Του Νίκου Υποφάντη.
Έρχεται και πάλι η επικοινωνιακή ευχέρεια και η δεινότητα του πρωθυπουργού Τσίπρα στο προσκήνιο, όσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές. Λίγο πολύ, όσοι από εμάς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις λεπτές έννοιες με μεγάλη όμως σημασία στα όσα διαδραματίζονται στον δημόσιο πολιτικό λόγο, από τους εκφραστές τους, από τους βασικούς παίχτες της πολιτικής επικοινωνίας που πρέπει να πείσουν το εκλογικό σώμα, διαβλέπουμε το ποιος κερδίζει στα σημεία.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Τσίπρας ως ηθοποιός και λάτρης της Μαρξιστικής πολιτικής τακτικής παίρνει άριστα. Ηθοποιός και όχι ρήτορας ή ουσιαστικός πολιτικός. Είναι σε θέματα ουσίας ένας αποτυχημένος λαϊκιστής που στα ώτα των χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας, μοιράζει ελπίδα και ακούγεται καλά. Περνάει γιατί είναι το “παιδί” της διπλανής πόρτας. Επίσης έχει μαζέψει όλα εκείνα τα στοιχεία πολιτικών όπως του Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή, που τον κάνουν με τις στάσεις του σώματος, την εκφορά του λόγου, τις χειρονομίες και το θεατράλε που έχει ως πολιτικός, να συμπυκνώνει όλους τους ηγέτες, σε μια νέα μορφή. Κερδίζει σε όλα…
Αν τον παρατηρήσεις, ξέρει πως να χειρίζεται τα χέρια του, πότε θα αυξήσει τόνο φωνής, πότε θα βάλει στον λόγο του “τσιτάτο” ποτέ θα αποφύγει με ερώτηση την δύσκολη κατάσταση αλλάζοντας γήπεδο, πότε θα επιτεθεί στον αντίπαλο, πότε θα κάνει την γκριμάτσα που σε κάνει να πιστέψεις ότι κάτι σοβαρό λέει ο άνθρωπος, πότε θα πάρει πάσα από τον αντίπαλο και θα βάλει γκολ και πότε θα δώσει σύνθημα στο πόπολο. Το έχει…
Με αυτά και αυτά, εκτός λίγων εξαιρέσεων, όποτε διασταυρωθεί με Κυριάκο Μητσοτάκη, τον κερδίζει στα σημεία της επικοινωνίας. Όμως είναι μόνο η επικοινωνία και τίποτα άλλο. Καμία ουσία και κανένα μετρημένο θετικό για την κοινωνία αποτέλεσμα από τα όσα λέει. Δυστυχώς ο πιο επιφανειακός πρωθυπουργός, χωρίς το παραμικρό ίχνος σεβασμού προς το ακροατήριο για τα ψέμματα που έχει πει τα τελευταία πέντε χρόνια, υπερέχει στην επικοινωνία από έναν άνθρωπο οραματιστή, ψύχραιμο και ρεαλιστή για το που πρέπει να πάει η χώρα και πως μπορεί να βγει από τα δύσκολα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματικά ξεχωρίζει με τις ιδέες. Δεν τάζει αν και θα μπορούσε να εφεύρει τα δικά του προγράμματα της Θεσσαλονίκης. Τα δικά του λεφτά υπάρχουν, τους δικούς του διορισμούς και την απλόχερη παροχή ελπίδας σε όσους την έχουν χάσει. Εύκολο και πραγματικά χωρίς να κοστίζει στον ίδιο και την Νέα Δημοκρατία, αφού μετά θα κάνει κολοτούμπα και θα τα ξεχάσει όλα. Δεν το κάνει και ξέρει ότι κοστίζει σε μονάδες που μπορεί να του κοστίσουν σε αυτοδυναμία. Δεν το κάνει αν και γνωρίζει ότι θα μπορούσε να αναδειχθεί και εκείνος σε έναν ηγέτη της παλιάς σειράς, που θα έπειθε μέχρι τις εκλογές και μετά θα άλλαζε πολιτική αφήνοντας εξαπατημένους του μισούς που τον πίστεψαν.
Αυτό τον τιμά και του δίνει πόντους σε σκεπτόμενους ψηφοφόρους που είτε θα πάνε στην κάλπη για πρώτη φορά μετά από αποχή χρόνων, είτε έχουν ξυπνήσει και βλέπουν την διαφορά ανάμεσα στον ψεύτη και τον ρεαλιστή. Ίσως όμως πρέπει να σκεφθεί και λίγο τον κόσμο που κερδίζει με την επικοινωνία του ο Τσίπρας. Στην κάλπη δεν πέφτουν μόνο τα κουκιά των Ελλήνων που σκέφτονται με λογική και κρίση βάση της ουσίας. Είναι και εκείνοι που θα πάνε με την εικόνα. Μήπως πρέπει λοιπόν να έρθει ένας φίλος του ηθοποιός ή άνθρωπος που μπορεί να βρει τις διαφορές, ώστε να βοηθήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και στην παρουσία εκτός από την ουσία και το βάθος που διαθέτει;
