Δύο χρόνια από την πυρκαγιά της Notre–Dame: Υπόμνηση του χρέους της διαφύλαξης του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού

921

Γράφει ο Ηλίας Σολωμός*.

 

Πριν δύο έτη ξέσπασε η πυρκαγιά εις την Παναγία των Παρισίων. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε ρίγη συγκίνησης για ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς με την εξέχουσα σημασία και ακτινοβολία που το διακατέχει.

Την αποφράδα εκείνη ημέρα είχαν διαρρεύσει στα κοινωνικά δίκτυα και στα social media πλείστες όσες φωτογραφίες μουσουλμάνων αλλοδαπών – το πλέον ανησυχητικό νεαρών ηλικιών- που πόζαραν περιχαρείς μπροστά από τον τόπο της καταστροφής. Η ανερυθρίαστη αυτή προσβολή απέναντι στη χώρα που τους φιλοξενεί και θρέφει (Γαλλία), αποδεικνύει την φενάκη του πολυπολιτισμού και της τόσο διαφημισμένης από το σύστημα ‘‘ενσωμάτωσης’’.

Η σημερινή μέρα είναι ίσως η πλέον κατάλληλη για την διατύπωση κάποιων ανησυχιών ως προς την κατεύθυνση που έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και ειδικότερα η πατρίδα μας η Ελλάδα. Τα υπερήφανα ευρωπαϊκά Έθνη που συνασπισμένα απέκρουσαν τις αραβικές ή οθωμανικές ορδές στο Πουατιέ και στην Βιέννη άλλοτε, σήμερα δείχνουν να έχουν παραδοθεί στην ατζέντα του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης. Πλέον η παράνομη μετανάστευση αντί να αποτρέπεται ενθαρρύνεται μέσα από ένα ευρύ πλαίσιο παροχών προς (λαθρο)μετανάστες και πρόσφυγες, οι οποίοι λαμβάνουν παροχές από ευρωπαϊκά προγράμματα που οι μη προνομιούχοι γηγενείς ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν με τα κιάλια.

Το πιο ανησυχητικό δε είναι ότι η σύγχρονη τυραννία της σκέψης που ακούει στο όνομα ‘‘Πολιτική Ορθότητα’’ επιβάλλει σιωπητήριο σε όσους αντιδρούν στην δημογραφική αλλοίωση της Ευρώπης και των χωρών τους με χαρακτηρισμούς όπως ‘‘φασίστες’’ κλπ. Ουδείς αμφισβητεί ότι είναι καθήκον κάθε προηγμένης και πολιτισμένης χώρας να προσφέρει προσωρινό καταφύγιο σε ανθρώπους που πασχίζουν να ξεφύγουν από την φρίκη του πολέμου αλλά αυτή η ομάδα ανθρώπων είναι πια η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Αυτή τη στιγμή οι μεταναστευτικές ροές προς την ΕΕ προέρχονται από περιοχές του κόσμου όπου δεν διεξάγεται κάποια πολεμική αναμέτρηση και κατατάσσονται στην κατηγορία των ασφαλών τρίτων χωρών.

Οι κήνσορες των ανοιχτών συνόρων προβάλλουν επιχειρήματα του τύπου ‘‘η έλευση μεταναστών & προσφύγων θα επιλύσει το δημογραφικό της Ευρώπης’’. Η υποκρισία αυτών των προπαγανδιστών αποδεικνύεται από το μίσος που βγάζουν προς τις πολιτικές χωρών όπως η Ουγγαρία, όπου η κυβέρνηση Όρμπαν λαμβάνει μέτρα για την επίλυση του δημογραφικού φυλάσσοντας ταυτόχρονα τα εθνικά σύνορα. Με απλά λόγια αν το δημογραφικό ήταν το πρόβλημα θα είχε ήδη βρεθεί η λύση. Αντίθετα οι υπέρμαχοι του διεθνισμού και της κατάργησης των Εθνών υπό το πρόσχημα της γήρανσης του πληθυσμού επιδιώκουν να περάσουν στην κοινή γνώμη ως θέσφατο της απόψεις τους περί πληθυσμιακής αντικατάστασης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αν θέλει να έχει μέλλον και να μετασχηματιστεί σε έναν παγκόσμιο δρώντα (global actor) οφείλει να θυμηθεί τις αρχές και τις αξίες που την έφεραν ως εδώ. Το πρωτοφανές επιτυχές πείραμα της συναδέλφωσης των Εθνών της Ευρώπης βασίστηκε πάνω στην αποδοχή ενός πολιτισμικού πλαισίου που εδράζονταν σε τρία χαρακτηριστικά : το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, το ρωμαϊκό δίκαιο και την χριστιανική θρησκευτική παράδοση. Σήμερα δυστυχώς το διευθυντήριο της ΕΕ επιβάλλει στα κράτη-μέλη της να δεχθούν αθρόες ροές λαθρομεταναστών, οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί με άλλες νοοτροπίες και δεν είναι σε θέση να αποδεχθούν το ευρωπαϊκό αξιακό πλαίσιο. Ταυτόχρονα, η ΕΕ δεν εκμεταλλεύεται τους πόρους που έχει στην διάθεση της έτσι ώστε να χτυπήσει την παράνομη μετανάστευση στην ρίζα της παρέχοντας αναπτυξιακή βοήθεια σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, πράγμα που θα απέτρεπε πληθυσμούς από την μετακίνηση τους.

Επί τη ευκαιρία της επετείου του θλιβερού γεγονότος της Notre Dame αξίζει να προβληματιστούμε. Μπορεί αυτή η πυρκαγιά να ήταν ένα τυχαίο γεγονός, παρόλα αυτά αποτελεί όχημα για κάποιες ευρύτερες σκέψεις και προβληματισμούς που αν δεν τεθούν τώρα ενδέχεται στο μέλλον να οδηγήσουν τον εθνικό, ευρωπαϊκό και χριστιανικό πολιτισμό μας για τον οποίο χύθηκαν ποταμοί αίματος μπροστά στο φάσμα της Ισλαμοποίησης.

*του Ηλία Σολωμού, αποφοίτου τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακός φοιτητής Διεθνών Σχέσεων.