Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα, αρχίζουν και διαφαίνονται στον ορίζοντα και οι συζητήσεις της Κυβέρνησης με τους Θεσμούς για το πως και αν μπορεί να εφαρμοστεί η αναστολή του συγκεκριμένου νομοθετήματος. Να υπενθυμίσουμε βέβαια πως πριν λίγες μόνο ημέρες η Κυβέρνηση πανηγύριζε για το ‘’τέλος των Μνημονίων’’ και τη ‘’δυνατότητα αυτόνομης οικονομικής πολιτικής’’.
Η Κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα που θα ήθελε. Να χύσει δηλαδή τη καρδάρα με το γάλα των τεράστιων θυσιών της κοινωνίας μέσα από εξαγγελίες δώρων, αντίδωρων και φιλοδωρημάτων. Θυσίες στις οποίες δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οδηγήθηκε μετά το καταστροφικό εξάμηνο Τσίπρα-Βαρουφάκη του 2015.
Ακούγεται λοιπόν τις τελευταίες ημέρες πως προκειμένου να περάσει από τους Θεσμούς η αναστολή της εφαρμογής των περικοπών των συντάξεων, μέτρο κόστους 2.8 δις ευρώ, θα θυσιαστούν άλλα μέτρα που είχε διαφημίσει με ένταση η Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση προσπαθεί εναγωνίως να μην δουν οι συνταξιούχοι τις μειώσεις – έως 18% – των συντάξεων από 1ης Ιανουαρίου. Ας μην ξεχνάμε πως το 2019 θα είναι ένα έτος πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, με ότι αυτό σημαίνει.
Τι κάνει η Κυβέρνηση όμως επί της ουσίας; Μεταφέρει χρήματα από το ίδιο τσουβάλι, σε διαφορετικές πλευρές του. Το αποτέλεσμα; Μηδέν στο πηλίκο. Όμως έτσι, δεν επιλύουμε το πρόβλημα.
Αν το πολιτικό σύστημα θέλει πραγματικά να αντιμετωπίσει το τεράστιο αυτό θέμα, αυτό δεν θα γίνει με τον τρόπο που το αντιμετωπίζει έως σήμερα η Κυβέρνηση. Δεν θα γίνει ούτε με την αφαίμαξη των ελεύθερων επαγγελματιών και του παραγωγικού κλάδου της χώρας μέσα από τις ασφαλιστικές εισφορές αλλά ούτε και μέσα από την εσωτερική διανομή των πόρων του Κράτους.
Το συνταξιοδοτικό της χώρας είναι άμεσα συνδεδεμένο με το εργασιακό περιβάλλον της χώρας. Περισσότεροι εργαζόμενοι σημαίνει περισσότερες εισφορές. Και περισσότερες εισφορές σημαίνει ευκολότερη αντιμετώπιση του προβλήματος ασφάλισης και συνταξιοδότησης. Εκεί είναι η πραγματική λύση του προβλήματος.
Επί αυτής της λύσης οφείλει το πολιτικό σύστημα να τοποθετηθεί. Για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα καίρια και αποτελεσματικά. Επί των τρόπων που θα μπορέσει η κοινωνία να βρει περισσότερες δουλειές, καλύτερα αμειβόμενες δουλειές πρέπει να τοποθετηθεί το πολιτικό σύστημα. Γιατί έτσι οφείλει να κάνει αν θέλει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα όχι βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα. Γιατί καθήκον της πολιτικής είναι να σχεδιάζει για το μέλλον της χώρας και όχι μόνο για το σήμερα.
Το πρόβλημα δεν θα λυθεί αν κόψουμε κόβουμε κομμάτια από την ίδια πίτα. Αλλά αν θα μεγαλώσουμε την πίτα. Και σε αυτό το επίπεδο το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του οφείλει να παρουσιάσει προτάσεις ρεαλιστικές, ιδέες πραγματοποιήσιμές και δράσεις άμεσα υλοποιήσιμες. Και επί αυτών αξίζει να ανοίξει ο πραγματικός διάλογος. Όχι επί αυτών που η Κυβέρνηση επιλέγει.
*ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
