Και όχι με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά με τον πιο εμβληματικό: "He Do the Police in Different Voices" ήταν ο αρχικός τίτλος ενός ποιήματος που έγραψε, το οποίο, τελικώς, μεταλλάχθηκε ως Έρημη Χώρα.
Ο διαχρονικός ύμνος στην άγονη πνευματική κατάσταση η οποία δεν είναι ούτε επίγνωση του θανάτου που καιροφυλακτεί, αλλά ούτε η επίγνωση της ζωής που κυλάει. Μια μη συνεκτική αφήγηση του συνδρόμου Σαρλ Μποννέ από το οποίο πάσχει η συγκεκριμένη χώρα. Ένας τόπος σε κυκεώνα παραισθήσεων, με ένα συνονθύλευμα μεγαλείου και θυματοποιήσης, που αλλάζει κόμβους και φιλάσθενα φωτεινά βουλεβάρτα με μονόχειρες θυρωρούς. Εγκλωβισμένη σε ό,τι κινείται και παραμένει ακίνητο στην τσίκνα των αιώνων να χαζεύει το είδωλο του ήλιου που βαλσαμώνεται επάνω από τη βιασθείσα νύφη.
Μια χώρα ακίνητη να παρακολουθεί αμέριμνη τον κλόουν του Κίρκεγκωρ να προειδοποιεί για το Τέλος και όλοι να χειροκροτούν σαν να βρίσκονται σε ομαδική νοσοαγνωσία. Σαν ένα δεξί χέρι που χειροκροτά μόνο του!
Να βυζάξουμε το δάκτυλο των προγόνων μας ή να ασελγήσουμε στην χαρά μιας γέννησης; Μια χελώνα αλυχτά στη µέση της παλλίρροιας, προαναγγέλοντας το τέλος των ιδεολογιών. Ένα τραπέζι από καουτσούκ κυριεύεται από πολιτισµική υστερία, αντικρύζοντας τη λάθρα εισαγωγή κυρτωµένων ßιρτουόζων της ποδηγέτησης του όχλου. Ακρωτηριασμένες έφηβες που παίζουν με τα χαλαρά στήθη τους στη θέα του ουρητήριου που δεσπόζει σε μια Έκθεση με την υπογραφή "R. Mutt 1917", μια άσχημη λέξη για κάθε Γερμανό καθώς του φέρνει στον νου τη λέξη Armut… Φτώχεια.
Θυμάμαι, κάποτε, δυο γεροδεμένους άνδρες να ανταλλάσσουν με μανία γροθιές στη μέση του οδοστρώματος. Ω! Μου θύμησαν τον Κραβάν να ποζάρει στον εμβρυακό του φακό και να προκαλεί τον θηριώδη Τζακ Τζόνσον. Εκείνοι οι άνδρες, όπως έμαθα αργότερα, είχαν μια φιλονικία για το εάν ο Μπράκ ή ο Πικάσο εισήγαγε τον κυβισμό στον 20ο αίωνα. Ασυνείδητα έφερα στον νου μου τον βίαιο πατέρα του φλαμανδού εραστή μου, ο οποίος κορόιδευε την θρησκευόμενη μητέρα του συγκρίνοντας την καθημερινή προσευχή της με τις τακτικές αφοδεύσεις. Πίεσα τον δεξί βρεγματικό λοβό μου να δώσω μια τόσο ολοκληρωμένη εικόνα της Χώρας, ωστέ εάν εξαφανιζόταν ξαφνικά από προσώπου γης, να μπορούσε να ανοικοδομηθεί με επιτυχία με βάση τον εγκέφαλο μου. Δεν θα ήταν ωραία εάν καταπίναµε τη φελινική µας σιαγόνα σε στυφές αναµοχλεύσεις νιφάδων κουάρκ; Η τέχνη και η συλλογική ευθύνη είναι το σεντόνι του λεπρού για να καλύψει τις ανοµολόγητες πληγές του. Γεννιόµαστε από την τέχνη, ανατρεφόµαστε µε την τέχνη, καταλήγουµε στην τέχνη… Ποίος χρειάζεται την βοήθεια, όταν η πενία τρέφει τον φτωχό; Ποιος χρειάζεται την βοήθεια, όταν η αδικία τρέφει τον αδικηµένο; Η βοήθεια είναι έγκληµα και θα πρέπει να διώκεται ποινικά. Ας παρασηµοφορήσουµε, λοιπόν, τις σπλήνες των βατράχων.
Αυτή η χώρα έχει μια ικανότητα και δεν μπορεί να της την αφαιρέσει κανείς. Μιμείται με επιτυχία τους αστυνομικούς, χρησιμοποιώντας διάφορες φωνές. Συμμετέχει στις ονειρώξεις του Μεγαλείου, διοργανώνει συλλαλητήρια σαν έτοιμος από καιρό να ξεβλαχέψει, σαν θαρραλέος να ξαναβλαχέψει, σκαρφαλώνει στις σκάλες που τοποθετούνται στις κλούβες, αυνανίζεται με αυταπάτες, του ξανάρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα- να’ τανε το ’21 να’ ρθει μια στιγμή…
Είναι το Τέλος του Παιχνιδιού. Ένας τυφλός και ανάπηρος άνδρας του οποίου οι κουτσοί γονείς κάθονται, κοντά ο ένας με τον άλλον, σε κάδους σκουπιδιών.Έρημη Χώρα.
Σημ: Φωτογραφία του Αμερικανού δικαστή John Woolsey, που ήταν επικεφαλής στη δίκη ΗΠΑ εναντίον ενός βιβλίου με τον τίτλο "Οδυσσέας" το 1933 που απεφάνθη πως το βιβλίο του Τζόυς δεν είναι πορνογραφικό.
