Δύο επέτειοι απασχολούν σήμερα. Και στις δύο οφείλουμε σεβασμό.
Πρώτα, τιμάμε τη μνήμη των ηρώων που τον Δεκέμβριο του 1944 υπερασπίστηκαν την νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, αυτή του Γεωργίου Παπανδρέου, απέναντι στην απόπειρα των κομμουνιστών, να καταληφθεί η εξουσία με τα όπλα και να συρθεί η Ελλάδα πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και έξω από τον ελεύθερο κόσμο. Ευγνωμοσύνη, λοιπόν, και δόξα, στους άνδρες της Χωροφυλακής, της Αστυνομίας Πόλεων, της Ταξιαρχίας «Ρίμινι», της ΣΣΕ, μεταξύ άλλων, που επιτέλεσαν το υψηλό ιστορικό καθήκον τους πληρώνοντας βαρύ τίμημα σε αίμα για τη δημοκρατία και την ελευθερία μας.
Κατόπιν, τιμάμε τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που φονεύθηκε από κάποιον που δεν έπρεπε να φορά στολή και εθνόσημο. Ο Αλέξης δεν ανήκει στους φανατικούς που εκμεταλλεύθηκαν τον θανατό του και την κρατική ολιγωρία για να σπάσουν και να κάψουν το 2008, ούτε σε όσους κανιβαλίζουν τον φόνο ενός δεκαπεντάχρονου για να προωθούν το 2020 ατζέντες σκοτεινών κέντρων και ιδεοληπτικής βίας. Αντίθετα, ανήκει σε όλους και μας θυμίζει τα δεινά που ενσκύπτουν όταν η φιλελεύθερη δημοκρατία αποτυγχάνει να προστατεύσει τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία των πολιτών.
Αυτά που κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμόμαστε, ακόμα και αν στο παρελθόν μας χώρισαν, πρέπει σήμερα να μας ενώνουν. Χωρίς ενοχές και χωρίς εμπάθειες. Δύο «ποτέ ξανά», τα οποία θα έπρεπε να τιμά πρώτη με επισημότητα η ίδια η Πολιτεία, στέλνοντας κάθε καπηλεία στο περιθώριο.
