«Η κόλαση είναι.. επίγεια»

243

Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και μέχρι τότε οι συγγενείς και οι φίλοι των ανθρώπων θα τους περιμένουν να επιστρέψουν στην κανονικότητα. Μα σε ποια κανονικότητα αναφερόμαστε; Προληπτικά μέτρα προστασίας δε λήφθηκαν και οι αποδείξεις είναι οι νεκροί του περασμένου Νοέμβρη από τις πλημμύρες στη Μάνδρα αλλά και των πυρκαγιών στη περιοχή Μάτι.  

Την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη προέκυψαν πολλά πύρινα μέτωπα στη χώρα σε Κινέττα, Αγίους Θεοδώρους, Λουτράκι, Μάτι, Πεντέλη, Χανιά, Σουφλί και Αλεξανδρούπολη.

Η φωτιά στην Κινέττα η οποία ξεκίνησε τη Δευτέρα στις 12:00μμ σύμφωνα με τα δορυφορικά δεδομένα σε σύντομο μόλις διάστημα εμφανίστηκαν 13 θερμικές εστίες. Αν και η ανταπόκριση του πυροσβεστικού σώματος και των εθελοντών ήταν άμεση οι άνεμοι ήταν εντελώς εχθρικοί. Ενώ με κάθε μέσο οι κάτοικοι μαζί με τους πυροσβέστες προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους, η συνεχής εναλλαγή των ανέμων δε βοηθούσε τις δυνάμεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ολέθρια καταστροφή του οικισμού Πανοράματος καθώς η φωτιά στο διάβα της πήρε μαζί της τόσα σπίτια, ζώα, δάση. Ο φόβος των εξελίξεων έληξε οριστικά την Πέμπτη ύστερα από τεράστιο κόπο και αγώνα των αφανών ηρώων μας που μάχονταν μέρα νύχτα.

Τα φώτα απ’ τα τόσα σπίτια της Κινέτας μετατράπηκαν σε εστίες πύρινης φωτιάς. Το καταπράσινο χρώμα το αντικατέστησε το μαύρο. Τίποτα δε θυμίζει το τόπο που μεγαλώσαμε. Τριήμερο αγωνίας. Τριήμερο άνισης μάχης μεταξύ δυνάμεων – ανέμων. Τριήμερο καμένης γης και περιουσίας. Τριήμερο εκκενώσεων. Το ευτύχημα στη τόση δυστυχία είναι ότι εκεί δεν υπήρξε η απώλεια της ανθρώπινης ζωής.

Μακάρι τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί τουλάχιστον κατ’ αυτό τον τρόπο και στην περιφέρεια Ανατολικής Αττικής. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα εντοπίζονται όλο και περισσότερα νεκρά, απανθρακωμένα ή πνιγμένα κορμιά και ανεβαίνει δραματικά ο αριθμός των θυμάτων της πυρκαγιάς.

Οι πληροφορίες για τις συνθήκες θανάτου παγώνει το αίμα. Οι εικόνες αυτοκινήτων με ανοιχτές πόρτες και τα κλειδιά επάνω στις μηχανές δείχνουν ότι ο κόσμος δεν είχε κατευθυντήριες από τους αρμόδιους και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ο κόσμος περικυκλώθηκε από φλόγες και καπνούς. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων βίωσαν κυριολεκτικά εκείνο που λέει μια παροιμία «μπρος γκρεμός και πίσω πύρινη λαίλαπα.»

Η οργισμένη φωτιά κατασπάραζε ότι έβρισκε. Η εφιαλτική νύχτα έφερε στο φως τραγικές απώλειες παιδιών, νέων και γερόντων. Στην ατμόσφαιρα υπάρχουν αναθυμιάσεις θανάτου. Οι ζημιές είναι ατελείωτες. Τα πάντα έχουν εξαϋλωθεί. Οι περιοχές Κόκκινο Λιμανάκι και Μάτι έχουν σβηστεί από το χάρτη. Όλα έχουν γίνει χώμα.

Και ενώ έχει κηρυχτεί τριήμερο Εθνικό Πένθος, ενώ η Ελλάδα βιώνει ένα τραγικό γεγονός κάποιοι επιτήδειοι σπεύδουν να αποποιηθούν τις ευθύνες ρίχνοντάς τες στους κατοίκους των περιοχών. Οι κυβερνητικές αρχές δεν δείχνουν ούτε ίχνος ευαισθησίας αντιθέτως κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο. Ο κόσμος κυριολεκτικά υποφέρει προσπαθώντας να σώσει ότι δε σώζεται και εκείνοι βγαίνουν και μιλούν για διορισμούς και τροποποιήσεις. Ύστερα, από τις αλλεπάλληλες δηλώσεις τους στα ελληνικά και ξένα ειδησεογραφικά κανάλια  καθώς και στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν απέδειξαν πως είναι ικανοί να λάβουν το Βραβείο Απανθρωπιάς.

Ένα συγγνώμη στα θύματα και στις οικογένειες των θυμάτων δεν ακούστηκε ποτέ. Μα γιατί απορούμε; Εδώ ο Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη έριξε τις ευθύνες στους ανέμους και στους εμπρηστές λέγοντας πως δεν έγινε κανένα λάθος από μεριά της Κυβέρνησης. Ας μη μιλάμε όμως για ευθύνες τη στιγμή που ακόμη δεν υπάρχει ολοκληρωτικό αποτέλεσμα της τραγωδίας. Ευθύνες όμως φυσικά και υπάρχουν και θα διερευνηθούν. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όσους χάθηκαν τόσο επώδυνα, τόσο σκληρά, τόσο άδικα.

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, είναι να αναλογιστούμε πόσα χάσαμε αυτές τις δύσκολες μέρες αλλά και πως συμπεριφερθήκαμε για ακόμη μια φορά ως Έλληνες απέναντι στους συνανθρώπους μας. Η ενότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά φανερώθηκε έμπρακτα βοηθώντας τους πληγέντες. Και αυτή είναι η απόδειξη ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά και ευαισθησία. Και ότι ο άνθρωπος δεν αποτελεί το μεγαλύτερο σφάλμα της φύσης. Απλά δυστυχώς υπάρχουν κάποια κτήνη με ανθρώπινη μορφή.