«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ μόνον ετούτον αγαπώ!»*
Γράφει η Ελένη Κριτσιδήμα.
Η Επίδαυρος δεν είναι σαν τους άλλους τόπους.
Δεν διαθέτει κάποιο επιτηδευμένο στυλ, όπως η Αράχωβα. Ούτε χαρακτηρίζεται από μια αρχιτεκτονική αρμονία, σαν τις Κυκλάδες. Εδώ υπάρχει ένα -άναρχα- δομημένο χωριό. Εγκαταλελειμμένα, ετοιμόρροπα σπίτια, που χτίστηκαν τον περασμένο αιώνα.
Στριμωχτά δίπλα τους διώροφα του 1980 και πάνω στους λόφους απλώνονται οι σύγχρονες κατοικίες ντόπιων και παραθεριστών. Ανάμεσα στα καταστήματα των τουριστικών βρίσκονται τα μανάβικα και παραδίπλα οι καφετέριες.
Δε θα σε κερδίσει με την πρώτη ματιά. Απαιτεί χρόνο και θέλει να της αφεθείς για να σε σαγηνεύσει. Για να ανακαλύψεις την ομορφιά της, να απαλλαγείς από τη ρουτίνα και τα άγχη. Εδώ δε χωρούν αυτά. Για να καταλάβεις πως όσοι ήρθαν δεν ξαναέφυγαν… γίνε ένα μαζί της, μέσα από τις αισθήσεις σου.
Πρώτα απ’ όλα την όσφρηση.
Τούτος ο τόπος, όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας, ευωδιάζει μέλι από τους ανθούς των δέντρων. Τα οπωροφόρα βρίσκονται παντού. Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα το άρωμά τους μπερδεύεται με της αλμύρας κι ανηφορίζοντας στα βουνά γίνεται ένα με του πεύκου.
Ένας περίπατος, ανάμεσα στους πορτοκαλεώνες και τα μποστάνια, αρκεί να θυμηθείς μυρωδιές, που είχες ξεχάσει από τα παιδικά χρόνια. Χώμα νοτισμένο από την υγρασία και πως μυρίζουν τα άγουρα ζαρζαβατικά πριν κοπούν.
Σημαίνοντα ρόλο έχει η ακοή.
Το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου φημίζεται για την τέλεια ακουστική του.
Λίγοι γνωρίζουν όμως πως η ίδια ακουστική επικρατεί σε ολάκερο το χωριό. Δύσκολα θα αντιληφθείς το φαινόμενο, μέρα – μεσημέρι.
Είναι πιο εύκολο αν ενδώσεις στην ηρεμία της νύχτας. Τότε, σίγουρα θα ακούσεις καθαρά τα πάντα. Τους στίχους από τα τραγούδια που παίζουν τα μπαράκια εκατοντάδες μέτρα μακριά, τις συζητήσεις από τις βεράντες στο λόφο. Ακόμα και τη συναυλία από το μικρό θέατρο.
Η γεύση.
Άτυχος όποιος δε γευτεί τα αγαθά, που προσφέρει αυτή η γη αιώνες τώρα.
Παρθένο ελαιόλαδο και ολόγλυκα πορτοκάλια από δίφορες ποικιλίες. Κρασί και λαχανικά από βιολογικές καλλιέργειες. Ψάρια παχιά και (φυσικά) νερό, που κατά τους ντόπιους: «Μια φορά να πιεις, μια ζωή θα έρχεσαι».
Η μεγαλουργία της αίσθησης της αφής.
Η εγκοίμηση επί της γης, ήταν αναπόσπαστο μέρος της θεραπείας όσων κατέφθαναν εδώ να βρουν ίαση σώματος και ψυχής, κατά τους αρχαίους χρόνους. Το νερό, δε, είχε τον δικό του κυρίαρχο ρόλο στο τελετουργικό της θεραπείας.
Κι αν σήμερα αυτές οι μέθοδοι έχουν εκλείψει και το Ασκληπιείο δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αρχαιολογικό χώρο… η ενέργεια συνεχίζει να πηγάζει από την ίδια τη φύση της Επιδαύρου.
Από την αρχή μέχρι το τέλος της περιοχής δεσπόζει το υγρό στοιχείο (ναι, η Επίδαυρος τερματίζεται. Εκτείνεται στην ευθεία της θάλασσας και οριοθετείται από βουνά. Δεν μπερδεύεται και δεν ανακατεύεται με άλλα χωριά. Εκεί που τελειώνει αυτή αρχίζουν οι άγριες πλαγιές).
Τα νερά της κρύβουν βυθισμένες πολιτείες και σπηλιές, που θα σε προκαλέσουν να βουτήξεις. Περπάτα ξυπόλητος κατά μήκος των ακτών της και το βράδυ κοιμήσου με ανοιχτά τα παράθυρα. Κάνε βόλτες κατά μεσής της μέρας. Άσε το λιοπύρι να σε κάψει και τη δροσιά της νύχτας να σε οδηγήσει στον ύπνο. Νιώσε! Το επόμενο πρωί θα σκέφτεσαι πως η χθεσινή ημέρα έμοιαζε με τρεις οπουδήποτε αλλού.
Χάρμα ιδέσθαι, (σ)το τέλος.
Να πας στο Θέατρο, μια ώρα πριν την καθορισμένη και να μαγευτείς από τις ακτίνες του ήλιου πάνω στα δάση. Να τον δεις να χάνεται πίσω από τα βουνά και τ’ απομεινάρια του ναού.
Φύλα το τελευταίο βράδυ για να ξαγρυπνήσεις στην παραλία. Από το σούρουπο ως την ανατολή, να δεις τη θάλασσα γαλήνια να παραδίδεται στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, για να αγριέψει και να μαυρίσει στη συνέχεια μέχρι να ξαναβαφτεί με το πορτοκαλί της αυγής.
Να μετρήσεις πόσα αστέρια πέφτουν, να ψάξεις στον έναστρο ουρανό τη Μεγάλη Άρκτο και την Κασσιόπεια. Όταν περάσει κι αυτή η νύχτα, δε θα ‘χει μείνει πια τίποτε κρυμμένο. Θα σ’ έχει μυήσει στα μυστήρια της.
Την Επίδαυρο να την επισκεφθείς, να την κοινωνήσεις, να τη μεταλάβεις και θα τη λατρέψεις.
* Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, Οδυσσέα Ελύτη
Πρώτη δημοσίευση: nooz.gr
