Σήμερα, όσο τα γεγονότα των Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σβήνουν από την συλλογική μνήμη των νεότερων γενεών που δεν έχουν πλέον ούτε παππού να τους τα διηγηθεί είναι φυσικό να συντελείται μία μετάβαση προς έναν νέο κόσμο: Μία Νέα Παλαιά Τάξη Πραγμάτων, για να αντιστρέψουμε τον Τσόμσκι. Μία Αντεπανάσταση, για να μεθερμηνεύσουμε τον Μπερκ. Αυτός ο νέος κόσμος όμως είναι αρκετά σύνθετος. Δεν είναι διπολικός όπως ήταν κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αλλά πολυπολικός αφού πλην των ΗΠΑ και της Ρωσσίας νέες δυνάμεις έχουν αναδυθεί σαν την Κίνα και την Ινδία. Το μεγάλο ζήτημα όμως δεν είναι τόσο αυτό – διότι εκ των πραγμάτων η διάσταση Δύσης και Ανατολής θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όπως πολύ εύστοχα έχει αναλύσει ο Χάντιγκτον.
Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι ενώ η Ανατολή φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ότι το εθνοκρατικό σύστημα είναι ο μόνος τρόπος συνένωσης στην βάση των κοινών συμφερόντων στην Δύση υφίσταται ακόμα η ψευδαίσθηση ότι οι υπερεθνικές ενώσεις όπως η TPP, το Ευρωκράτος, τα Ηνωμένα Έθνη και η NAFTA θα μπορέσουν να επιλύσουν τις τεράστιες συγκρούσεις του μέλλοντος. Φυσικά αυτό είναι μία πλάνη. Για αυτό και τα Ευρωπαϊκά Έθνη αναδεικνύουν σταδιακά νέες πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται καλύτερα τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται. Σε αυτές τις νέες συνθήκες, όμως, δεν υφίστανται μόνον οι Μεγάλες Δυνάμεις αλλά και οι περιφερειακοί παίκτες που επιδιώκουν να αποκομίσουν οφέλη στο κενό ισχύος που αφήνουν οι πρώτες. Μία τέτοια δύναμη είναι η Τουρκία.
Είναι δεδομένο ότι ο Ερντογάν επέκεινα του πραξικοπήματος του 2016 έχει αποφασίσει να κλιμακώσει τις ενέργειές του σε όλα τα μέτωπα. Για τον Ερντογάν η ιδέα μιας αυτόνομης ή ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας που εκτείνεται από το βόρειο Ιράκ στην επαρχία Hatay της Τουρκίας στα δυτικά και ενδεχομένως περικλείει τμήματα της νοτιοανατολικής Τουρκίας είναι ένας υπαρξιακός εφιάλτης. Όμως, τόσο το Ιράν όσο ο Ασάντ και η Ρωσία θα προτιμούσαν οι Κούρδοι να ελέγχουν τα τμήματα της βόρειας Συρίας όταν η εναλλακτική είναι ο ISIS ή παρόμοιες ομάδες Σαλαφιστών ή οι αντάρτες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, όπως η FSA. Ο Ερντογάν έρχεται επίσης σε σύγκρουση με την διακυβέρνηση Trump. Ο μέχρι πρότινος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Rex Tillerson έχει δεσμευτεί να διατηρήσει ή να αυξήσει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στις περιοχές της Συρίας που κρατούνται από Κούρδους. Η αναγωγή της Τουρκίας σε περιφερειακό παίκτη έχει ως πλεονέκτημα ότι ερίζουν τόσο η Ρωσσία όσο και οι ΗΠΑ ποιος θα την βάλει κάτω από την σκέπη του.
Αυτή η συναίσθηση λοιπόν του Ερντογάν ότι επίκειται δημιουργία κουρδικού κράτους εξαιτίας του οποίου ενδέχεται να χάσει στο τελος τουρκικά εδάφη τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ελλάδα. Τόσο οι κινήσεις του στα ‘Ιμια όσο και η παρεμπόδιση της εξόρυξης των υδρογονανθράκων είναι ζαριές που ρίχνονται για να υπενθυμίσουν στην Δύση ότι τα συμφέροντά της διέρχονται από την Τουρκία. Το Σκοπιανό χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης προς υπενθύμιση ότι μας έχουν περικυκλώσει εάν συμπεριλάβει κανείς τους μουσουλμάνους της Βουλγαρίας αλλά αυτήν καθε εαυτήν την Αλβανία. Με λίγα λόγια ο σουλτάνος έχει ρίξει στην σκακιέρα όλα του τα πιόνια και η μία κίνηνηση διαδέχεται την άλλη. Γνωρίζει ότι δημιουργεί επί μέρους τετελεσμένα με κάθε κίνησή του. Γνωρίζει δε ότι απέναντί του έχει έναν αδύναμο και εξαιρετικά αναποφάσιστο παίκτη σαν την Ελλάδα. Μόνον εάν η Ελλάδα δείξει αποφασιστικό πρόσωπο, επιδεικνύοντας ότι είναι έτοιμη ακόμα και για σύγκρουση θα μπορέσει να ενεργοποιήσει τους εν δυνάμει συμμάχους της.
Σε αυτό το τοπίο λοιπόν η Ελλάδα έχει αποφασίσει να επαναπαυτεί αμιγώς στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Αστεία πράγματα. Εάν η χώρα μας δεν είναι διατεθιμένη με οιονδήποτε τρόπο να διαφυλάξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα τα οποία όπως φαίνεται αδυνατεί ακόμα και στα Σκόπια να προασπίσει, ο σουλτάνος είναι διατεθειμένος να εξισορροπήσει πιθανή απώλεια εδαφών του με προσάρτηση ελληνικών βάζοντας μπουρλότο στην ΝΑ Μεσόγειο. Και εφόσον είναι δεδομένο ότι η ΕΕ δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως ένας ενιαίος σχηματισμός αλλά μάλλον εξελίσσεται ξανά σε ένα εθνοκρατικό σύστημα δυνάμεων ο μόνος που μπορεί να σώσει την Ελλάδα είναι ο εαυτός της.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος η Ελλάδα να μπορέσει να επιβιώσει παρά μόνο εάν άμεσα ξεκινήσει εσωτερικές συζητήσεις για την ανάπτυξη πολεμικής βιομηχανίας, την αύξηση της στρατιωτικής θητείας και την άμεση προσπάθεια επίλυσης του δημογραφικού της προβλήματος. Από τα πιο σοβαρά ζητήματα, που που οφείλει να προχωρήσει άμεσα η χώρα και που χρόνια τώρα φωνάζουμε ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές, είναι η αναγκαιότητα δημιουργίας Συμβουλίου Ασφαλείας με εξειδικευμένα μέλη από πολλά υπουργεία που διασκέπτονται και παρακολουθούν πληροφορίες σε μόνιμη βάση ούτως ώστε να προειδοποιούν εγκαίρως τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της χώρας.
*Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης – Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, rkaliviotis@gmail.com
