Γράφει ο Γιάννης Ρουσόπουλος*
Δεν θα μπω στην διαδικασία να ασχοληθώ με την προσωπικότητα της Γκρέτα, δεν με αφορά… το βρίσκω επιφανειακό, κοινότυπο και πάνω από όλα δεν οδηγεί σε λύσεις.
Αυτό που, όμως, με αφορά είναι τα πεπραγμένα της. Και κάπου εδώ πρέπει να επιλέξουμε: Ή θα ασχοληθούμε με τον νεανικό ενθουσιασμό του κοριτσιού και θα προσεγγίσουμε το θέμα με συναισθηματισμό, παρορμητισμό και υποκειμενικότητα ή θα προσεγγίσουμε την ουσία του θέματος με ψυχραιμία, (κοινή) λογική και αντικειμενικότητα. Αν διαλέξουμε το δεύτερο δρόμο θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε πως δεν υφίσταται να αντιμετωπίζεται με επιείκεια κάποιος, ο οποίος εκτίθεται μονίμως και συνειδητά στον δημόσιο λόγο, επειδή είναι 16 ετών και πάσχει από Άσπεργκερ. Κι αυτό είναι που ισχύει και σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο της Δύσης, που, να σημειωθεί, επιθυμούμε να συνεχίσουμε να ζούμε.
Πάμε λοιπόν στην ουσία.
Η Ελλάδα έμπρακτα απέδειξε πως έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει οικολογικό πρόβλημα και πως αν δεν πραγματωθούν άμεσα οι απαραίτητες δράσεις, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής θα επηρεάσουν δραματικά την μέλλουσα ζωή μας. Πως το έχει αποδείξει; Ο Πρωθυπουργός της χώρας μας εκπροσώπησε επάξια στην ειδική σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα. Η Υπουργός Παιδείας ήταν αφοπλιστική. Κι αν κάποιος δεν είναι πολιτικά νήπιο δύναται να κατανοήσει πως ο λόγος αμφοτέρων δεν είναι άνευ σημασίας. Φτάνει αυτό; Όχι. Η οικολογία και η προστασία της φυσικής μας κληρονομιάς θα πρέπει να είναι και προσωπικό μας μέλημα. Όμως, δεν δύναται μια ομάδα, ένα πλήθος ανθρώπων, μια κοινότητα, ένα κίνημα ή οτιδήποτε τέλος πάντων μικρότερο της πλειοψηφίας να λασπολογεί αυθαίρετα τις κυβερνήσεις. Οι τελευταίες λογοδοτούν κι είναι υπεύθυνες για τις πράξεις τους, εκτός κι αν κάποιος άμοιρος ζει στην Βενεζουέλα. Ναι, ναι κύριοι, εκεί και σε άλλες πέντε-δέκα χώρες μονάχα δεν υπάρχει λογοδοσία. Και οι φίλοι αυτών των αυταρχικών τυράννων είναι αυτή που σήμερα επιδιώκουν να καπηλευτούν τις Γκρέτες.
Είναι το πρόβλημα ο Τραμπ; Θα κριθεί τον Νοέμβριο του 2020. Θα ανταπαντήσει ο νεοαριστεριστής της οικολογίας, των κινημάτων κα ιτης Γκρέτα “Ο πλανήτης δεν μπορεί να περιμένει μέχρι τότε”. Θα του συστήσω: ψυχραιμία. Φταίει ο Μπολσονάρου; Φταίει ο Μπολσονάρου σήμερα αλλά τον Δεκέμβριο του 2018 που ψηφίστηκε δεν έφταιγε; Μιλάμε για λιγότερο από ένα χρόνο. Ή μήπως τότε δεν είχε κάνει αισθητή την παρουσία της η κλιματική αλλαγή;
Να ζητήσουμε, τέλος, ένα συγγνώμη στη Γκρέτα που της κλέψαμε τα όνειρα και την παιδικότητα. Την ευχαριστούμε που τρέχει από άκρη σε άκρη για να μας εκπροσωπεί και δεν βρίσκεται στο σχολείο της στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Για όσους θεωρούν πως η Ευρώπη δεν προσπαθεί αρκετά, τον παραπέμπω να διαβάσει τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό για την Προστασία του Περιβάλλοντος. Δεν ψάχνουμε περισσότερους και καλύτερους ηθοποιούς. Ανθρώπους να δώσουν λύσεις ψάχνουμε.
Υ.Γ: Όσον αφορά τα της Παρασκευής: οι δρόμοι δεν θα πρέπει να κλείνουν, ούτε νομιμοποιείται να κλείνουν, είτε από πίσω βρίσκεται το Fridays for Future, είτε χίλιοι αγανακτισμένοι αγρότες.
*Υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού ΜΑΚΙ, Προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
