην κρίση των Ελλήνων.
Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παύει να υποστηρίζει τη ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Οι ελληνικές τράπεζες δεν δύνανται να αντεπεξέλθουν χωρίς στήριξη από την ΕΚΤ. ΚΛΕΙΝΟΥΝ με Προεδρικό Διάταγμα.
Η συνέχεια γνωστή.
Ευχαριστούμε.
