Αγαπημένος προορισμός διακοπών;
Δεν έχω, ειλικρινά, και δεν νομίζω πως είναι τίμιο να πω κάτι κλισέ όπως «το χωριό που περνούσα τις διακοπές μου ως παιδί» ή χειρότερα «μα φυσικά ο επόμενος τόπος που θα επισκεφτώ» ή ακόμα χειρότερα «θα ρίξω ένα βέλος στο χάρτη και όπου πέσει, αγαπημένος τόπος είναι το άγνωστο».
Όχι. Υπάρχει όμως ένας τόπος που, ενώ θα έπρεπε θεωρητικά να φύγω τρέχοντας από εκεί, επέλεξα να μείνω και να τον γνωρίσω καλύτερα: η Σάμος, το νησί όπου έμεινα 14 μήνες ως φαντάρος…
Νομίζω είναι κατανοητό γιατί θεωρητικά θα έπρεπε να φύγω τρέχοντας από εκεί, ποιος φαντάρος θέλει να μένει λεπτό παραπάνω από όσο χρειάζεται στο μέρος που κάνει τη θητεία του; Κι όμως, ήρθε η στιγμή που είχα μια μεγάλη άδεια και επιλέγω τη μία εβδομάδα να την περάσω στο σπίτι μου και την άλλη εβδομάδα να γυρίσω ένα νησί που το είχα γνωρίσει μόνο από τις επανδρώσεις και τις εξόδους. Δεν μπορεί, κάτι θα είχε ως προορισμός, δεν γίνεται όλα αυτά τα τσάρτερ που έβλεπα να προσγειώνονται από το στρατόπεδο που ήμουν να έρχονταν χωρίς λόγο και αιτία.
Οπότε να ‘μαι στη Σάμο ως τουρίστας!
Και συνειδητοποιώ πως σε κάθε στροφή υπάρχει και μια άλλη εικόνα! Είμαι στο Πυθαγόρειο και είμαι σε ένα συνηθισμένο τουριστικό ψαροχώρι, με υπερτιμημένες χωριάτικες και μαγνητάκια με τον Πυθαγόρα, όμως παραδίπλα υπάρχει το Ευπαλίνειο όρυγμα, ένα θαύμα της αρχαιοελληνικής τεχνολογίας. Βρίσκομαι στο Κοκκάρι, ανάμεσα σε ψάθες και κουβαδάκια, όμως ξαφνικά στρίβω και βρίσκομαι στις Μανωλάτες, βρίσκομαι σε ένα βουνό ανάμεσα σε δέντρα και βλάστηση που με κάνουν να ξεχνώ πως είμαι σε νησί. Είμαι στα ρηχά στη Ψιλή Άμμο, και περπατάω, περπατάω, περπατάω και ακόμα το νερό είναι στον αστράγαλο, νομίζω πως θα φτάσω στην Τουρκία με τα πόδια, όμως μετά βουτάω στις παραλίες στα δυτικά του νησιού (νομίζω στην Καλλιθέα;….) όπου το βουνό κατεβαίνει σύριζα στη θάλασσα και με το πρώτο βήμα δεν πατώνεις! Είμαι στο Βαθύ, όπου είναι Αρχαιολογικό Μουσείο, και μπαίνω και βλέπω τον μεγαλύτερο Κούρο που έχει ανακαλυφθεί ως τώρα. Είμαι στους Μυτιλινιούς, όπου είναι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, και μπαίνω και βλέπω και το ταριχευμένο καπλάνι (το γνωστό, της βιτρίνας!) Είμαι στη Χώρα, που για κάποιο λόγο δεν είναι το κεφαλοχώρι του νησιού, αλλά ονομάζεται έτσι, όπου είναι το στρατόπεδο μου, και εννοείται δεν μπαίνω ακόμα…
Μέσα σε εκείνη την εβδομάδα έκανα ίσως το ωραιότερο μπάνιο που έχω κάνει ως τώρα, στην παραλία της Μυκάλης! Περισσότερο γνωστή λόγω της Μάχης της Μυκάλης, και όχι της Βουτιάς του Δημόπουλου, αν και θα έπρεπε. Πόσο ωραίο ήταν αυτό το μπάνιο; Τόσο που σε ημερήσια έξοδο νοίκιασα ποδήλατο για να ξαναπάω να βουτήξω εκεί.
Ωραία ήταν. Το καλοκαίρι. Γιατί μετά ήρθε ο πιο βαρύς χειμώνας που είχε δει το νησί για χρόνια και πλήρωσα όλες τις όμορφες στιγμές που έζησα στο νησί, με 15 μέρες χωρίς νερό στο στρατόπεδο, επειδή είχαν παγώσει οι σωλήνες. Όμως εκείνη η μία εβδομάδα διακοπών στη Σάμο είναι από τις διακοπές που δεν ξεχνώ.
Ο Δημήτρης Δημόπουλος ξεκίνησε ως σταντ-απ κωμικός το 1996 στις «Νύχτες Κωμωδίας». Έχει γράψει τους σταντ-απ μονολόγους «Αντί Διδακτορικού» και «Υπεραπαραγωγή», καθώς και το λιμπρέτο για τις όπερες «Το Λυκόφως των Χρεών», «ΑirRossini» και «Yasou Aida!»,για το οποίο βραβεύτηκε με το Έπαινο «Κάρολος Κουν» 2012 Δραματουργίας Ελληνικού Έργου από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Σκηνοθέτησε τα μουσικοθεατρικά δρώμενα «Kafka-Fragmente», «Das Schubert Diploma» και «Νυχτερινά Τραγούδια», την οπερέτα «Σατανερί» καθώς και τις θεατρικές παραστάσεις «Οι Ευνοούμενοι του Μίδα» και «Τσάικα!». Ως μεταφραστής έχει εργαστεί στον υποτιτλισμό, τη μεταγλώττιση και την Εθνική Λυρική Σκηνή με τις μεταφράσεις του για τα έργα «Νυχτερίδα» και «Πιμπινόνε». Συμμετέχει ως συμπαρουσιαστής και διερμηνέας της performance Donald Trump is the Devil στο Φεστιβάλ Αθηνών. Θα εμφανιστεί 11-12/7 στην Ταράτσα του Φοίβου. Στις 14/7 θα βρίσκεται στη Θεσσαλονιίκη, στα πλαίσια του 3ου Festival Stand Up Comedy.
