Γράφει ο Χρήστος Μυτιλινιός.
Στο καλό μπάρμπα Θύμιο. Στο καλό Προκόπη.
46 χρόνια Μεταπολίτευσης.
46 χρόνια στα οποία κάποιοι πέρασαν καλά, κάποιοι πέρασαν τέλεια, κάποιοι ουδέτερα, κάποιοι απελπίστηκαν, κάποιοι πέρασαν χειρότερα από όσο φαντάζονταν.
Όπως δηλαδή σε κάθε χώρα και περίπτωση ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος και ανεξαρτήτως χρόνου και συγκυριών.
Το σίγουρο όμως είναι πως η Μεταπολίτευση γέννησε στους Έλληνες ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία για ρεμούλα και λαμογιά. Τα χρόνια της Μεταπολίτευσης όπως τα ζήσαμε εδώ, έδωσαν τεράστιες ελευθερίες και δυνατότητες σε όποιον ήθελε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και να εμπλακεί σε διάφορα μονοπάτια προσωπικής ευχαρίστησης και παρερμηνευμένης επιτυχίας.
Σίγουρα αυτό που υπερίσχυσε στα 46 αυτά χρόνια, ήταν η ασυναγώνιστη επιθυμία για διορισμό στο Δημόσιο. Δεν μπορείς να κακίσεις ανθρώπους. Ήθελαν τη σιγουριά. Είχαν το ελεύθερο αλλά και την προτροπή από το πολιτικό σύστημα για να διοριστούν. Χαρακτηριστική η περίοδος 1981-1990 στην οποία όταν κάποιος πήγαινε να ζητήσει το ρουσφέτι του στο πολιτικό του μέσο, το ίδιο το μέσο του έλεγε να φέρει και κάποιον ακόμα να διοριστεί. Σκεπτόμενο βέβαια, τις ψήφους.
Όμως πέρα από αυτό το γνωστό τοις πάσι, υπήρχαν κι άλλες συναλλαγές και συνδιαλλαγές μυστήριες στην καθημερινότητα. Μιλάμε για αυτές των συνδικαλιστών με το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Εκείνων δηλαδή που πρωτοστατούσαν μεν στον αγώνα των εργαζομένων για καλύτερες συνθήκες ζωής, όμως όταν έκλειναν οι πόρτες στη συνάντηση με τον υπουργό, άρχιζε το αληθινό αλισβερίσι μεταξύ των. Αποτέλεσμα αυτού, όλα όσα ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ασυδοσία, διαφθορά, διαπλοκή, σε όλα τα επίπεδα κι όχι μόνο στα ψηλά, όπως ήθελαν κάποιοι να διαμηνύουν προκειμένου να φυλάξουν τα νώτα τους και να μην ασχοληθεί κανείς μαζί τους.
Τέτοιας λοιπόν φύσεως ήταν συνδικαλιστές τύπου μπάρμπα Θύμιου. Αλλά και τέτοιας φύσεως ήταν οι πολιτικοί τύπου Προκόπη.
Οδεύουμε σιγά σιγά προς τη λήξη των θητειών και αρμοδιοτήτων αμφότερων των προέδρων. Ο ένας του ΣΑΤΑ, ο άλλος της Δημοκρατίας. Και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τη χώρα, βλέποντας στα πρόσωπα αυτών των δύο, όλη την εικόνα της Ελλάδος των προηγούμενων 4 δεκαετιών, να απεμπλακεί από τα δεσμά αυτά που την κρατούν εκεί ακριβώς που την οδήγησαν. Εκεί ακριβώς από όπου πρέπει να ξεφύγει.
Παρακαλούμε λοιπόν, εκ μέρους και της νέας γενιάς την οποία αντιπροσωπεύω κι εγώ, όλους εκείνους που ταυτίζονται με τη νοοτροπία και τη μεθοδολογία πολιτικής των δύο αυτών ανδρών, να τους συνοδεύσουν στη δύση της καριέρας τους.
Σε μόλις μία φράση μπορεί να συμπυκνωθεί όλο το μήνυμα:
Αφήστε ζωντανή την ευκαιρία μας!
Την ευκαιρία να μπορέσουμε να φτιάξουμε τη χώρα που εσείς καταστρέψατε.
Στο καλό μπάρμπα Θύμιο. Στο καλό Προκόπη.
