του Βασίλη Τσίκα, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Οι ανατόμοι του πραγματικού βάθους των πολιτικών σημάτων σίγουρα θα μελέτησαν την πρόσφατη δήλωση του (δια της ανεπάρκειας) αποτελειωτή του γαλάζιου πυρσού Βαγγέλη Μεϊμαράκη που, αναφερόμενος στην νέα τροπή που λαμβάνει ο ισλαμοϊσραηλινός πόλεμος, αποφάσισε να φορέσει πάνω στα αραιωμένα του μαλλιά την ραγισμένη περικεφαλαία του προλαμβάνοντος, στην οποία επί δεκαετίες είχαν φυτευτεί χρυσάνθεμα που ποτίζονταν σχολαστικά και ξορκιστικά απ’ το κομματικό τμήμα του ελλαδικού συστήματος εξουσίας. Μετά την ανταπάντηση της Τεχεράνης στον ισραηλινό βομβαρδισμό της ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό (και την σχεδόν ολική όσο και πανάκριβη διάλυση των ερχόμενων drones και πυραύλων στις άμυνες του Iron Dome) ο πρώην πρόεδρος βουλής των σηκωμένων μανικιών δήλωσε όσον αφορά (και) την χώρα μας πως : “Η Ελλάδα είναι ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, είμαστε ενεργό μέλος της ΕΕ και αυτό σημαίνει ότι, αν μας ζητηθεί, πρέπει να ανταποκριθούμε, ώστε να βοηθήσουμε να εξασφαλίσουμε την ειρήνη ακόμη πιο γρήγορα. Και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εμείς θα υπερασπιστούμε τις αρχές, τις αξίες μας, τον δυτικό τρόπο ζωής “.
Εάν τα λόγια αυτά είναι κάτι παραπάνω από … λοξοδρομική απόπειρα να συσπειρώσει ψηφοφόρους και με το καρφί του “αξιοφόρου” και με το πέταλο του “αξιομάχητου” εν όψει απρόβλεπτων και πιεστικών ευρωκαλπών τότε μάλλον δύο πράγματα αχνοφαίνονται. Αφενός εκείνος διάβασε και εμπέδωσε σε κάποιο νηπιακό επίπεδο τον H. L. Menchen που επισήμαινε προ ενάμισι αιώνος ότι ” ένα έθνος όταν μένει για πάρα πολύ καιρό σε ειρήνη μετατρέπεται σταδιακά σε ένα είδος γιγάντιας γεροντοκόρης”. Aφετέρου εμείς θα πρέπει να στοχαστούμε τι ακριβώς βρίσκεται πίσω από την εννοιολογική μετάφραση αυτού του “δυτικού”. Την υπεισέρχουσα ερώτηση που βλέπω να λαμπυρίζει, λόγω της συσχέτισης με το Ισραήλ, για το αν το πρώτο έψιλον της ΕΕ σημαίνει στην πράξη “Εβραϊκή” και το πόση από την ισχύ του περιώνυμου λόμπι στην Ουάσινγκτον είναι πραγματικός καρπός μεθοδευμένων κατακτήσεων επιρροής από μεριάς των μελών του και πόση αποτελείται από μαύρες (όσο και συναρπαστικές) σκιές στα μυαλά των εικαζόντων, θέλω να μου επιτραπεί να την παραδώσω στην κρίση του αναγνώστη. Στην κρίση του αναγνώστη και ίσως και στην υπενθύμιση ότι με 1,5 πόδι στον τάφο και μόνον ύστερα από την 7η Οκτωβρίου (10 σχεδόν χρόνια μετά την μεγάλη κρίση του 2015 και 40 μετά την προοδευτική Σένγκεν) και με τις παλαστινιακές σημαίες σε χιλιάδες έγχρωμα χέρια να ανεμίζουν κυριαρχικά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ο Kissinger είδε και δήλωσε ότι υπάρχει πρόβλημα ασφαλείας από τον υπερβολικό αριθμητικά και στην πράξη μη αφομοιώσιμο μεταναστευτικό πληθυσμό…
Ποία λοιπόν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε πως είναι τα πυρηνικά στοιχεία που μορφοποιούν και οριοθετούν το δυτικό ως αντιληπτικό πεδίο, ξέχωρο από άλλα, για τα οποία η σφιγμένη κεντροδεξιά μας λέει σήμερα ότι μπορεί και να αξίζει να τρίψουμε τη σκουριά από τους πελέκεις ; Το πρώτο είναι αυτό που η σπενγκλεριανή ανάλυση των πολιτισμικών κύκλων ονόμασε φαουστικό. Ο πολιτισμός της σχιματιζόμενης δύσης από τον ώριμο μεσαίωνα περίπου (αν και ο Spengler βδελυττόταν την ευθύγραμμη τριχοτόμηση του ιστορικού χρόνου) έως και τις μέρες των γκρίζων χαρακωμάτων όπου γράφτηκε η Παρακμή, έχει ως κέντρο την βουλησιαρχική ανύψωση και επέλαση προς το άπειρο σε κάθε απτό και νοητό πλάτος, με τον τρόπο που ο Faust διψούσε λυσσαλαία για την αιώνια ζωή. Σε αντίθεση με τον δωρικό κίονα του παροντοκεντρικού απολλώνιου Αρχαιοέλληνα, ο δυτικός νοιώθει ως σύμβολο του το πανύψηλο πεύκο του νορδικού βορρά με τα μακριά του κλαδιά να σμίγουν με τα πυκνωμένα σύννεφα του ουρανού χανόμενα στο άφταστο. Αυτός ο πόθος για τους χρυσούς ορίζοντες του απέραντου ξεκίνησε παραδειγματικά από τα μακριά πλοία των Βίκινγκς που σκίζοντας τα νερά του Σικουάνα, του Δνείπερου και του Βόλγα οραματίζονταν το τρύγισμα των θησαυρών του θερμού ευρωπαϊκού νότου, για να αποκορυφωθεί κατά την αποικιοποίηση της Αφρικής στον Cecil Rhodes που μουρμούριζε άσπλαχνα ότι θα προσαρτούσε τους πλανήτες εάν είχε τη δυνατότητα. Παράλληλη με την “πανεπεκτατική” ροπή βαίνει και η (εν τέλει εσωτερικά νικήτρια και υπερκσελίζουσα το ζωντανό πνεύμα κατά τον “χειμώνα” παρακμής κάθε πολιτισμικού οργανισμού) τεχνολογία/τεχνική η σταδιακή συστηματοποίηση της οποίας στη δύση αρχίζει περίπου στην ναπολεόντεια περίοδο και τα αποτελέσματα των διαδοχικών της εξελίξεων κι εκρήξεων είναι ορατά και βιούμενα από τον καθένα μας.
Δεύτερο στοιχείο είναι ο εδραιωμένος ιστορικά σχετικισμός, η κατακτημένη και αξιωμένη δυνατότητα να αμφισβητούνται στη σκέψη και στον (δημόσιο) λόγο τα κοινωνικά θεμέλια κι οι άλλοτε ιερότητες. Ασφαλώς και θορυβωδώς προτεσταντογενής ο σχετικισμός ξεκινάει να μορφοποίειται ως αίτημα και να φωτίζεται ως αξία κατά το ράγισμα του “αιωνοποιημένου” εκείνου σταυρού που ο Πάπας είχε καρφιτσώσει στο σκήπτρο του μετατρέποντας τον εαυτό του σε ζωντανή προαπάντηση κάθε ερωτήματος. Η νόηση του ηγεμόνα κρίθηκε άξια να ανεξαρτητοποιηθεί από την εκκλησιαστική μέγγενη (και τα κατάφερε στον πραγματικό χάρτη) μόνο για να συμπληρωθεί και από τις νοήσεις των υπηκόων του σε επόμενο στάδιο. Οι διαφωτιστές προεξέτειναν την κρισιακή αυτοδυναμία από την θρησκευτική πίστη στο πολιτικό πεδίο βάφοντας με τις πλουραλιστικές μπογίες τον παλαιό κυρίαρχο και έκαναν το πρόσωπο άτομο. Η φιλελεύθερη δημοκρατία μπορεί να αναχθεί (στο επίπεδο της συλλογικής αξιακής διάπλασης) σε μια εξασθενική ένεση του υψωμένου σχετικισμού στην βουλησιαρχική φλέβα των Ευρωπαίων που γυρίζει τον φαουστισμό προς τα μέσα, προς αναθέαση των εσωτερικών ομάδων υπό νέο πρίσμα ύπαρξης, ανταγωνισμού και έκφρασης προς ένα ενδοκοινωνικά δυνατοτικό “άπειρο”.
Το ξεθώριασμα της πραγματικής στρατιωτικοοικονομικής δύναμης και άρα της απτής-εδαφικής επέκτασης για τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, πιστοποιημένο στα λονδρέζικα και βερολινέζικα ερείπια του 1945 (και αργότερα θεαματικά επιβαλλόμενο στην παγκόσμια σκηνή, μέσω της αποαποικιακής χιονοστιβάδας), έκαναν την Ουάσινγκτον κέντρο του φαουστισμού επιτρέποντας στο τέκνο να φτάσει και να ξεπεράσει υπό διαφορετική μορφή τους γονείς του. Οι Αμερικανοί (οι οποίοι έπραξαν νωρίτερα την εμπεδωτική γεωγραφικοποίηση του όρου “δύση” με την προς δυσμάς σάρωση των ινδιάνικων παραδοσιακών κοινοτήτων) μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κατήργησαν στην πράξη το διαβόητο δόγμα Monroe του 1823 και έπαψαν να βλέπουν τους Πατέρες τους ως Αινίες που έφυγαν από την σκοτεινή Τροία-Ευρώπη χτίζοντας τη γη της πραγματικής ελευθερίας, όπως περιέγραφε ευφάνταστα ο Levy. Tα δυτικοευρωπαϊκά έθνη-κράτη έγιναν οι κρίκοι μιας εκ των δύο εν πολλοίς ασυναίνετων (έαν κρίνουμε λχ από την φιλοαντάρτικη λαϊκή πλειονότητα σε Ιταλία και Ελλάδα και την αντίστοιχη αντικομμουνιστική σε Πολωνία και Ρουμανία) ενοτήτων η οποία ακροστεκόταν στην (ολοπλεύρως… φαουστική στην κατατάληξή της) καπιταλιστική οικονομική οργάνωση και τους (σχετικιστικούς) φιλελεύθερους κοινοβουλευτικούς θεσμούς.
Ο “Ελεύθερος Κόσμος” που υπήρχε σε αντιπαράθεση με το απανταχού ερυθρό σίγουρα θρεφόταν φαντασιακά από την νοημένη απομίμηση της αρχαίας αντίθεσης Δήμου-Ανατολικής Δεσποτείας με την ιδέαση ότι η Αρχαία Αθήνα και η Res Publica είναι πρόγονοι του° ίδιον κι ανάγκη των φαουστικών με ενδιαφέρουσες πτυχές που είχε ασφαλώς εντοπίσει και καυτηριάσει ο πεσιμιστής προφήτης. Βέβαια πρώτον η αρχαιοελληνική σκέψη ήταν αντιφιλελεύθερη καθώς η πόλη-κράτος ως κατά Tonnies μη κοινωνική κοινότητα νοηματοδοτούσε καθ’ ολοκληρίαν τον άνθρωπο που γεννιόταν εντός των ορίων της και ο ατομικισμός της αντικοινοτικής και αντιιστορικής αυτονόμησης του υποκειμένου ήταν φιλοσοφικά ανύπαρκτος στα ένδοξα κλασσικά και σε μορφή σπιθών στα παρακμιακά ελληνιστικά χρόνια, υπό το δέρμα του στωικισμού. Δεύτερον οι αρχαίοι ποτέ δεν είδαν τον πολιτισμό τους ως κοιτίδα μήτε ως μέρος κάποιας ευρύτητας που θα μπορούσε να ταυτιστεί με ό,τι σήμερα αποκαλείται δύση από στόματα καθηγητών και ευρωβουλευτών. Ο Αριστοτέλης είναι διαπιστωτικά βέβαιο ότι θα έφριττε στην γνώση πως έχει κορνιζαριστεί ως κύριος πνευματικός εμπνευστής των απογόνων των “βορείων ωχρών βαρβάρων”!
Ο Kant υποστήριζε αισιόδοξα ότι οι δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους η αποκαρδιωτική όμως βοή του “Pourquoi?” μπροστά στις γερμανικές στρατιές το Μάιο του 1940 φανέρωσε ότι δεν πολεμούν όσο πρέπει γενικά. Ο δημοκρατικός σχετικισμός που ανέβαινε λίγο λίγο τα σκαλοπάτια της ηγεμονικής αξίας καθ’ όλη τη διάρκεια του “πρώτου κύματος εκδημοκρατισμού” (Huntington) το 19ου αιώνα έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1920, υποχρεώθηκε να συρρικνωθεί, τόσο στην πράξη (έκτακτη παράταση εκλεγμένων κυβερνήσεων και άτσαλη συγκρότηση “grand coalitions”) όσο και σε επίπεδο ιδεολογικής εξάπλωσης με στόχο να ξεπεραστεί το τρέμουλο στα δάχτυλα των συμμαχικών φαντάρων δίπλα στη σκανδάλη. Εκείνοι κι εκείνες όμως που είδαν το φως αμέσως μετά τα προαναφερθέντα πολεμικά ερείπια και έφαγαν πρωινό με μαρσαλικά κουτάλια φύτεψαν τους σπόρους ενός καινούργιου σχετικισμού σε ένα έδαφος τσαπισμένο από την αυτονόητη βιωματικά γενική ευζωία και μαζί, από την μονοθέατη ερμηνεία και αντίδραση στο ναζιστικό προηγούμενο. Ο σχετικισμός, που στην αντιπαπική – αντιλατινική αφετηρία του στην οποία ήδη έγινε αναφορά, συνέβαλε στην ανάδυση των ευρωπαϊκών εθνικοτήτων και την ανάπτυξη της διανόησης, δεν ήταν πια αποδεσμευτής μαντρωμένων δημιουργικών δυνάμεων μα κλωστή και χρώμα σε λάβαρα διάλυσης των συλλογικοτήτων και της ρίζας. Αφού η φυλετική εκδοχή της Ολότητας ευθυνόταν, λένε, για τον πόλεμο και την αποστολή των Έτερων σε θαλάμους αερίων, τα “αποκαταστατικά” ξεχυμένα νιάτα της μεταπολεμικής περιόδου έπρεπε να καταστρέψουν κάθε ολιστική και προγονική αναφορά. Λίγες δεκαετίες μετά οι συλλογικές ταυτότητες πετιούνται στην πυρά του “ακροδεξιού λαϊκισμού”, το κοινοτικό και γενεακό καθήκον είναι εννοιακά άγνωστο κι η μετάβαση από το πρόσωπο στο άτομο έχει προχωρήσει στην ξέφρενη κονστρουκτιβιστική “νοητοκρατία” με κάθε ουσιακό και μη στοιχείο του υποκειμένου να υποτίθεται ότι είναι ζήτημα αυτοπροσδιορισμού και το σύνολο της πραγματικότητας πρέπει να γονατίσει στα πόδια του, συνήθως τυλιγμένα με κατασκισμένες φούστες.
Ο αμερικάνικος φαουστισμός, μέσα στον γεροντικό τεχνικισμό του, μόλις θέλησε να ενσωματώσει στην άκρη των κανονιών του αυτόν τον υπερσχετικισμό και το μένος προς τη συλλογική βάση μιας κοινωνίας, άρχισε η κυοφορία των “ανθρωπιστικών βομβών” και της “προάσπισης των δικαιωμάτων”. Ειδικά στα 90’s της Unipolar Μoment οι ΗΠΑ είδαν τον εαυτό τους σαν τον εγκαθιδρυτή και τον φρουρό μιας σχετικιστικής και κοινοβουλευτικής τάξης απανταχού της υδρογείου. Οι “καθυστερημένες σε φιλελευθερισμό” κοινωνίες έπρεπε να δεχτούν εκσυγχρονιστικές μαστιγιές από τους πρωταγωνιστές της σκηνής του “τέλους της ιστορίας” δείχνοντας ότι οι φαουστικοί έχουν ανάγκη να “προσφεύγουν σε κάποια ηθική δικαιολόγηση των πράξεων τους : στο φυσικό δίκαιο και τον χριστιανισμό τον 16ο αιώνα , την εκπολιτιστική αποστολή του λευκού ανθρώπου τον 19ο αιώνα, και στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία τον ύστερο 20ο και τον 21ο αιώνα” (“Ευρωπαϊκός Οικουμενισμός”-Immanuel Wallerstein, σελ 44). Το ίδιο το Ισραήλ είναι το εξαλλότερο απόσταγμα, ένα φραγκενσταϊνικό πείραμα αυτής της ροπής όπου ο λαός τα αποτεφρωμένα κορμιά του οποίου χρησιμοποιήθηκαν για να ανοίξουν οι πύλες της συνειδησιακής διάβρωσης των Ευρωπαίων υποβοηθάται να χτίσει ένα δυτικόμορφο, δημοκρατοσχετικιστικό, στρατο-κρατικό μόρφωμα στο μάτι και στη σάρκα του ξένου αραβικού πολιτισμού με άκρως φαουστικά εθνικά όνειρα. Μην ξεχνάμε ότι ορισμένοι από τους πιο φιλόδοξους χάρτες του Greater Israel περιλαμβάνουν, μαζί με όλη τη χερσαία έκταση μεταξύ Νείλου και Ευφράτη που πρωτοόρισε ο Herzl, και την Κύπρο.
Όλα τούτα βέβαια έλαμψαν πριν 3 δεκαετίες σε μια μοναδική ιστορική φάση όπου τα συντρίμμια του αντίπαλου προς τη δύση δέους παραπατούσαν ζαλισμένα και απορροφόνταν (κάποια με βαριά καρδιά και κάποια βουτώντας βουλιμικά) από τις δυτικές σταθερές. Tο “2024”, που τόσο αρέσκονται οι προοδευτικοί να επικαλούνται, η εσωτερική αυτοαποδομητική σήψη έχει ξεπεράσει τη φαντασία των εγκαινιαστών της και πλήττει ευθέως την ικανότητα ασφαλείας όπως φαίνεται πχ από τη μείωση των νεαρών λευκών αρρένων που επιθυμούν να υπηρετήσουν στον αμερικανικό στρατό σε διάστημα πενταετίας (από 56,4% σε 44% μεταξύ 2018 και 2023) με το Ηνωμένο Βασίλειο να ακολουθεί όμοια κατρακύλα, όπως και από το όλο degenerating γαϊτανάκι που ξεδιπλώνεται με θράσος γύρω μας. Συμβολική και συνδετική φιγούρα για την επισφράγιση αυτών δεν ήταν παρά τ@ πρώτ@ τράνς ναύαρχ@ (…), Rachel Levine, η δημόσια παρουσίαση του οποίου προκάλεσε τα… αυτοκρατορικά γέλια της Zakharova. Η εξωδυτική παραζάλη όχι μόνο έχει λάβει τέλος ανά περίπτωση μα οι περισσότερες αντιαμερικανικές δυνάμεις του πλανήτη έχουν συνασπιστεί στους συνεχώς διογκούμενους (σε πλήθος και σε ισχύ) BRICS.
Οι Μεϊμαράκηδες των σουργελικών ευρωψηφοδελτίων που λένε σε μένα και στους συνομήλικούς μου να είμαστε έτοιμοι για τη στολή παραλλαγής νοιώθουν το τρέμουλο της μεταβολής υποδείγματος° δε μιλάμε δηλαδή πια για εξαγωγή των…φώτων μας χώρες που ο πεζικάριος δεν μπορεί να βρει στον χάρτη αλλά για κλυδωνισμό των ίδιων των ευρωπαϊκών συνόρων και άρα των καρεκλών τους.
Ο φόβος για τις πειθαρχημένες, πιστές και αρρενωπές στρατιές Ρώσων, Τούρκων, Ιρανών και Κινέζων ξεκίνησε να ζωγραφίζεται στα μάτια τους και η παρατήρηση του Evola ότι η τραγική αντίφαση της σύγχρονης Ευρώπης έγκειται στο ότι παράγει πολεμιστές που πολεμούν ενάντια στον πόλεμο ενώ η ανάγκη του ηρωικού προτύπου δεν έχει εκλείψει, όπως επιθυμούσαμε να πιστεύουμε, ηχεί μέσα στο κεφάλι τους. Είναι λογικά και εφαρμοστικά αδύνατο να γίνει πρόταγμα για να ρίξεις και να τρυπηθείς από σφαίρες η υπεράσπιση της δυνατότητας να αποδομείς ελεύθερα την ύπαρξη και τις ρίζες σου. Η κυματοθραυστική και αποπλανητική κεντροδεξιά ξαναέκανε το θαύμα της ωθώντας τους εθνικιστές να … αριστερίσουν διότι (να’ ναι σίγουρη) σχεδόν κανένας τους δε θα ρισκάρει την ζωή του για τον στρατηγικό απεγκλωβισμό της εθνοκαθαρτικής, νετανιαχικής επταφώτου ούτε και για τα επτά χρώματα του μηδενισμού. Οι Λεγεωνάριοι και οι λοξές ή ίσιες Φάλαγγες (που μέχρι το προχθές της σύρραξης είτε θα άλλαζαν φυλή στις μιντιακές αναπαραστάσεις είτε θα ήταν “δείγματα πρωτοφασισμού”) θα μνημονευτούν φαουστικά από τα επίσημα χείλη ενάντια ακόμα και στους…βαρβάρους όμως θα είναι αργά. Εάν αυτό δεν συνδυαστεί με ειλικρινή αναμόρφωση, με κάποιο ολόπλευρο “ριζοσπαστικό ξερίζωμα” της χαρωπής αυτοαναίρεσης τότε πιστεύω πως θα έχει επιτέλους σπάσει η “παγίδα της πίστης” και η “ταύτιση καθεστώτος-πατρίδος με την οποία [οι εθνικιστές] συμμετέχουν ενεργά στη δολοφονία της πατρίδος” τα οποία επισήμαινε μετά θλίψεως ο Bardeche πριν 70 χρόνια. Εάν αυτά δεν γίνουν, εάν αποδειχθούν μη πραγματοποιήσιμα για τους προοδευτικούς ηγετίσκους της ΕΕ απέναντι στην ενίσχυση των άλλων πόλων,των “βαρβάρων”, τότε, μάλλον, οι άνθρωποι αυτοί θα είναι μια κάποια λύσις…
ΠΗΓΕΣ
” Η Παρακμή της Δύσης (Ά τόμος)” – Όσβαλντ Σπένγκλερ, εκδ. ΤΥΠΩΘΗΤΩ/ΔΑΡΔΑΝΟΣ
” Ευρωπαϊκός Οικουμενισμός” – Ιμμάνουελ Βάλλερστάιν, εκδ. ΘΥΡΑΘΕΝ σελ 44
” Η Μεταφυσική του Πολέμου” – Ιούλιος Έβολα, εκδ. ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ
” Σύγχρονοι Καιροί” – Μορίς Μπαρντές, εκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ σελ 109
https://www.news247.gr/politiki/meimarakis-gia-mesi-anatοli-ean-zitithei-apο-tin-ellada- tha-prepei-na-antapokrithei/
https://www.athensvoice.gr/epikairοtita/politiki-oikonomia/733551/ti-simainei-dysi-simera/
https://www.telegraph.cο.uk/news/2024/01/18/us-military-uk-recruiting-crisis-white-male/
https://www.tanea.gr/2021/10/20/world/reitsel-levin-i-proti-trans-nayarxοs-ton-ipa/
