Γράφει ο Νίκος Τσιλιπουνιδάκης.
Σε ένα κόσμο που θέλουμε να εξελίσσεται, σε μια κοινωνία που βλέπει συχνά πυκνά, θύματα να είναι μικρά παιδιά, επιβάλλεται να αλλάξουν πολλά στο Οικογενειακό δίκαιο.
Η αποκλειστική επιμέλεια οδηγεί σε εντάσεις, αδικίες και το κυριότερο να υποχρεώνουν τα παιδιά σε γονική αποξένωση. Σε ένα κόσμο που αρκετές μητέρες έχουν «κερδίσει» το τίτλο της μητέρας Κηφήνα, με πατεράδες που αδιαφορούν για τα παιδιά τους το νομικό πλαίσιο έπρεπε ήδη να έχει αλλάξει. Ακόμα και για τα παιδιά που κακοποιούνται η υπάρχουσα νομοθεσία έχει κενά.
Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ.
Ο Σύλλογος Συνεπιμέλεια εδώ και αρκετά χρόνια έχει διοργανώνει εκδηλώσεις και ημερίδες με σκοπό την ενημέρωση του κοινού για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη κυρίως.
Η συνεπιμελεια, ο ίσος καταμερισμός χρόνου των παιδιών με τους γονείς και οι καλή άσκηση γονικής μέριμνας είναι προτεραιότητα. Αυτό επιδιώκει όπως δείχνει και η ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης. «Ο Εκσυχρονισμός της απόδοσης δικαιοσύνης είναι μεγάλη ανάγκη» έλεγε ο Δικηγόρος Αθηνών Δημήτρης Σταμούλης σε δίκη ασφαλιστικών μέτρων.
Η μητέρα είχε πάρει το παιδί και είχε εγκαταλείψει τη συζυγική εστία για να ζήσει σε άλλη πόλη με νέο σύντροφο. Η -επί πράγμασι- επιμέλεια της μητέρας δεν έδινε πολλά περιθώρια στους μπαμπάδες. Όταν το δίκαιο και το σωστό είναι να μπορούν τα παιδιά να «απολαμβάνουν» την αγάπη και των δυο γονέων, οι αναγχρονιστικοί νόμοι που δένουν τα χέρια των δικαστών πρέπει να αλλάξουν,να εκσυγχρονιστούν.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί η «ακτιβιστική» στάση δικαστών που δειλά δειλά, πάνε κόντρα σε αυτούς τους αναγχρονιστικούς νόμους και επιβάλουν αποφάσεις με γνώμονα το καλό των παιδιών.
Ο ακτιβισμός δικαστών δεν θα έπρεπε να είναι θέμα. Ο Εκσυγχρονισμός που αναφέρουμε,είτε με την διαμεσολάβηση,είτε με ΑΥΣΤΗΡΟΠΟΙΗΣΗ ποινών για τις αμέτρητες παραβιάσεις δικαστικών αποφάσεων ίσως φέρνει άλλον αέρα στη κοινωνία. Είναι αρκετό; Όχι.
Η συνεπιμέλεια είναι η λύση και η διαμεσολάβηση θα αποσυμφορήσει τις αίθουσες των Ελληνικών δικαστηρίων.
Θέλετε παράδειγμα με αριθμούς; Αν κρατήσουμε τις στατιστικές που θέλουν 300 χιλιάδες υποθέσεις μηνύσεων για παραβίαση δικαστικών αποφάσεων μόνο για το 2019… φανταστείτε το μέγεθος καθυστέρησης απονομής δικαιοσύνης. Κρατήστε αυτό το νούμερο, και σκεφθείτε πόσους αφορούν. Άλλοι 300 χιλιάδες οι αντίδικοι. 600 χιλιάδες οι μάρτυρες για αντιδικίες που δημιουργούνται εν μέρει και από τους υπάρχοντες νόμους. Η Συνεπιμέλεια θα αφαιρούσε πολλά από αυτά τα προβλήματα. Η διαμεσολάβηση, οι ειδικοί συνεργάτες του Υπ. Δικαιοσύνης οι κοινωνικοί λειτουργοί θα είχαν πιο εύκολο έργο.
Μέτα τη πρόσφατη συνάντηση του Συλλόγου Συνεπιμέλεια με την ηγεσία του Υπουργείου, άνοιξε ο δρόμος για τις αλλαγές στο Οικογενειακό Δίκαιο. Σκοπός του Υπουργού είναι ο εκσυγχρονισμός του Οικογενειακού Δικαίου. Εν έτει 2019;που οι κοινωνίες έχουν διαφοροποιηθεί οι αλλαγές είναι επιβεβλημένες.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
Αν αναλογιστούμε από πόσο μειονεκτική θέση ξεκινάει ένας πατέρας μια δικαστική διαμάχη με την πρώην σύζυγο έχουμε την απόλυτη αδικία. Οι αποφάσεις που κλίνουν τις περισσότερες φόρες προς τη μητέρα-ακόμη κι αν η συμπεριφορά είναι επικίνδυνη ή παραβατική – επειδή έχει την προτεραιότητα σε όλα, οδηγεί σε εντάσεις, ακρότητες ακόμα και σε εγκληματικές συμπεριφορές και ενέργειες.
Είναι και η οικονομική εξόντωση ένα ζήτημα. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, τα ποσά που δαπανούνται σε μια δικαστική διαμάχη είναι τεράστια και πολλές φορές εντελώς ανούσια.
Το μεγαλύτερο ποσοστό μπαμπάδων λυγίζει στην διεκδίκηση των ελάχιστων δικαιωμάτων του.
Η αλλαγή διατάξεων θα οδηγήσει τη κοινωνία ένα βήμα μπροστά… είναι το Δίκαιο που αυτή η κυβέρνηση θα κάνει πράξη διότι δεν διακατέχεται από αναχγρονιστικές πρακτικές και αναζητά τον εκσυχρονισμό σε όλα τα επίπεδα.
Μακάρι να το πράξει όσο πιο γρήγορα γίνεται.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ… και τα παιδιά χρειάζονται το μπαμπά… ήταν είναι και θα είναι ο πρώτος σούπερ ήρωας των παιδιών!
Σε έρευνα που κάνει διαχρονικά ο ΓΟΝ.ΙΣ (Φορέας Κοινωνικής Φροντίδας για τη Γονεϊκή Ισότητα για το παιδί) διαπιστώνει σχετικά με τις δικαστικές αποφάσεις για τα διαζύγια, ότι το 93% των διαζυγίων οδηγούνται στην αποκλειστική επιμέλεια η οποία δίνεται στη μητέρα. Μόνο το 7% των πατεράδων διεκδικούν την κοινή επιμέλεια ή την αποκλειστική επιμέλεια και από αυτούς μόνο το 5% την παίρνουν.
Σε αυτό βρίσκεται, σύμφωνα με το ΓΟΝ.ΙΣ, η αιτία που σήμερα φτάσαμε να έχουμε το υψηλότερο νούμερο παραβίασης δικαστικών αποφάσεων για την επικοινωνία των παιδιών με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλειά τους.
Αυτό που ισχύει σήμερα με την επιμέλεια, το να δίνεται σε έναν μόνο από τους γονείς, βασικά στη μητέρα, συχνά οδηγεί σε προβλήματα που το άλλο μέρος δεν μπορεί να επιλύσει καθώς ο νόμος δεν του δίνει λύσεις.
Σε περίπτωση για παράδειγμα άρνησης του γονέα που έχει την επιμέλεια να δώσει το παιδί στον άλλο γονέα για το χρόνο που ορίζει η δικαστική απόφαση, ο δεύτερος γονέας δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Μπορεί για παράδειγμα να καλέσει την αστυνομία να καταγράψει το περιστατικό, αλλά το παιδί του δεν θα το δει και επιπλέον διακινδυνεύει να προκαλέσει ένταση με τον άλλο γονέα.
Μπορεί να κινηθεί δικαστικά αλλά οι αποφάσεις θα βγαίνουν μετά από δύο χρόνια οπότε και σε αυτή την περίπτωση το μόνο που έχει καταφέρει είναι να έχει προκαλέσει ένταση με τον άλλο γονέα ίσως, παρά το γεγονός ότι κάνει αυτό που ορίζει ο νόμος, με κίνδυνο αυτή η ένταση να λειτουργεί εις βάρος του στην επικοινωνία με το παιδί του.
Και εδώ ερχόμαστε στην περίπτωση της παραβίασης δικαστικών αποφάσεων για την επικοινωνία διαζευγμένου γονέα με τα παιδιά του. Τα στατιστικά δίνουν μια τάση η οποία είναι ιδιαίτερα ανησυχητική.
Συγκεκριμένα, το 2018 στην Αττική, η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, έλαβε 4400 κλήσεις για παραβίαση δικαστικής απόφασης επικοινωνίας εντός Αττικής. Το 2019 το νούμερο των κλήσεων έφτασε τις 5300 σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει η ΓΑΔΑ. Αναμένεται το 2020 το νούμερο αυτό να φτάσει τις 6.500 κλήσεις.
Η εκρηκτική αύξηση, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οξύνθηκε το πρόβλημα αλλά ότι κάποιοι απαιτούν την εφαρμογή έστω της απόφασης και κάνουν τουλάχιστον μια καταγραφή για να μπορούν να αποδείξουν σε ένα πιθανό δικαστήριο ότι πήγαν την ώρα και μέρα που προέβλεπε η απόφαση και δεν μπόρεσαν να δουν το παιδί -και αυτό δεν ήταν δική τους ευθύνη.
ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
Η θεσμοθέτηση της κοινής επιμέλειας δεν είναι κάτι που εμείς οι πατεραδες, απλά την έχουμε φανταστεί. Υπάρχει στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τον αστικό κώδικα δεν είναι απαγορευτικό να υπάρχει κοινή επιμέλεια απλά μπαίνει η προϋπόθεση ότι θα πρέπει να συμφωνούν και οι δύο στον τόπο διαμονής του παιδιού.
Μετά το 1983 και την αναθεώρηση του οικογενειακού Δικαίου, η γενική πρακτική ήταν η επιμέλεια των παιδιών να δίνεται απευθείας στη μητέρα ως καταλληλότερη και αυτό γινόταν και στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Στην Ελβετία μέχρι το 2014 με το διαζύγιο αφαιρείτο και η επιμέλεια και η γονική μέριμνα από την πατέρα και πήγαιναν τα παιδιά κατευθείαν στη μητέρα. Σιγά σιγά αυτό αλλάζει μετά από έρευνες που έγιναν στο εξωτερικό και σήμερα ακόμη και στην Ελλάδα πολλοί δικαστές, βγάζουν αποφάσεις για κοινή επιμέλεια.
Αυτό που θα ήταν πιο δίκαιο είναι να θεσμοθετηθεί η κοινή επιμέλεια των παιδιών, κάτι το οποίο προβλέπεται ως επιλογή από τον νόμο του 1983, αλλά βάζει προϋποθέσεις και ουσιαστικά δεν εφαρμόζεται. Όμως, αυτό εφαρμόζεται όταν υπάρχουν ειδικές συνθήκες μεταξύ του πρώην ζευγαριού, όπως για παράδειγμα το να είναι δεμένοι οικονομικά στο ίδια άρμα, ή όταν το επιβάλλουν οι αντικειμενικές συνθήκες που αναγκάζονται οι δύο γονείς να συνεργαστούν.
«Πολλοί γονείς από την Ελλάδα έχουν καταφύγει στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα ανθρώπινα Δικαιώματα, γιατί γίνεται παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο κομμάτιι της γονεϊκής αποξένωσης και της εφαρμογής των αποφάσεων.»
Για το τέλος, τα λόγια ενός μάχιμου μπαμπά…
Εσύ και εγώ είμαστε μαζί σ’ αυτό.
Θα περάσω όλη μου την ζωή προσπαθώντας να σε κάνω να ανακαλύψεις ποιος είσαι. Προσπαθώ να σου δείξω τα πράγματα που αγαπώ και να σου διδάξω να πιστεύεις στον εαυτό σου.
Να σου διδάξω να έχεις περιέργεια, να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι.
Να βάζεις το ένα πόδι σου μπροστά από το άλλο και να προχωράς μπροστά. Σου δίδαξα να προσέχεις πίσω σου, να ξαναπροσπαθείς και να είσαι γενναίο. Να είσαι άνθρωπος και μέρος αυτής της κοινωνίας.
Εγώ είμαι το παράδειγμά σου, ο φίλος σου,το μαξιλάρι σου, ο ήρωάς σου.
Και ξέρεις κάτι; και εσύ είσαι όλα αυτά για μένα.
Μου έμαθες να ηρεμώ, να εκπλήσσομαι με εσένα και με την ίδια την ζωή. Μου δίδαξες να επαναπροσδιορίζω την κάθε μου προτεραιότητα και να δω πως η καρδιά μου υπάρχει και έξω από το σώμα μου και μπορώ να την κρατήσω στα χέρια μου. Μου έμαθες να συνειδητοποιώ και να ξέρω τι ακριβώς κάνω.
Μωρό μου ίσως να μην έχει κανένα νόημα αλλά από εσένα έμαθα να κάνω φασαρία. Είμαι ελεύθερος και καμιά φορά χαζούλης.
Εσύ, οι αγκαλιές σου και η αγάπη σου μου άνοιξαν την καρδιά μου και έδιωξαν την σκληράδα μου.
Μου έμαθες πως το να είσαι άντρας, δεν είναι πάντα και τόσο σκληρό. Από την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου με έβαλες στην καλύτερη κατηγορία στον κόσμο: με έκανες μπαμπά…
Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ…
