Ορισμένοι εξ ημών μεγαλώσαμε με τη λέξη «ΠΑΣΟΚ» να σημαίνει άσχημα πράγματα. Είναι σχεδόν εγχάρακτο, τυπωμένο σαν σε πλαστικό σημαιάκι. Μπορεί στην πορεία το κίνημα να έβγαλε έναν Βενιζέλο και να συμμετείχε σε μια από τις πιο κρίσιμες συγκυβερνήσεις της νεότερης ιστορίας, όμως πώς αλλάζει σημασία μια λέξη;
ΠΑΣΟΚ σημαίνει ενικός, ξύλινη δημοτική, εκπαιδευτική ισοπέδωση, κράτος-κράτος-κράτος, επέλαση κηφήνων. ΠΑΣΟΚ σημαίνει έλλειψη τρόπων και αγωγής, δυναστεία της οικειότητας, μακιαβελισμός άνευ ορίων και λαϊκισμός έως ισοπεδώσεως. ΠΑΣΟΚ σημαίνει επίσης κλειστές σχολές, συνδικαλιστικός ολοκληρωτισμός, επιδοτήσεις, Βουλγάρες, χρηματιστήριο, ευρωκερδοσκοπία. Ναι, πέρασαν ορισμένοι αξιοπρεπείς από το κίνημα: μερικοί αυτοδημιούργητοι και κάποιοι αστικότεροι με υπερβάλλοντα ρομαντισμό ή/και άρνηση καταγωγής. Παρά ταύτα, ο ήλιος που ανατέλλει για πολλούς σήμαινε πάντα μια Ελλάδα πολύ βιντεοταινία, «δικέ μου».
Κανείς μας, εντούτοις, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν μια μέρα που το ΠΑΣΟΚ θα έδυε και τη θέση του θα κατελάμβανε κάτι χειρότερο. Κατόπιν, ήρθαν τα μνημόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα χειρότερα ζόμπι του παπανδρεϊσμού ξεχύθηκαν στους δρόμους με εμφυλιακή και λιγούρικη μανία. Γεμίσαμε ξαφνικά ξανά αριστερούς ιδεολόγους, γόνους της γενιάς του Πολυτεχνείου, η οποία τους εξέθρεψε και φρόντισε να ανδρωθούν στα πούπουλα του ελλείμματος και της επαναστατικής γυμναστικής με κοινοτικά κονδύλια. Στο τέλος έγιναν και κυβέρνηση. Τα ύστερα του κόσμου.
Απέναντι στην κυβέρνηση αυτή αγωνιστήκαμε με γενναιότητα πλάι με όσους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ επέζησαν από τη μνημονιακή γενοκτονία όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος μιας ανεπίτρεπτης εκτροπής. Χάσαμε στην κάλπη του δημοψηφίσματος – αλλά κερδίσαμε στην πράξη διότι το μετωπό μας δεν επέτρεψε σε έναν πελαγοδρομούντα πρωθυπουργό να πατήσει το κουπί του ανεπίστρεπτου. Σταθήκαμε μαζί απέναντι σε μια καταστροφική πολιτική επιλογή εθνικής σημασίας, αλλά επίσης στο λόγο του μίσους, τη βιομηχανία λάσπης και σπίλωσης, το συνειδητό ψεύδος, την αήθεια. Ο φορέας όλων αυτών είναι που γλυκοκοιτάζει τώρα το Κίνημα Αλλαγής επ’αφορμή μακεδονικού.
Είναι σαφές, ότι στόχος ενός πολιτικού κόμματος είναι να κυβερνά. Η γραμμή Λαλιώτη συνδέει τα «ένα-δύο-τρία, πολλά Πολυτεχνεία». Τυχόν, αν όχι πιθανή, ρήξη του κυβερνητικού συνασπισμού λόγω νέας ονομασίας της ΠΓΔΜ ενδέχεται για πρώτη φορά να φέρει κοντά τους επιγόνους του ΠΑΣΟΚ, ομού μετά του αινιγματικού, σχεδόν σιγανού Ποταμιού και κάτι υπολειμμάτων ανανεωτικής αριστεράς, ενώπιον ενός συγχρωτισμού. Εκεί θα φανεί το πράγμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας από το ΚΙΝΑΛ δεν έχει προβεί σε μια ρητή δήλωση, ότι δεν νοείται συνεργασία με τον εναπομείναντα σκληρό πυρήνα των τυχοδιωκτών, που περιβλήθηκαν από τραμπούκους, πήραν την εξουσία και έκτοτε ζημιώνουν τη χώρα. Προφανώς, κάπου στην ψυχή του το νέο ΠΑΣΟΚ σβήνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αστικού τόξου και αστάθειας και νομιμοποιεί τη στροφή Τσίπρα προς την κεντροαριστερά. Εντύπωση προκαλεί, πώς τόση παλιανθρωπιά δεν έχει κάνει τους συντρόφους να παραμερίσουν το δικό τους εγχάρακτο ένστικτο της με κάθε τρόπο πολιτικής επιβίωσης. Τώρα παίζεται τι θα πει ΠΑΣΟΚ.
