ΑΠΟΨΕΙΣ - Σελίδα 45

Συγκεκριμένα δήλωσε πως:  «Έχουν μείνει 30.000 με 35.000 παιδιά εκτός παιδικών. Δεν θα μπουν όλα τα παιδιά, διότι δεν...

Είναι οι δημοτικές εκλογές του 2006. Τα αποτελέσματα στον δήμο της Αθήνας σχεδόν αναμενόμενα. Ο Νικήτας Κακλαμάνης διαδέχεται την Ντόρα Μπακογιάννη με δεύτερο τον Κώστα Σκανδαλίδη από το ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία έχει παράδοση από τα χρόνια Αβραμόπουλου να κερδίζει τον πρώτο δήμο της χώρας, που αντιστοιχεί τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε φήμη για τον επικεφαλής του, σε ένα σκαλοπάτι λίγο πριν την κεντρική πολιτική σκηνή.

Αυτό που ακούσαμε προ καιρού από τον Αλέξη Τσίπρα περί «ηθικού πλεονεκτήματος» της  Αριστεράς, στην πραγματικότητα ισχύει για την ακραιφνή συντηρητική Δεξιά παράταξη. Αυτή έχει αποδείξει ότι έχει την ψυχική ευρύτητα, για το καλό της ενότητας του Έθνους, να δίδει «τόπο στην οργή» -ίσως συχνότερα απ’ ότι θα έπρεπε- και να βλέπει με ανθρώπινο μάτι ακόμα και τους αντιπάλους της. Η επέτειος αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα της λήξης του Εμφυλίου καθώς και μια είδηση από την Ισπανία κάνουν αυτή τη συζήτηση ξανά επίκαιρη.

Η κριτική που εσχάτως γίνεται σχετικά με την θερινή κατοικία του πρωθυπουργoύ στο Σούνιο τίθεται εν πολλοίς σε λάθος βάση. Το ότι ο πρώην σκηνίτης έχει αποκτήσει προτίμηση στις παραθαλάσσιες κατοικίες και τις βόλτες με το φουσκωτό δεν πρωτεύει εδώ. Δικαίωμα του, να ενδιαιτεί σε κατά το δυνατόν πιο άνετες και ευχάριστες συνθήκες. Επίσης, κάθε πρωθυπουργός καλό είναι να μπορεί να αποφορτίζεται, άρα το να έχει ο κος Τσίπρας μια "ντάτσα" δεν είναι αντιπρωθυπουργικό.

Του Γιάννη Λιτίνα*  Το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος της χώρας, αναλώνεται τον τελευταίο καιρό στη συζήτηση για το αν θα εφαρμοστεί ή όχι το ψηφισμένο από την ίδια τη Κυβέρνηση μέτρο της περικοπής των συντάξεων από τη 1η Ιανουαρίου του 2019.  Ένα μέτρο βέβαια που όταν ήρθε προς ψήφιση είχαμε τονίσει σε κάθε τόνο πως ήταν αποτέλεσμα της αποτυχίας της αποκαλούμενης ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του νόμου Κατρούγκαλου.

Του Δημήτρη Λούμπα* Η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση γενικευμένης ανομίας.  

Επιστρέφοντας στο παρελθόν, περί το 2001, κλείνω μια συνέντευξη ενός νέου πολιτικού για το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και την πρωινή ζώνη του Σαββάτου. Είναι λίγο μετά της 7.30. Τον είχα ακούσει να μιλάει στο συνέδριο της νεολαίας του αριστερού συνασπισμού που είχε τεθεί επικεφαλής της.

Για αρχή, τι συνέβη: Επέτειος του συμφώνου Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ σήμερα και ξεκίνησα το «σαν σήμερα» της εκπομπής μου στον ΘΕΜΑ104.6 με τον ύμνο των SS και κατόπιν τη φωνή του Στάλιν. Καλημέρισα τονίζοντας ότι οι ναζί ήταν τα μεγαλύτερα κτήνη στην ιστορία της ανθρωπότητας και μετά θύμισα τη συμμαχία τους με τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό. Λίγες ώρες αργότερα πληροφορήθηκα ότι το documento έχει στήσει ολόκληρη ιστορία, περί του πώς μπήκα με τον ύμνο των SS και δεν ντράπηκα.

Toυ Γιώργου Θεοδωρίδη* Η «είδηση» είναι γεγονός. Η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια. Μπράβο, τρέλα, ονείρωξη, ενθουσιασμός. Ας προσγειωθούμε τώρα στην πραγματικότητα. Στις 20 Αυγούστου έληξε το τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησης της χώρας στη διάρκεια των οκτώ τελευταίων ετών. Η χρονική αυτή οριοθέτηση συνιστά λόγο πανηγυρισμού; Ασφαλώς όχι.

Μετά το «λεφτά υπάρχουν», ο ΓΑΠ από το Καστελόριζο απεύθυνε διάγγελμα προς τους σαναφάγους σχετικά με τον πηγαιμό προς την Ιθάκη.

Αδολφίσκος έπρεπε να γράφει ο τίτλος, αλλά ας πάει στα κομμάτια. Το τελευταίο που θέλουμε είναι ν’αρχίσουν να σκούζουν οι γιαλαντζί αντιφάδες.

Τόλμησε ο Τσίπρας να τσιτάρει στο διάγγελμά του Γιώργο Σεφέρη. Δεν ξέρουν, βέβαια, αυτός κι οι συμβουλατόροι του, ότι ο Σεφέρης έχει ασχοληθεί πολύ με τον τύπο του Τσίπρα - και μάλιστα καθόλου “ποιητικά”. Διότι, ως διπλωματικός υπάλληλος, ο νομπελίστας ποιητής έζησε αυτό που περιγράφει ως «τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμό, θεομπαιχτισμό του πολιτικού μας κόσμου».

Ο πρωθυπουργός και η ομάδα επικοινωνίας τους, είτε καταλήψεις έκαναν στο γυμνάσιο, είτε κάπνιζαν στο καπνιστήριο του σχολείου, είτε μπαλαμούτιαζαν καμιά Κνίτησα (δε λέω απελευθερωμένες) είτε είχαν το μυαλό τους στο Μαρξ, αν και νομίζω ότι περισσότερο στον Λαφάργκ.

Του Νίκου Υποφάντη. Έχουν πραγματικά διεστραμμένη αντίληψη οι «άνθρωποι» της επικοινωνίας του Τσίπρα.

Του Ηλία Ψυχογιού* Πόσοι στ’ αλήθεια θυμούνται τον Νικολάε Τσαουσέσκου, τον κομμουνιστή ηγέτη της Ρουμανίας, ο οποίος πριν από σχεδόν 30 χρόνια απομακρύνθηκε βίαια από την εξουσία και κατέληξε μαζί με τη σύζυγό του στο εκτελεστικό απόσπασμα;

Tης Βασιλικής Τζότζολα. Δευτέρα, 3 Μαρτίου 2003. Έναρξη της δίκης της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Η πρώτη μου παράσταση ως δικηγόρου σε δικαστήριο. Συνεργάτης του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, παρίσταμαι ως πολιτική αγωγή για λογαριασμό της χήρας Αγγελοπούλου, της χήρας και των θυγατέρων Αθανασιάδη. Φυσικός αυτουργός των δύο δολοφονιών - αμετακλήτως πλέον - ο «Λουκάς», ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Η ακροαματική διαδικασία πολυτελής. Από κάθε πλευρά. Ο ψίθυρος στους διαδρόμους ότι «ο Κουφοντίνας έχει ήδη εξασφαλίσει, μετά την οικειοθελή παράδοσή του, μια μελλοντική ευνοϊκή μεταχείριση», έντονος. Επισημαίνω! Ήταν ψίθυρος τότε - και μόνο - στους κύκλους των συνηγόρων και των δημοσιογράφων. Διαρκής, αλλά ψίθυρος. Έχω την απαράμιλλη αδυναμία τους ψιθύρους να μην τους ξεχνώ. 

Του Νίκου Υποφάντη. Είναι δύσκολο να γράψεις αυτά που ένας ρεπόρτερ της πρώτης γραμμής βλέπει σε μια εθνική τραγωδία. Είναι η ώρα που στον απολογισμό, δε σε ενδιαφέρει η καταστροφή στις περιουσίες αλλά η ίδια η ζωή. Ζωή που χάθηκε για συνανθρώπους μας, που δεν μπόρεσαν να παλέψουν. Να διαφύγουν. Να τους δοθεί μια ευκαιρία.

Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Προσοχή: Κομμουνισμός δεν σημαίνει φονικές καταστροφές. Ούτε καν, απαραίτητα, δολοφονική αμέλεια. Αυτά απαντώνται παντού, σε όλα τα συστήματα. Κομμουνισμός, όμως, σημαίνει "πιστεύω πως έχω το δικαίωμα να κρύψω την αλήθεια από τον λαό ακόμα και με αίμα". Γιατί; Διότι οι κομμουνιστές αισθάνονται υπεράνω του λαού. Δεν νιώθουν ότι δεσμεύονται από δημοκρατικούς κανόνες και θεσμούς. Νιώθουν υπόλογοι μόνο στο κόμμα και στην ίδια την Ιστορία. Αυτό είναι το DNA των συριζαίων που από τη Δευτέρα το βράδυ επιδόθηκαν στην πιο χυδαία, καθεστωτική και φονική διαχείριση της καταστροφής στο Μάτι. Μπορεί να έχουν γίνει νεομνημονιακοί, μπορεί να έχουν καταντήσει υπόδουλοι των διεθνών κέντρων που τους ανέδειξαν και τους στηρίζουν, όμως ο κνίτης παραμένει κνίτης. Η σοβιετική αντίληψη μέσα του τον οδηγεί αναπόφευκτα στον έλεγχο και την επιβολή, ακόμα και "θυσιάζοντας" κόσμο. Το πρόσωπο διαλύεται μέσα στη μάζα και σταματά να μετρά. Από αυτήν την άποψη, αν και η κλίμακα είναι εντελώς άλλη, το Μάτι θυμίζει Τσερνόμπιλ - ή, ακριβέστερα, Πρίπυατ, τη μαρτυρική πόλη δίπλα στον αντιδραστήρα. Ας θυμηθούμε πως, όταν συνέβη η καταστροφή, η σοβιετική νομενκλατούρα αντί να εκκενώσει τους πολίτες και να ανακοινώσει το κακό, επεχείρησε να κουκουλώσει το συμβάν. Η Δύση το πληροφορήθηκε μέρες μετά, όταν τυχαία ανιχνεύτηκε ραδιενέργεια στη Σουηδία. Στο μεταξύ καταδικάζονταν άνθρωποι. Το μοτίβο είναι κοινό – ακόμα και τα πρόσωπα συμπίπτουν*. Για να αποφευχθούν ο πανικός και η κατακραυγή οι πολίτες της ΕΣΣΔ αφέθηκαν εκτεθειμένοι στη φονική επίδραση της ραδιενέργειας. Οι φαντάροι που στάλθηκαν να θάψουν την εστία της έκρηξης δεν ενημερώθηκαν για τίποτα και ορίστηκαν άνωθεν να γίνουν "ήρωες της πατρίδας". Οι απόλυτα ελεγχόμενες σοβιετικές ειδήσεις (πρότυπο της ΕΡΤ του ΣΥΡΙΖΑ) μιλούσαν για μικρό ατύχημα. Γιατί; Για να μην πληγεί το κόμμα. Αυτό θα πει κομμμουνισμός: Δεν δίνω λόγο σε κανέναν διότι κυβερνώ ελέω μιας ιδεολογίας σχεδόν μεταφυσικής. Είμαι το δίκιο και υπηρετώ τον λαό ακόμα κι όταν τον δολοφονώ. Η συγκάλυψη – το είδαμε και στην απαγωγή των δύο στρατιωτικών - είναι στο αίμα τους. Κουκουλώνουν για να κρατηθούν στην εξουσία, όπως επιβάλλει το ιδεολογικό καθήκον τους, μέχρι που κάποτε έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο τους το σύνθημα: "Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει". Το πιστεύουν όμως: Χίλιες φορές ΣΥΡΙΖΑ με Καμμένο και καμένους, παρά αστικά μιάσματα στην εξουσία - κι ας σωζόταν ο κόσμος στο Μάτι με άλλη ηγεσίες. Αν κατά την κατάληψη του κράτους πρέπει να μπουν ημέτεροι τενεκέδες στα πόστα κι αν αυτοί κοστίζουν ζωές, αναγκαίο κακό. Αν η αποσιώπηση της καταστροφής μέχρι να επιστρέψει ο Τσίπρας σημαίνει νεκρούς στις παραλίες και τα κύματα, ας γίνουν θυσία ώστε προστατευθούν ο ηγέτης και το κόμμα. Ο δρόμος προς τη λαοκρατία είχε πάντα νεκρούς. Το Τσερνόμπιλ έγινε η αρχή του τέλους της ΕΣΣΔ. Είναι βαθιά τραγικό, πως τρεις δεκαετίες αργότερα χρειάστηκε ένα Μάτι για να θυμηθεί ο Έλληνας τί θα πει κομμουνισμός – και δη στη χειρότερη μορφή του, τη συριζαϊκή, που είναι ολοκληρωτισμός χωρίς δωρεάν παιδεία, υγεία και στέγαση. * Ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, Θανάσης Καρτερός, είναι γνωστός στην δημοσιογραφική πιάτσα με το παρατσούκλι «μαρούλιας». Κι αυτό, διότι τις μέρες του Τσερνόμπιλ έγραφε στον Ριζοσπάστη ότι τα περί πυρηνικής καταστροφής είναι μυθεύματα των ιμπεριαλιστών. «Τρώτε άφοβα μαρούλια», προέτρεπε. Τουλάχιστον ειρωνεία, ότι αυτός ο άνθρωπος τη Δευτέρα συμβούλευε τον μοιραίο ένοικο του Μαξίμου, Τζανακόπουλο, πώς να στήσει το φονικό θέατρο.

Του Στέλιου Ιατρού Το 1095, ο Πάπας Ουρβανός Β΄ κάλεσε τους Χριστιανούς άρχοντες της Ευρώπης ν’ αναλάβουν μια Σταυροφορία, την α΄ για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων απ’ τους Άραβες. Στα επόμενα τριακόσια χρόνια, οι Πάπες της Ρώμης θα ευλογούσαν κάμποσες ακόμα σταυροφορίες, αξιοποιώντας τον θρησκευτικό ζήλο, την ανθρώπινη φιλοδοξία, και την πλεονεξία των ευγενών και των λαών του δυτικού Χριστιανισμού.

Του Στέλιου Ιατρού Το 1095, ο Πάπας Ουρβανός Β΄ κάλεσε τους Χριστιανούς άρχοντες της Ευρώπης ν’ αναλάβουν μια Σταυροφορία, την α΄...