Γράφει ο Νίκος Υποφάντης.
Το σημερινό κείμενο θα σας βάλει σε ορισμένες σκέψεις, για τον ιδεατό κόσμο μας… Αιτία για τα όσα διαβάσεις, αγαπητέ αναγνώστη μου, είναι τα έξυπνα μυαλά και το χάσιμο (τους) στα social media. Ο χρόνος και το άγχος που προκαλούν ακόμα και σε σπάνιους, γεμάτους ζωντάνια και ευστροφία, μοναδικούς ανθρώπους, που -δυστυχώς- έπεσαν στη δίνη της αυτοπροβολής και μιας αναγκαίας επαλήθευσης του φαίνεσθαι, της εικόνας του υποκειμένου, χωρίς να το έχουν καμία, μα καμία ανάγκη…
Αφορμή το “χάσιμο” ενός πολύ κοντινού μου προσώπου, που η αυτοπροβολή για επαγγελματικούς λόγους, κοντεύει να εξαϋλώσει τη σπάνια προσωπικότητα και την σοβαρή υπόσταση που το διακατέχει ως επαγγελματία, αλλά και ως άνθρωπο. Η εικόνα που δημιουργεί ακόμα και σε κοντινούς ανθρώπους, η μια και μοναδική απορία… “Καλά, εσύ είσαι αυτός;”
H “Socialμανία”
Όλοι ή μάλλον οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι τα social media απέκτησαν μια κομβική θέση στη ζωή μας, κυρίως για εμπορικούς λόγους. Πρόκειται για εκμετάλλευση της προβολής της προσωπικής ζωής, από τους εφευρέτες Instagram, Facebook και λιγότερο Twitter και Likendin. Αποκτούν μια εμπορική χρήση για αυτούς, καθώς μπαίνουν στο μυαλό του χρήστη και κατευθύνουν μια σειρά από στοχευμένες διαφημίσεις, δημιουργώντας -παράλληλα- στο χρήστη, μια απίστευτη ανάγκη για αυτοπροβολή και αυτοεπιβεβαίωση. Φτιάχνοντας μια υπέρμετρη ανάγκη για επικοινωνία, περιττή και χωρίς αποτέλεσμα ή με αποτέλεσμα;
Το καλοκαίρι των χρηστών…
Ώρες ατελείωτες στην ψηφιακή, ιδεατή επικοινωνία, βίος οικογενειακός και προσωπικός σε κοινή θέα, χάσιμο χρόνου και μια σειρά από προβλήματα που μπορεί να γιγαντωθούν με την προβολή στα social της προσωπικότητας, που στο κλείσιμο του κοινωνικού βίου, θα αφήσει αρνητικό πρόσημο.
Το καλοκαίρι γίνεται πιο έντονο, καθώς ο όμορφος κόσμος των διακοπών -πλέον- διανέμεται απλόχερα με φωτογραφίες σε κάθε βουτιά, τραπέζι, κοινωνική συναναστροφή, με οικογενειακές και προσωπικές στιγμές… Ανοιχτές σε όλους και με την αδυναμία, πολλές φορές, να κατανοήσει ο χρήστης το αποτύπωμα.
Ένας τεράστιος εθισμός την πραγμάτωσης της εικόνας μας, ο οποίος κοντεύει να καταστρέψει το άτομο και να το κάνει να ξεχάσει την πραγματική προσπάθεια για την απόκτηση ουσιαστικής, κοινωνικής προβολής. Να του στερήσει την ύψιστη ελευθερία στις κινήσεις του, την επιδίωξη της ουσιαστικής, αβίαστης ευτυχίας και όχι εκείνης που τρέφεται από το “φαίνεσθαι”.
Η πραγματική χρήση των social
Με ρωτούν φίλοι, γιατί αρχίζω να κατεβάζω τους λογαριασμούς στο Facebook και σε λίγες μέρες στο Instagram. Την απάντηση δίνει ένας άγνωστος “φίλος” στο insta. Mόδα είναι και δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα ως περσόνα. Ως χαρακτήρας. Ως μέλος της οικογένειας, της παρέας, των φίλων…” Έχεις ανάγκη εσύ για αυτού του είδους την επικοινωνία;” με ρωτούν. “Έχεις ανάγκη να προβάλεις έναν διαφορετικό χαρακτήρα, που δίνει μια λάθος εικόνα του ατόμου, σε ένα άγνωστο περιβάλλον;”, συνεχίζουν. Έχεις ανάγκη για συναισθηματικό γέμισμα, ψυχική ισορροπία, καταξίωση επαγγελματική;
Ειλικρινά, σε όλα αυτά, έχει δίκιο ο ψηφιακός φίλος. Η φευγαλέα, εύθραυστη και πολλές φορές ψευδή επιτυχία, μέσα από τα social, μπορεί να αλλοιώσει την αξία του ατόμου. Μπορεί η κατάχρηση να βλάψει τον επαγγελματία. Μπορεί να πλήξει ή να δημιουργήσει μια ψευδεπίγραφη πληρότητα στα κενά μας, αλλά στο τέλος να αδειάζει αντί να γεμίζει το άτομο, από συναισθήματα.
Σε κάθε περίπτωση, η χρήση των social πρέπει να αντιστρέψει τους όρους για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Στο χέρι μας είναι να συμβάλουν στην επικοινωνία της δουλειάς μας και του ατόμου και να μην αποτελούν ένα διαρκές άγχος για την προβολή της εικόνας μας. Αν σε πάρουν από κάτω..έχασες, εκφράζοντας μέσα από αυτά το ανικανοποίητο και όχι τo ουσιώδες! Η υπέρβαση μας, πλέον, στα social είναι να ελέγχουμε την υπέρβαση σε αυτά…
