Της Ελένης Κριτσιδήμα.
Μηνύματα χαραγμένα σε τοίχους κελιών. Σημειώματα γραμμένα σε κουτιά τσιγάρων. Γράμματα κρυμμένα μέσα σε παλτά και σκούφους, με την ελπίδα να φτάσουν στους παραλήπτες. Χαρτιά νοτισμένα μελάνι κι αίμα… σώθηκαν, διαφυλάχθηκαν κι έφτασαν στο “σήμερα” να μαρτυρήσουν πως οι Έλληνες αψήφησαν τον θάνατο. Δεν προσκύνησαν τον φασισμό, πρόταξαν το ήθος τους, στάθηκαν όρθιοι στο απόσπασμα.
Σιωπηροί, με ιδανικά και διακαή πόθο την ελευθερία της Ελλάδας, προτού δεχτούν τη σφαίρα, αποχαιρέτησαν με λίγες λέξεις τους οικείους τους. Πρόκειται για γράμματα που εκδηλώνουν, πέρα από τον υπέρτατο πατριωτισμό, την πίστη στις Αξίες, την οικογένεια, τη θρησκεία αλλά και τη βούληση να πεθάνουν για να ζήσουν ελεύθεροι οι υπόλοιποι.
Γράμματα ανθρώπων που ένιωσαν στο πετσί τους (κυριολεκτικά) τη φασιστική μπότα για να ενδυναμώσουν με το χαμό τους τον απελευθερωτικό αγώνα κατά του ναζιστικού ζυγού. Μανάδων στα παιδιά τους και παιδιών στις μανάδες τους. Γράμματα, μηνύματα, σημειώματα με τις λέξεις να επιβεβαιώνουν -μία προς μία- την αξιοπρέπεια των εκτελεσθέντων. Προτάσεις που προδίδουν αγάπη, σεβασμό προς τους οικείους, την πατρίδα, τα ιδεώδη.
Γράμματα νέων, στην πλειοψηφία τους. Νεαρών που κοίταξαν ευθεία τα πολυβόλα και ήταν στην ηλικία που σήμερα βρίσκονται οι μαθητές που ποδοπάτησαν το γραφείο ενός υπουργού. Παιδιών που πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων διότι παρέμειναν πιστοί στις αρχές τους και σεβάσμιοι ως προς τη Δημοκρατία… ώστε εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά, εμείς -μπερδεμένοι μεταξύ ασυδοσίας κι ελευθερίας, με πενιχρές ιστορικές γνώσεις και τη λήθη συντροφιά- να αμφισβητούμε τη φιλοπατρία του Ιωάννη Μεταξά και το σθένος των αριστερών μαχητών.
Χρόνια ελεύθερα Έλληνες με αξιοπρέπεια, σεβασμό,πίστη στα Ιδανικά και το θυμικό μας ζωντανό.
