Μπορούμε να έχουμε διαφορετικές απόψεις για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, ανάλογα με την ημέρα και τη διάθεση. Μπορούμε να ονειρευόμαστε μια λύση δύο κρατών το πρωί, να αμφισβητήσουμε αυτήν την ουτοπία το βράδυ και να αντιμετωπίσουμε την άλυτη φύση του προβλήματος την επόμενη μέρα. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε χωρίς σταματημό ταλαντευόμενοι ανάμεσα σε διάφορα αδιέξοδα. Όμως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη φρίκη αυτού που συνέβη το Σάββατο 7 Οκτωβρίου και την Κυριακή 8 Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ, όταν οι μιλίτσιες των τζιχαντιστών της Χαμάς έσφαζαν, ξεκοίλιαζαν και αποκεφάλιζαν όποιον άνθρωπο έβρισκαν μπροστά τους των οποίων το μοναδικό έγκλημα ήταν ότι ήταν Εβραίοι. Αν για εμάς, τους Γάλλους, οι εικόνες του Μπατακλάν και του Σάμιουελ Πάτι μας ήρθαν αμέσως στο μυαλό, αυτό που συνέβη θυμίζει επίσης τα Einsatzgruppen, αυτές τις κινητές μονάδες εξόντωσης που δημιουργήθηκαν το 1939 από το Τρίτο Ράιχ, αυτή την φορά κάτω από το κορανικό πανό με το «Αλλάχ άκμπαρ» να αντικαθιστά το «Sieg Heil» των χιτλερικών. Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οργάνωση που είναι πίσω από την Χαμάς, χρηματοδοτούνταν από τους Ναζί από τη δεκαετία του 1930, υποστήριξε τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Αμίν αλ-Χουσεϊνί, έναν πολύ στενό σύντροφο του Χασάν αλ Μπάνα, τον ιδρυτή της Αδελφότητας. Συναντώντας στο Βερολίνο το 1941 τον Χίτλερ ο Αμίν αλ-Χουσεϊνί ανέλαβε την αποστολή από τους ναζί να εκπαιδεύσει τις βοσνιακές μουσουλμανικές μεραρχίες SS στα Βαλκάνια και να εργαστεί από κοινού για την εξάλειψη των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Γνωρίζοντας αυτό, πώς μπορούμε να κατανοήσουμε το πείσμα των Jean-Luc Mélenchon, Mathilde Panot και Manuel Bompard να μην καταδικάζουν την τρομοκρατία της Χαμάς ; Η απάντηση είναι πολύ απλή : ο αντισημιτισμός δεν είναι πλέον ταμπού στην Ευρώπη. Το Ολοκαύτωμα δεν είναι πλέον απλώς μια λεπτομέρεια της Ιστορίας ή μάλλον ένα απλό επεισόδιο στη μακρά και αιματηρή ιστορία της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, όπως υποστήριξε ο Jacques Vergès. Για μια ολόκληρη αριστερά σε αναζήτηση ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου, η ισλαμοφοβία πρέπει να αντικαταστήσει τον αντισημιτισμό, γιατί μόνο οι μουσουλμάνοι είναι ικανοί να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Στον παγκόσμιο αγώνα για τον τίτλο του παρία, το Ισλάμ ως «θρησκεία των καταπιεσμένων» έχει εκθρονίσει τους επιζώντες του Αουσβιτς, οι οποίοι πλέον θεωρούνται νέοι καταπιεστές. Ακόμα καλύτερα, ο νέος αντιρατσισμός που προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες απαιτεί από τους θιασώτες του να θεωρούν τους λευκούς, τους Εβραίους και περιστασιακά τους Ασιάτες ως ρατσιστές από τη φύση τους. Από εκεί και πέρα, το καθήκον κάθε «αντιρατσιστή» είναι πρώτα να είναι αντισημίτης και να διώκει τους εβραίους όπου κι αν βρίσκονται, και ιδιαίτερα στο Ισραήλ, όπου σφετερίζονται την «γη των Παλαιστινίων». Ο νέος άθλιος της γης μιλάει αραβικά και φοράει κεφιέ. Χωρίς αυτή τη σημασιολογική επανάσταση που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1980 στην Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν θα κατανοούσαμε την ευθυγράμμιση της Αριστεράς με το πολιτικό Ισλάμ, ακόμη και στις τζιχαντιστικές του διαστάσεις. Όλα επιτρέπονται στο όνομα της Παγκόσμιας Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένης της άγριας σφαγής των καταπιεστών.
Ένας ιστορικός θα εξηγήσει ίσως μια μέρα γιατί ο Jean-Luc Mélenchon, κάποτε ένθερμος υπερασπιστής του Ισραήλ και της ανεξιθρησκίας – θυμόμαστε τη συγκινητική ομιλία μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo – μεταπήδησε μέσα σε λίγα χρόνια στο στρατόπεδο των γενειοφόρων του φρενήρους αντισιωνισμού . Εκλογικοί υπολογισμοί, πολιτικός οπορτουνισμός, προσπάθεια να κερδίσει τις καρδιές των νέων ανθρώπων ; Ο ηγέτης της La France insoumise (Ανυπότακτη Γαλλία) , η οποία θα πρέπει στο εξής να ονομάζεται La France indécente ( Ξεδιάντροπη Γαλλία), κάνει όλο και πιο περίεργες δηλώσεις. Δεν ισχυρίστηκε, κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης συνέντευξης, ότι ο Ιησούς είχε σταυρωθεί από «τους συμπατριώτες του», ένα παλιό αντισημιτικό κλισέ που το ίδιο το Βατικανό απέρριψε το 1965 ; Τι σημασία έχει το πολιτικό μέλλον του ρήτορα του μίσους που προκαλεί αηδία ακόμα και σε συνοδοιπόρους του όπως ο Φρανσουά Ρουφέν. Ωστόσο, η επιμονή της αριστεράς να προσκολλάται στον συνασπισμό της Αριστεράς είναι ανησυχητική. Δεν είναι καιρός η κυβέρνηση να απαγορεύσει το NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα), το οποίο θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «Νέο Αντισημιτικό Κόμμα» για τους έπαινους του προς τη Χαμάς καθώς και το Κόμμα των Ιθαγενών της Δημοκρατίας, ένα γκρουπούσκουλο ρατσιστών ; Όμως, πέρα από αυτά τα διοικητικά μέτρα, πρέπει να αντιμετωπιστεί η παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γαλλία και την Ευρώπη : διαλύοντας τα χρηματοδοτικά τους δίκτυα, διαλύοντας τις οργανώσεις τους και απαγορεύοντας την ψευτοανθρωπιστική τους δράση, φυλακίζοντας τους ηγέτες τους ή εκδιώκοντάς τους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να έρθουμε σε σύγκρουση με την Τουρκία του Ερντογάν.
Στο βιβλίο του «Εβραίοι στη χώρα του Ισλάμ» ο ιστορικός Μπέρναρντ Λιούις θυμήθηκε ένα σύνθημα που κυκλοφόρησε στη Μέση Ανατολή το 1973 κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κιπούρ : πρώτα οι άνθρωποι της Παρασκευής και μετά οι άνθρωποι της Κυριακής. Οι Εβραίοι και μετά οι Χριστιανοί. Ο παγκόσμιος τζιχαντισμός, σουνιτικός ή σιιτικός, που χειραγωγείται από τη Μόσχα και την Τεχεράνη στον ολοκληρωτικό τους πόλεμο ενάντια στη Δύση, θα σφάξει με τον ίδιο ενθουσιασμό τους ανθρώπους της Βίβλου ή της Καινής Διαθήκης. Πέρα από τη Μέση Ανατολή, οι αποκεφαλισμένοι και ξεκοιλιασμένοι άνθρωποι του Sderot και του Ashkelon προοιωνίζουν τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν συνεχίσουμε να κάνουμε συμφωνίες με τα τέρατα.
