Γράφει ο Χρήστος Μυτιλινιός.
Θέλουν οι Σταλινοαπόγονοι να κρυφτούν και η χαρά δεν τους αφήνει.
Δεν είναι μόνο οι προσπάθειες της κυβερνητικής τους πολιτικής, είναι όλη τους η ιδεολογία και νοοτροπία.
Ο πολυχρονεμένος ιδεολογικός απόγονος του Ιωσήφ Στάλιν Αλέξης Τσίπρας, είπε χαρακτηριστικά πως το μόνο λάθος που έγινε στην «Πρώτη Φορά Αριστερά», είναι ότι δεν πήρε τον πλήρη έλεγχο όλων των αρμών του κράτους. Δηλαδή τον πλήρη έλεγχο όλων των θεσμών.
Για τον γνήσιο αριστερό Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή τον Παύλο Πολάκη με γλυκούλικη φάτσα, ο απόλυτος και πλήρης έλεγχος κάθε μορφής εξουσίας στη χώρα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσεις να επανεκλέγεσαι μονίμως.
Είναι ακριβώς αυτό που θα σκεφτεί ο αυθεντικός δικτάτορας ενός κράτους. Ή έστω ο επίδοξος δικτάτορας. Φαίνεται πια ξεκάθαρα πως η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια συνεχής αναμέτρηση μεταξύ της απόλυτης θεσμικής εκτροπής και της βαθιά ριζωμένης Δημοκρατίας στη χώρα, η οποία ευτυχώς επιβίωσε και στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, τελικώς επικράτησε.
Όμως ο κίνδυνος παραμένει υπαρκτός. Η Σταλινολενινιστική φλόγα στην ψυχή τους δεν μπορεί να σβήσει έτσι εύκολα. Μετά από 40 χρόνια πλήρους ιδεολογικής τους ηγεμονίας, δεν κατάφεραν ως κυβέρνηση να εξαλείψουν κάθε τι δημοκρατικό στη χώρα και τώρα τους βλέπουμε να το έχουν καταλάβει απόλυτα και να θέλουν να επιστρέψουν προκειμένου να ολοκληρώσουν τη δουλειά που άφησαν στη μέση.
Και το λένε ελεύθερα και με παρρησία. Πάντα το έλεγαν, απλώς κάποιοι έκαναν πως δεν καταλάβαιναν. Και κάποιοι όντως δεν καταλάβαιναν. Κάποιοι από την άλλη φωνάζουμε χρόνια. Ήμασταν πάντοτε οι «ακροδεξιοί» όπως μας έλεγαν εκείνοι που είχαν υποστεί την απόλυτη πλύση εγκεφάλου από την αριστερή ιδεολογία.
Βλέπετε η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια φρόντισε να επικρατήσει στα έδρανα, στα βιβλιοπωλεία στις θεατρικές και μουσικές σκηνές, καλλιεργώντας έτσι ολόκληρη συνείδηση εκ νέου σε όσους παρακολουθούσαν. Και η νίκη απέναντι σε μια τέτοια συνείδηση, είναι ένας αγώνας ο οποίος δεν μπορεί να κερδηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Και τα σημάδια μένουν ελαφρώς αλλοιωμένα. Σαν τις πληγές που επουλώνονται.
Εκεί ακριβώς παραμένει υπαρκτός ο κίνδυνος…
