Αυτή η υπέροχη χώρα στο ταξίδι των αιώνων δεν κατέκτησε ως κοινωνική πεποίθηση την έννοια της πολιτείας, κατάσταση που οδηγεί νομοτελειακά σε ημιμάθεια και σκοταδισμό, αφού ξορκίζει την πρόοδο και καταδικάζει την εξελικτική δυναμική της κοινωνίας. Με όποιους όρους και να την προσεγγίσεις πέραν ορισμένων χρονικών περιόδων ψυχικής ανάτασης επιστρέφει σε κατάπτωση ηθική και νοητική. Πολλές φορές η συμπεριφορά της κοινωνίας παραπέμπει στο βιβλίο του Έριχ Φρομ «ο Φόβος μπροστά στην Ελευθερία», μπορεί ο συνειρμός να ξενίζει όμως με απόλυτους όρους συντάσσεται με την πορεία της ελληνικής κοινωνίας.
Η ανάγκη μας για εύκολες λύσεις, δημαγωγία για να είμαστε αρεστοί μακροπρόθεσμα προκαλεί ρωγμές στον κοινωνικό ιστό, προκρίνοντας το ελάχιστο προσωπικό έναντι του μέγιστου συνολικού. Αυτό το έδαφος ευνόησε εκτεταμένες παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας που αποτυπώθηκαν δραματικά εν μέσω εμφυλίων σε κρίσιμες περιόδους για το έθνος.
Μια ιδιότυπη μορφή εμφυλίου δημιουργήθηκε τη δύσκολη περίοδο των μνημονίων, μια μικρή ριζοσπαστική πολιτική δύναμη που εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενέχυσε άπλετο δηλητήριο στις ψυχές των Ελλήνων, θύμισε την κατοχή και τους δωσίλογους και επιχείρησε, με επιτυχία όπως φάνηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα του 2014, να αντιπαραβάλλει τα σύγχρονα πολιτικά πρότυπα με τα παρελθόντα ενεργοποιώντας τα «δημοκρατικά» και «αντιδραστικά» χαρακτηριστικά του Έλληνα που δεν ήθελε να είναι ραγιάς.
Το ανερμάτιστο πολιτικό αφήγημα κατάφερε να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στην σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που θα το αναπτύξουμε βήμα- βήμα, σε επόμενα άρθρα.
Για την οικονομία της συζήτησης θα κρατήσω το σκοταδισμό που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί η συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία προφανώς δεν συναντήθηκε ποτέ με τη δημοκρατία παρά μονάχα στον προφορικό της λόγο. Είναι αλήθεια πως η παγκόσμια πραγματικότητα μας ξεπερνά, όπως επίσης ίδιον του ανθρώπου είναι η εξέλιξη συνεπώς η προσαρμοστικότητα, όχι όμως για όλους, κάποιοι επιμένουν στο δικό τους μεσαίωνα.
Η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο μείζον ζήτημα της πανδημίας την καθιστά παρακολούθημα μεσαιωνικού τύπου κατάστασης, αφού την ώρα που επικρίνει τον Πρωθυπουργό για το γεύμα στην Ικαρία, την ίδια ώρα η νεολαία του κόμματος καλεί για ακόμα μία φορά σε διαδήλωση κατά του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, μας προτρέπει λοιπόν να πούμε «Όχι στην πανεπιστημιακή αστυνομία. Όχι στα πειθαρχικά συμβούλια. Όχι στη μείωση των εισακτέων» να σημειώσουμε βεβαίως ότι ο Αλέξης Τσίπρας που βλέπει υπερμετάδοση του ιού στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους χώρους εργασίας και στα σχολεία δήλωσε με παρρησία στο ερώτημα εάν αναλαμβάνει το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι σε μια συγκέντρωση στο όνομα της δημοκρατίας «βεβαίως, δέχομαι το ρίσκο και γι’ αυτό θεωρώ ότι το ορθό θα ήταν η κυβέρνηση να μη φέρει τέτοια νομοσχέδιο που εγείρουν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέσα στην πανδημία. Διότι εδώ, κοιτάξτε, είναι άλλη συζήτηση με αυτή που αφορούσε μια επετειακή εκδήλωση όπως ήταν αυτή του Πολυτεχνείου. Είναι κάθε χρόνο, δεν την έφερε η κυβέρνηση, κάθε χρόνο είναι και είπαμε κι εμείς πρώτοι, «παιδιά κοιτάξτε, φέτος να κάνουμε λίγο διαφορετικά, να μην κάνουμε διαδήλωση γιατί ενέχει το ρίσκο να υπάρξει διάδοση του ιού». Και πήγαμε 20 άνθρωποι με αποστάσεις στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και καταθέσαμε ένα στεφάνι. Είναι άλλο αυτό λοιπόν, να είναι μια επετειακή εκδήλωση που παίρνουν την πολιτική ευθύνη οι οργανωτές και είναι άλλο όταν η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας, αποφασίζει να νομοθετήσει με προκλητικό τρόπο και χωρίς διαβούλευση, διάλογο, ζητήματα που εγείρουν αντιστάσεις. Άρα, ο υποκινητής αυτών των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η κυβέρνηση» κάπου εδώ η λογική υποχωρεί, ελπίζουμε η εκλεγμένη κυβέρνηση θα καταφέρει να αποδείξει στην πράξη ότι οι νόμοι εφαρμόζονται για όλους ανεξαρτήτως φύλου, οικονομικής κατάστασης, πολιτικού προσδιορισμού και ταξικής διαφοράς.
