Της Ελένης Κριτσιδήμα.
Λοιπόν, όχι! Το δημοψήφισμα – τις περισσότερες φορές- δεν αποτελεί έκφραση της δημοκρατίας αλλά εργαλείο επιβολής και δημαγωγίας από λαϊκιστές, κατσαπλιάδες που συγχρόνως είναι και κυβερνώντες.
Κι από τη στιγμή, που η κυβέρνηση διακηρύττει πως με τη Συνταγματική Αναθεώρηση, θα καθιερώσει τη διενέργεια δημοψηφισμάτων για ψύλλου πήδημα (καθώς περί τέτοιου θα πρόκειται, αφού θ’ αρκούν μόνο 500.000 υπογραφές για τη διεξαγωγή του), η αντιπολίτευση οφείλει να αναδείξει την επικινδυνότητα…
Τα δημοψηφίσματα δεν είναι και δεν πρέπει να γίνουν ο τρόπος που οι πολίτες θα λένε την άποψή τους. Είναι βαρυσήμαντο μέρος του μηχανισμού λήψης κρίσιμων, πολιτικών αποφάσεων.
Κι αν το 2015 πολλοί κινήθηκαν προς την κάλπη με οδηγό τα συναισθήματά τους, έκαναν λάθος. Μάλιστα, το λάθος που η πολιτική ηγεσία του τόπου ήθελε να κάνουν. Το λάθος, στο οποίο ποντάρουν όλοι οι λαϊκιστές: Ο Τσίπρας, ο Τσάβεζ, ο Φαράτζ.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί να μην επιλέγει η κοινωνία τα όσα θα εφαρμόζονται από το Κράτος;
Μα είναι δυνατόν;
Σκεφτείτε να θετόταν σε δημοψήφισμα το ερώτημα «Επιθυμείτε να προστεθεί στο νομοσχέδιο άρθρο, τ’ οποίο θα υποχρεώνει το κράτος σε πάγια, μηνιαία καταβολή επιδόματος, ύψους 1.000 ευρώ στους πολίτες;»
Το «ΝΑΙ» θα κέρδιζε πανηγυρικά. Και τώρα αναλογιστείτε, το κράτος θα έπρεπε να σεβαστεί τη βούληση της πλειοψηφίας; Κι αν ναι, έχετε απάντηση που θα έβρισκε χίλια έυρώ, κάθε μήνα, για κάθε έναν πολίτη; Δηλαδή, 120.000.000.000 τον χρόνο;
Η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος είναι μια ευάλωτη, τρωτή διαδικασία. Για τη διασφάλιση της ομαλότητας της απαιτούνται – από τους ψηφοφόρους- αφενός στοιχειώδεις γνώσεις, γύρω από το διακύβευμα και αφετέρου ψυχραιμία στη λήψη απόφασης. Είναι τόσο ευάλωτη,τόσο τρωτή που μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε μια προβληματική διεργασία.
Τι εννοώ; Ανασύρετε από τη μνήμη σας, ξανά, το δημοψήφισμα του 2015.
Ανάθεμά μας! Πήγαμε να ψηφίσουμε αν θέλουμε μια πρόταση, η οποία είχε αποσυρθεί, και την ίδια στιγμή το 61,31% νόμιζε πως ψηφίζοντας «ΟΧΙ» έλεγε «ΝΑΙ» στην έξοδό μας από την Ευρώπη. Η χώρα διασυρόταν παγκοσμίως, διότι οι εκπρόσωποί μας πήγαιναν στα Εurogroups χωρίς στοιχεία κι εμείς εδώ δεν είχαμε πάρει μυρωδιά… Ετοιμάζαμε το λάβαρο της ηρωικής επαναστάσεως, ενώ ο διχασμός επικρατούσε.
Το αν ένα δημοψήφισμα θα καταλήξει προβληματικό εξαρτάται από τρεις παράγοντες. Πρώτος, ποιο είναι το ερώτημα. Δεύτερος, ποιος το ορίζει. Τρίτος, ποιοι θα το απαντήσουν. Αλληλένδετοι και αλληλοεξαρτώμενοι μεταξύ τους παράγοντες…
Ο Κλέμεντ Άττλη (αν. πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ενότητας της Μ. Βρετανίας (1942 – 1945) και ο πρώτος, ουσιαστικά, μεταπολεμικός πρωθυπουργός της) θεωρούσε τα δημοψηφίσματα εργαλεία φασιστών. Κι ως τέτοια λειτούργησαν, και εδώ, στην Ελλάδα… Το 1935, Το 1968, αλλά και το 1973. Ή μήπως είναι τέσσερα; Θα το δείξει η ιστορία αυτό!
Όπως η ιστορία μας υπενθυμίζει πως ο Αδόλφος Χίτλερ εκλέχθηκε δημοκρατικά και ήταν –τι άλλο;- λάτρης των δημοψηφισμάτων. Σε μόλις έξι χρόνια έκανε τέσσερα. Έτσι κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις κρατικές εξουσίες, να κάνει έναν παγκόσμιο πόλεμο και το ολοκαύτωμα.
Ο Μουσολίνι με μόλις δύο δημοψηφίσματα, κέρδισε την απόλυτη εξουσία.
Το ρεκόρ σπάει ο Τσάβεζ έχοντας διεξάγει ΟΧΤΩ, παρακαλώ!
Συμπέρασμα; Το λαϊκό αίσθημα που πηγάζει από μια οργή ανάμεικτη με αγανάκτηση, έντονο πατριωτικό (ως και εθνικιστικό) φρόνημα και ταυτόχρονα συνδυάζεται με χαμηλό, γνωσιακό και μορφωτικό επίπεδο οδηγεί τον λαό σε ουραγό της εκάστοτε κυβέρνησης, που πραγματοποιεί ένα δημοψήφισμα μόνο για την επίτευξη των δικών της ιδιοτελών σκοπών.
Με άλλα λόγια, όσο οι ψηφοφόροι περιορίζουν τις αναγνώσεις τους σε «μακελιά» και «τοκουμέντα» τόσο τα ψέματα κάποιων Πολάκηδων και Κασιαδιάρηδων θα επηρεάζουν την κοινή γνώμη για να εκβιάσουν αυτό τ΄οποίο εκθειάζουν: το Δημοκρατικό πολίτευμα.
Το πιάσατε καλύτερα, τώρα, φαντάζομαι! Τρομοκρατία διά του λαϊκισμού και υπό το χάϊδεμα των ώτων λέγεται αυτό!
Ε, πως να το κάνουμε;! Έχουμε δείγματα πως είμαστε επιρρεπείς στον πατερναλισμό.
Κι έρευνες έχουμε βεβαίως – βεβαίως! Τυχαία, επικαλούμαι του ΟΟΣΑ (που υλοποιήθηκε το 2015 και ήταν σχετική με τις γνώσεις και τις γνωστικές ικανότητες του κάθε λαού), από την οποία προέκυψε πως το 62% των Ελλήνων δυσκολεύεται να κατανοήσει γραπτά κείμενα*.
Επομένως, σκεφτείτε και αναρωτηθείτε:
Τι σημαίνει «Κατοχύρωση του δικαιώματος για διενέργεια δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία, είτε για κρίσιμο εθνικό θέμα, είτε για ψηφισμένο νομοσχέδιο»;
Ο άνθρωπος που το εισηγείται σας έχει αποδείξει την εντιμότητά του;
Ποιος εγγυάται πως δε φέρνει, μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, το εργαλείο με το οποίο θα επιχειρήσει – εκ νέου- να κατευθύνει τη μάζα ;
Ποιοι άλλοι θα μπορούν να το εκμεταλλευτούν;
Είστε βέβαιοι πως πίσω από την πρότασή του δεν κρύβεται ο στόχος να ανατρέψει μία επόμενη κυβέρνηση;
Μας είναι άγνωστες οι προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα.
Μας είναι όμως, πλέον, γνωστός ο ίδιος!
Η αντιπολίτευση έχει εθνική υποχρέωση να αναδείξει την επικινδυνότητα της πρότασης. Αύριο, ίσως να τεθεί σε ερώτημα η καθαίρεσή της όπως προείπα.
Ακόμα χειρότερα, η έξοδος μας από το Ευρώ, η αλλαγή του πολιτεύματος, η κατάργηση εκλογών ή η αφαίρεση πραγματικών ελευθεριών που πηγάζουν από τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα.
Tα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να ενώσουν τις φωνές τους, να πουν «ΟΧΙ» στην πρόταση ΣΥΡΙΖΑ που αφορά το δημοψήφισμα.
Πρέπει να το κάνουν, για την Ελλάδα.
Υ.γ. Οποιαδήποτε συμφωνία ποσοστού με άλλο γεγονός της ίδιας χρονολογίας μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση.
