Όσοι προλάβαμε τις ταινίες των ’90s την εποχή που έκαναν πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες σίγουρα θα θυμόμαστε τα «Μαθήματα Πιάνου» (1993) και την Jane Campion, με την τελευταία να παραλαμβάνει τότε, δικαίως, το χρυσό αγαλματίδιο Πρωτότυπου Σεναρίου.
Σχεδόν τριάντα αργότερα, η Νεοζηλανδή δημιουργός γράφει ξανά ιστορία στα βραβεία της Ακαδημίας, καθώς γίνεται η τρίτη γυναίκα που κερδίζει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, για την ταινία της «Η εξουσία του σκύλου». Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, το γεγονός ότι η δεύτερη γυναίκα βραβεύτηκε μόλις πέρυσι: ήταν η Chloé Zhao, η σκηνοθέτιδα του φιλμ «Nomadland». Κάτι αλλάζει, και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς.
Στη φετινή, 94η τελετή απονομής των βραβείων ήταν πραγματική απόλαυση να βλέπεις την Jane Campion να ανεβαίνει στη σκηνή του Dolby Theatre και να λάμπει με την ομιλία της. Δεν έχει σημασία που για την περίσταση είχε επιλέξει να απέχει από το λαμπερό dress code της τελετής και να φορέσει ένα μαύρο, ριχτό φόρεμα, αφήνοντας τα μαλλιά της στο φυσικό τους, λευκό χρώμα. Γιατί ο ευχαριστήριος λόγος της ήταν γεμάτος από μαθήματα έμπνευσης και εμψύχωσης προς όλες τις γυναίκες που ονειρεύονται να ακολουθήσουν τα χνάρια της.
«Νιώθω περήφανη, μεταξύ άλλων γιατί έγινα μία ακόμα γυναίκα [που βραβεύεται], την οποία θα ακολουθήσει μια τέταρτη και πέμπτη και έκτη και έβδομη και όγδοη. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που προχωράμε γρήγορα, το έχουμε ανάγκη, η ισότητα μετράει» δήλωσε.
Στη συνέχεια η σκηνοθέτιδα ευχαρίστησε την εξαιρετική ομάδα της, χωρίς την οποία δεν θα κρατούσε στα χέρια της αυτό το βραβείο, όπως επισήμανε. Όταν ρωτήθηκε πόσο διαφορετική ήταν αυτή η εμπειρία, σε σύγκριση με το πρώτο Όσκαρ που είχε πάρει, για τα «Μαθήματα πιάνου», απάντησε: «Τότε ήμουν τεσσάρων μηνών έγκυος στην κόρη μου και η εμπειρία ήταν πολύ διαφορετική. Νιώθω σαν να επέστρεψα και είναι όμορφο το συναίσθημα ότι συνεχίζεις να εξελίσσεσαι μέσα από τη σκηνοθεσία».
Για τη γυναικεία δύναμη στον κινηματογράφο, είπε: «Απολαμβάνω τη συνεργασία με γυναίκες για τις υπέροχες ικανότητές τους. Είναι μητρικές, είναι θαρραλέες, είναι συναισθηματικές, είναι αληθινές και είναι απίστευτα ταλαντούχες». Σε ερώτηση δημοσιογράφου, ωστόσο, για το αν ονειρεύεται μια μέρα όλες οι υποψήφιες να είναι γυναίκες απάντησε πως «αυτό το όνειρο μού αρέσει, αλλά δεν κολλάω στο φύλο των συναδέλφων μου. Λατρεύω τις καλές δουλειές και δεν με νοιάζει από πού προέρχονται. Πολλές από αυτές πάντως είναι από γυναίκες, οι οποίες έχουν αυτή την ενέργεια, το θάρρος που τούς έδωσε το κίνημα #metoo και νιώθουν ότι ήρθε η στιγμή τους. Πιστεύω ότι θα δούμε πολλές ακόμα συναρπαστικές ταινίες να βγαίνουν από γυναίκες».
Ανατρέχοντας στα «Μαθήματα πιάνου», θυμήθηκε ότι τη βοήθησαν να βρει τη θέση της στον κόσμο: «Όταν ήμουν νέα, αγωνίστηκα ως γυναίκα να βρω τη θέση μου. Ανακάλυψα λοιπόν ότι οι ταινίες μπορούσαν να απορροφήσουν όλη την ενέργειά μου – είχα πολλή ενέργεια, πολλή φαντασία. Ένιωσα ότι ήταν ένα μέρος όπου μπορούσα αληθινά να εκφραστώ, μέσα από τους χαρακτήρες, τις ιστορίες.
»Σκηνοθεσία για μένα σημαίνει κυρίως φαντασία και δευτερευόντως αυτοπειθαρχία. Καταρχήν, όλοι γεννιούνται με το δικαίωμα στη φαντασία, αλλά ακολουθεί η σκληρή δουλειά. Διαρκώς εξισορροπείς αυτά τα δύο εκπληκτικά χαρακτηριστικά προκειμένου να παράγεις τέχνη, να γυρίσεις μια καλή ταινία».
Πηγή: Marieclaire.gr
