Γράφει ο Κωνσταντίνος Γιαρέντης*
Τις τελευταίες μέρες γίνεται σάλος στα social media εξαιτίας της μικρής Γκρέτα, της 16χρονης ακτιβίστριας για το περιβάλλον που δίχασε τον κόσμο με την δράση της. Η Γκρέτα είναι το κορίτσι που παράτησε το σχολείο από τα 14 της για να ασχοληθεί με την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Είναι η κοπέλα που έβγαλε τον βαρύσοφο λόγο στα Ηνωμένα Έθνη εξαπολύοντας ένα τεράστιο κατηγορώ στους Ηγέτες των Εθνών του Κόσμου για την οικολογική καταστροφή που επέφεραν και συνεχίζουν να επιφέρουν. Είναι, όμως, και η κοπέλα που αναβίωσε στην Κοινή Γνώμη για μία ακόμη φορά το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.
Στο βήμα, όμως, της προβολής και αυτός ο σκοπός εργαλειοποιήθηκε. Η Γκρέτα είναι το ξανθό κοριτσάκι σκανδιναβικής καταγωγής με κοτσίδες που ονειρευόταν ο Γκέμπελς, αυτό το γλυκό προσωπάκι που προκαλεί θλίψη και οργή όταν είναι στενοχωρημένο. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σύμβολο, ένα σύμβολο ενός «νεοαναρχικού» πολέμου κατά της νόμιμης εξουσίας. Είναι το προσωπείο ενός αγώνα καθιστικού. Γιατί καθιστικού; Γιατί κάθεται εκτός της θέσεως εξουσίας, εκτός του χορού, και τραγουδάει, και δίνει μόνο εντολές στους χορευτές ενώ παράλληλα τους κοροϊδεύει και τους βρίζει. Η Γκρέτα είναι ο ορισμός ενός λαϊκιστή, ενός λαϊκιστή που διαχωρίζει την κοινωνία από την μία στις κακές ελίτ της αγοράς και της εξουσίας και από την άλλη τους κατατρεγμένους πολίτες που δεν μπορούν να αντιδράσουν στην δύναμη του Καπιταλιστικού Συστήματος με τίποτε άλλο παρά με διαδηλώσεις και απεργίες.
Στείρα αμφισβήτηση, ημιμάθεια και άρνηση εκπαίδευσης, επιθετικότητα και αποστροφή, όλα αυτά είναι στοιχεία του μετώπου που δημιουργείται απέναντι στην διεθνή κοινωνία. Η Γκρέτα ανήκει στην ίδια κατηγορία ανθρώπων που αποστρέφονται την αιολική ενέργεια ως επικίνδυνη για τον φυσικό βίο και την πυρηνική ως καταστρεπτική για την ανθρώπινη ζωή, αδιαφορώντας να κάνουν πραγματική μελέτη, να ερευνήσουν για την ωφέλεια των Α.Π.Ε. και της Πυρηνικής Ενέργειας. Εν τέλει, είναι μια νέα φουρνιά ημιμαθών και προκατειλημμένων ανθρώπων, μια φουρνιά σαν τις προηγούμενες που περιμένει να αλλάξει τον κόσμο χωρίς να κάνει έρευνα αλλά κινούμενη βάσει συναισθημάτων παρά λογικής.
Η οικολογική καταστροφή είναι ένα γεγονός. Η υπερθέρμανση του πλανήτη, η τρύπα του όζοντος, το λιώσιμο των πάγων είναι όλα πραγματικότητες, πραγματικότητες που εν τέλει θα μας πνίξουν. Η αντιμετώπισή της, λοιπόν, αποτελεί σοβαρότατη υπόθεση, που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Ο πλανήτης, ακόμη και αν εξαφανιστεί ο άνθρωπος, θα επιβιώσει, θα περάσει την φυσική κλιματική αλλαγή του και νέα είδη θα επανέλθουν στην επιφάνεια. Εμείς, όμως, δεν θα είμαστε εκεί να το δούμε αυτό.
Κατά συνέπεια, η αποτροπή της οικολογικής καταστροφής αφορά την επιβίωσή μας, και ως σκοπός, είναι ιερός. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουμε ανεξέλεγκτη την κατάσταση. Πρέπει, όμως, να δράσουμε συλλογικά, ως ανθρωπότητα, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο γρανάζι, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα και όχι να επιτιθέμεθα στο «κακό» Σύστημα νομίζοντας ότι έτσι θα γίνει κάτι. Γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε τους ιερούς σκοπούς στα χέρια ανίερων ανθρώπων…
** Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επικοινωνίας, Deree, The American College of Greece
