ΝΕΑ - Σελίδα 959

Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Είπε, και τι δεν είπε. Παίνεψε τον εαυτό του, φούσκωσε στοιχεία, παρουσίασε τους δεκαεννέα μήνες της προεδρίας του σαν μια ιστορική αποκάλυψη ανάπτυξης για τις ΗΠΑ, μαστίγωσε στον OPEC, έθαψε το Ιράν και τη Βενεζουέλα, παίνεψε τους Πολωνούς, δεν είπε καν τη λέξη Ρωσία, κατακεραύνωσε τον κομμουνισμό, υπονόμευσε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, έστειλε χαιρετίσματα στον Κιμ – αν και  όλα αυτά μοιάζουν βαρελότα μπροστά στις σοβαρές βόμβες που έριξε μέσα στην ολομέλεια του ΟΗΕ.

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο,καθώς ακόμα ισχύει το Σύνταγμα που ορίζει κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια εκτός και αν υπάρχουν άλλοι λόγοι, που ο κάθε κυβερνήτης κρίνει για το αν έρθουν νωρίτερα.

Πρόλαβα και θυμάμαι την εποχή που οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν τη λεγόμενη ξύλινη γλώσσα. Πολυσύνθετες προτάσεις, λέξεις δυσνόητες εκτοξευμένες στη μάζα και μακρές ομιλίες που συχνά δεν έβγαζαν καθολικό νόημα και κατάφερναν να μπερδέψουν. Τα πολιτικά πρόσωπα, με αυτόν τον τρόπο, κέρδιζαν το σεβασμό του κοσμάκη.  Ο δύσκαμπτος λόγος, σε συνδυασμό με την γλωσσική καλλιέπεια, προσέδιδαν κύρος στα ίδια και ταυτόχρονα το πλεονέκτημα της κάλυψης του κενού, που δημιουργούσε η έλλειψη επιχειρημάτων τους .κατάφερναν να μπερδέψουν. Τα πολιτικά πρόσωπα, με αυτόν τον τρόπο, κέρδιζαν το σεβασμό του κοσμάκη.  Ο δύσκαμπτος λόγος, σε συνδυασμό με την γλωσσική καλλιέπεια, προσέδιδαν κύρος στα ίδια και ταυτόχρονα το πλεονέκτημα της κάλυψης του κενού, που δημιουργούσε η έλλειψη επιχειρημάτων τους .

Η αξιωματική αντιπολίτευση για πολιτικούς λόγους δεν το παραδέχεται, συν ότι έχει πει κι αυτό το «αναγκαίο» περί μη απολύσεων στο δημόσιο, όμως το σημείο στο οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει φέρει την ΕΡΤ επιβάλλει το κλείσιμό της. Το τελευταίο κρούσμα Καψώχα απλά ξεχείλισε ένα ποτήρι χοντροκομμένης χολής που κοστίζει διακόσια εκατομμύρια τον χρόνο. Το μαγαζί έχει καταστεί πια υπερειδική περίπτωση.

Κανένας δεν θα ήθελε να γίνει ήρωας ή σύμβολο μιας εποχής, χάνοντας τη ζωή του από ένα μαχαίρι και αφήνοντας την τελευταία του πνοή σ' ένα πεζοδρόμιο.

Του Νίκου Υποφάντη. Έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες από την εθνική τραγωδία στην Ανατολική Αττική και ακόμα δεν έχουμε μάθει το γιατί. Χάθηκαν από τον δημόσιο διάλογο οι ευθύνες που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στους εντεταλμένους κρατικούς υπαλλήλους που όρισε το Μέγαρο Μαξίμου για να διαχειριστούν τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών. 

O Παύλος Πολάκης, στενός φίλος του Αλέξη Τσίπρα και πρωτοπαλίκαρο του ΣΥΡΙΖΑ στον πόλεμο δολοφονίας χαρακτήρων εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, είναι γνωστός για την απρέπεια, την αγένεια και την επιθετικότητά του. Χθες όμως, ο κατά τα άλλα Yφυπουργός Yγείας ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό.

Το 2006 είχα την ευλογία να παρακολουθήσω μια διάλεξη του αείμνηστου Ανδρέα Χριστοδουλίδη. Είχε σταθεί στη διάδοση της πληροφορίας, την ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα που θα την διακατέχει όσο περνούν τα χρόνια και την αναλογική απαίτηση ελέγχου της πληροφορίας. « Όσο πιο γρήγορα ταξιδεύει η είδηση, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες διαστρέβλωσης της και ο φόβος να καταλήξει παραποιημένη στον δέκτη» είχε πει με λίγα λόγια.

Του Στέλιου Ιατρού Ο Κώστας Καραγκούνης είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Εντός της ΝΔ ο Καραγκούνης δεν συνιστά πρόσωπο απ’ το...

Λέτε, κα υφυπουργέ, σε πρόσφατη έξαρσή σας, που ομολογουμένως ανεβάζει πολύ τον πήχη της κολακείας στην αυλή όπου εισήλθατε για να διασώσετε το πολιτικό σαρκίο σας, ότι ο Αλέξης Τσίπρας συνδυάζει Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνο και Κώστα Καραμανλή.

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που πιστεύεις κι εμπιστεύεσαι τους λάθος ανθρώπους, τους επιλέγεις για να εναποθέσεις πάνω τους τις ελπίδες, το μέλλον και τα όνειρά σου. Περνάει ο καιρός κι εσύ μέρα τη μέρα βλέπεις τα όμορφα λόγια να έχουν δώσει τη θέση τους σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Οι υποσχέσεις κατέληξαν θαμμένες, επανέρχονται αραιά και που ίδιες και απαράλλαχτες, μόνο να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια.

Είναι οι δημοτικές εκλογές του 2006. Τα αποτελέσματα στον δήμο της Αθήνας σχεδόν αναμενόμενα. Ο Νικήτας Κακλαμάνης διαδέχεται την Ντόρα Μπακογιάννη με δεύτερο τον Κώστα Σκανδαλίδη από το ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία έχει παράδοση από τα χρόνια Αβραμόπουλου να κερδίζει τον πρώτο δήμο της χώρας, που αντιστοιχεί τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε φήμη για τον επικεφαλής του, σε ένα σκαλοπάτι λίγο πριν την κεντρική πολιτική σκηνή.

Η κριτική που εσχάτως γίνεται σχετικά με την θερινή κατοικία του πρωθυπουργoύ στο Σούνιο τίθεται εν πολλοίς σε λάθος βάση. Το ότι ο πρώην σκηνίτης έχει αποκτήσει προτίμηση στις παραθαλάσσιες κατοικίες και τις βόλτες με το φουσκωτό δεν πρωτεύει εδώ. Δικαίωμα του, να ενδιαιτεί σε κατά το δυνατόν πιο άνετες και ευχάριστες συνθήκες. Επίσης, κάθε πρωθυπουργός καλό είναι να μπορεί να αποφορτίζεται, άρα το να έχει ο κος Τσίπρας μια "ντάτσα" δεν είναι αντιπρωθυπουργικό.

Επιστρέφοντας στο παρελθόν, περί το 2001, κλείνω μια συνέντευξη ενός νέου πολιτικού για το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και την πρωινή ζώνη του Σαββάτου. Είναι λίγο μετά της 7.30. Τον είχα ακούσει να μιλάει στο συνέδριο της νεολαίας του αριστερού συνασπισμού που είχε τεθεί επικεφαλής της.

Για αρχή, τι συνέβη: Επέτειος του συμφώνου Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ σήμερα και ξεκίνησα το «σαν σήμερα» της εκπομπής μου στον ΘΕΜΑ104.6 με τον ύμνο των SS και κατόπιν τη φωνή του Στάλιν. Καλημέρισα τονίζοντας ότι οι ναζί ήταν τα μεγαλύτερα κτήνη στην ιστορία της ανθρωπότητας και μετά θύμισα τη συμμαχία τους με τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό. Λίγες ώρες αργότερα πληροφορήθηκα ότι το documento έχει στήσει ολόκληρη ιστορία, περί του πώς μπήκα με τον ύμνο των SS και δεν ντράπηκα.

Αδολφίσκος έπρεπε να γράφει ο τίτλος, αλλά ας πάει στα κομμάτια. Το τελευταίο που θέλουμε είναι ν’αρχίσουν να σκούζουν οι γιαλαντζί αντιφάδες.

Τόλμησε ο Τσίπρας να τσιτάρει στο διάγγελμά του Γιώργο Σεφέρη. Δεν ξέρουν, βέβαια, αυτός κι οι συμβουλατόροι του, ότι ο Σεφέρης έχει ασχοληθεί πολύ με τον τύπο του Τσίπρα - και μάλιστα καθόλου “ποιητικά”. Διότι, ως διπλωματικός υπάλληλος, ο νομπελίστας ποιητής έζησε αυτό που περιγράφει ως «τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμό, θεομπαιχτισμό του πολιτικού μας κόσμου».

Ο πρωθυπουργός και η ομάδα επικοινωνίας τους, είτε καταλήψεις έκαναν στο γυμνάσιο, είτε κάπνιζαν στο καπνιστήριο του σχολείου, είτε μπαλαμούτιαζαν καμιά Κνίτησα (δε λέω απελευθερωμένες) είτε είχαν το μυαλό τους στο Μαρξ, αν και νομίζω ότι περισσότερο στον Λαφάργκ.

Του Νίκου Υποφάντη. Έχουν πραγματικά διεστραμμένη αντίληψη οι «άνθρωποι» της επικοινωνίας του Τσίπρα.

Η Ελλάδα διαθέτει ένα μοναδικό, για τα δεδομένα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, κέντρο εγκαυμάτων, τ' οποίο την ύστατη στιγμή δε μπόρεσε να εξυπηρετήσει το σκοπό του.