Ο γνωστός δημοσιογράφος Max Blumenthal εκφράζει τις ανησυχίες του ότι η προ ημερών επίθεση στο δραματικό θέατρο της Μαριούπολης, πρόκειται για επικίνδυνη προβοκάτσια με σκοπό να οδηγήσει στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Ο εν λόγω δημοσιογράφος, ο οποίος παρουσιάζει τα γεγονότα από μία άλλη οπτική γωνία, έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι δεχόταν χρηματοδότηση από το Κρεμλίνο. Παρόλα αυτά, η καταγραφή του παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Σε μακροσκελές κείμενό του, υπενθυμίζει μάλιστα και τις περιπτώσεις του υποτιθέμενου βομβαρδισμού την μνημείου του ολοκαυτώματος, αλλά και του τεμένους του Σουλεϊμάν, γεγονότα που αποδείχτηκαν ψευδή.
Όπως γράφει ο Blumenthal, «ο υποτιθέμενος βομβαρδισμός έλαβε χώρα τη στιγμή που ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι έκανε έκκληση στο αμερικανικό Κογκρέσο για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, τροφοδοτώντας τη χορωδία για άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και προφανώς εμπνέοντας τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να χαρακτηρίσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον Ρώσο πρόεδρο, ως ‘εγκληματία πολέμου’. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ότι κάτοικοι της Μαριούπολης είχαν προειδοποιηθεί τρεις ημέρες πριν από το περιστατικό της 16ης Μαρτίου, ότι το θέατρο θα ήταν ο τόπος επίθεσης-προβοκάτσιας, την οποία εξαπέλυσε το νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ, το οποίο έλεγχε το κτήριο και την περιοχή γύρω από αυτό».
Και συνεχίζει: «Οι άμαχοι που διέφυγαν από την πόλη μέσω ανθρωπιστικών διαδρόμων κατέθεσαν ότι κρατούνταν από το Αζόφ ως ανθρώπινες ασπίδες στην περιοχή και ότι οι μαχητές του πυροδότησαν εκρήξεις σε τμήματα του θεάτρου καθώς υποχωρούσαν. Παρά τους ισχυρισμούς για μια μαζική ρωσική αεροπορική επιδρομή που έκανε το κτίριο στάχτη, όλοι οι άμαχοι φαίνεται να ζουν … είναι σαφές ότι η Ρωσία δεν είχε να κερδίσει τίποτα στοχεύοντας το θέατρο και ουσιαστικά εγγυήθηκε για τον εαυτό της άλλο ένα πλήγμα στις δημόσιες σχέσεις στοχεύοντας ένα κτήριο γεμάτο με πολίτες – συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων. Το τάγμα Αζόφ, από την άλλη πλευρά, επωφελήθηκε από μια δραματική και φρικιαστική επίθεση για την οποία κατηγορήθηκε η Ρωσία. Σε πλήρη υποχώρηση γύρω από τη Μαριούπολη και αντιμέτωποι με την πιθανότητα βίαιης μεταχείρισης στα χέρια μιας ρωσικής στρατιωτικής κόλασης για τον «αποναζισμό», η μόνη ελπίδα των μαχητών του τάγματος φαινόταν να βρίσκεται στην ενεργοποίηση της άμεσης επέμβασης του ΝΑΤΟ».
