Γράφει ο Στέλιος Ιατρού.
Τα χρόνια πολλά που σήμερα ευχόμαστε πρέπει να τα κατακτήσουμε.
Τα πρώτα μας κείμενα που αφηγούνται την ανθρώπινη περιπέτεια μέσα στον κόσμο των προκλήσεων είναι η Οδύσσεια και η Ιλιάδα.
Ήσαν κείμενα προφορικής σύνθεσης που τραγουδιόνταν, και σ’ αυτά ακούμε πως ο αγώνας και ο πόλεμος, η καθημερινή δηλαδή αναμέτρηση με τον κίνδυνο του θανάτου γεννά τους ήρωες, ενώ τα πιο γλυκά τους τμήματα ήσαν οι αφηγήσεις της ανάπαυλας, οι μικρές δόσεις ειρήνης που λάχαιναν ανάμεσα στις μάχες.
Η ειρήνη ήταν η εφήμερη παρέκβαση απ’ τον πόλεμο, που για τον Ηράκλειτο είναι ο πατέρας και βασιλεύς των πάντων, άλλους αναδεικνύοντας θεούς κι άλλους ανθρώπους, άλλους λέφτερους κι άλλους δούλους. Ανάλογα το πού θα σταθεί κανείς μέσα στον αγώνα που του πέφτει στο ριζικό του.
Οι ήρωες στα έπη ζούσαν λίγο μα επιζούν ακόμα για πολλά χρόνια, κερδίζοντας την υστεροφημία τους μέχρι και σήμερα, όσο τα ένδοξα έργα και τα ονόματά τους τραγουδιούνται στα έπη.
Σκεφτείτε το λίγο: τους θυμόμαστε για τρεις χιλιάδες χρόνια, πάντα νέους, ακμαίους, γοργοπόδαρους, ατρόμητους, να τραυματίζουν με το ξίφος και με το χάλκινο τους δόρυ ακόμα και θεούς που βρέθηκαν στο διάβα τους.
Σήμερα, ο αγώνας — μια κεντρική ελληνική σύλληψη του ανθρώπινου βίου — γεννά ήρωες ατραγούδιστους, που όλοι τους έχουν ονόματα κι ας τ’ αγνοούμε.
Ποια έπη να συνθέσουμε άραγε για κείνους, όταν αποκαλούμε φλυαρία οτιδήποτε δεν συμμορφώνεται στη φόρμα ενός τουίτ; Τιτίβισμα θα είναι, όχι έπος άξιο του κλέους τους.
