Γράφει η Ελένη Κριτσιδήμα.
Διαβάζοντας, χθες, άρθρα και αναρτήσεις με τη μορφή επιμνημόσυνης δέησης για τους εκατοντάδες ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, εξ αιτίας της πυρκαγιάς στο Μάτι, σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό μου. Από σεβασμό στις ψυχές που έφυγαν, τις οικογένειες που απότομα “ακρωτηριάστηκαν”, τους κατοίκους που παλεύουν με το κράτος για να ξαναχτίσουν σπίτια και ζωές… δεν τις διατύπωσα.
Πίστευα πως θα ήταν μιας μορφής ιεροσυλία, από πλευράς μου, αν την ώρα που άλλοι θρηνούσαν, πραγματοποιούσαν την πορεία μνήμης και τελούσαν το μνημόσυνο, εγώ να αναφερόμουν σε αποφάσεις και δηλώσεις πολιτικών προσώπων.
Αμφιταλαντευόμουν, καθώς με έπνιγε το “Δεν ξεχνώ” που διάβαζα παντού. Δεν ξεχνάμε τι; Ποιους; Την πυρκαγιά καθαυτή; Ναι. Εκείνους που πνίγηκαν στο νερό ή από τις αναθυμιάσεις; Ναι. Τους εγκαυματίες που κατέληξαν, ενώ μπορούσαν να έχουν σωθεί, στα νοσοκομεία; Ναι. Το παιδί, που από απόγνωση, βούτηξε στο γκρεμό; Ναι. Τις εικόνες φρίκης που είδαμε με τις πρώτες ακτίνες ηλίου; Ναι. Την αγωνία στο πρόσωπο και τις δηλώσεις ενός πατέρα που νόμιζε πως είδε τα παιδιά του σ’ ένα τηλεοπτικό πλάνο; Ναι. Τις περιγραφές δημοσιογράφων και πυροσβεστών; Ναι.
Αυτά διάβαζα λίγο – πολύ, παντού. Πειστήρια πως έναν χρόνο μετά δεν τα ξεχάσαμε. Αλλά, ακόμη, κι αν με το πέρασμα των χρόνων, η μνήμη μας ξεθωριάσει, μικρή σημασία θα έχει. Είναι φυσιολογικό να ξεχνάμε καταστάσεις που μας συγκλόνισαν, δίχως να τις έχουμε βιώσει. Ακόμη κι αν εμείς ξεχάσουμε, θα θυμούνται εκείνοι που έκλαψαν θάβoντας τους νεκρούς τους, όσοι φοβήθηκαν πως θα άφηναν την τελευταία πνοή τους κατατρεγμένοι από τη φωτιά, μέσα στο νερό και αυτοί που ένιωσαν τις φλόγες να καίνε το δέρμα τους.
Εμείς, όμως, οι υπόλοιποι τι ακριβώς καλούμαστε να μην ξεχάσουμε; Τι θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε άσβεστο στη μνήμη μας; Την απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν διάβασα.
Διάβασα πολλά και για την ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης, τους λανθασμένους χειρισμούς της. Ορισμένες παράγραφοι δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα. Ήταν τραγικοί λίβελοι σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί η καταστροφικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Βλακείες, οι οποίες -δυστυχώς- στο χαοτικό διαδίκτυο εξισώνονται με ψύχραιμες αναλύσεις για την πραγματική υπαιτιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Η πυρκαγιά μπορούσε να έχει ξεσπάσει οπουδήποτε, οποτεδήποτε και με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ωστόσο, χωρίς επαρκείς δυνάμεις πυροσβεστικής στο σημείο, με δέκα μποφόρ ανέμων (ρεκόρ οκταετίας), πάλι θα μετρούσαμε πυρόπληκτους.
Ξεχάσαμε. Μόλις ένα χρόνο μετά, δε θυμόμαστε όσα γεγονότα διαδραματίστηκαν και πλήγωσαν εμάς, την κοινή γνώμη. Η θέα του ολοκαυτώματος έσβησε τον εμπαιγμό που την ακολούθησε από κυβερνητικής πλευράς. Ουδείς έγραψε για το θράσος, τα ψέματα, την υποκρισία, τη σκευωρία για την αποποίηση των ευθυνών και την επιχείρηση να πειστεί μια κοινωνία πως όλα ποιήθηκαν καλώς.
Επίκληση στη μνήμη σας, κάνω σήμερα, με φόβο μη εκληφθεί ως κατάχρηση της τραγωδίας και την παραίνεση να θυμόμαστε, από τούδε και στο εξής, πως ο χειρότερος πολιτικός είναι εκείνος που πατά επί πτωμάτων για να σώσει το τομάρι του.
Μην ξεχνάμε την προσβολή, την ειρωνεία, το θέατρο, την αλητεία.
Μην ξεχάσουμε την έλλειψη τσίπας και φιλότιμου που τους διακατέχει μέχρι σήμερα.
Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά βίντεο ως επιβεβαίωση όσων γράφω. Τον τότε υπουργό Πολιτικής Προστασίας του Πολίτη να λέει πως όλα τα έκαναν σωστά. Τον κυβερνητικό εταίρο Πάνο Καμμένο να λέει σε χαροκαμένο κάτοικο ότι ψεύδεται. Τον ίδιο τον πρωθυπουργό να λέει ότι δεν έδωσαν επιδόματα στους πυρόπληκτους, διότι θα τα σπαταλήσουν! Τη μετέπειτα υπουργό, που παρίστανε τη βαρυπενθούσα. Τον Νίκο Παππά να καμαρώνει την παρουσίαση της “και καλά” αποκάλυψης σχεδίου αποσταθεροποίησης της χώρας.
Θα περιοριστώ σε δύο μόνο, που αποτυπώνουν το μεγαλείο του ελεεινής αλαζονείας τους και την αμετροέπεια τους στο ψέμα.
Μόλις πριν 22 μέρες, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε “Βρέθηκα λοιπόν από το αεροπλάνο στο Κέντρο Επιχειρήσεων, δεν είχα εικόνα ότι έβγαινε ζωντανή σύνδεση. Αν το ήξερα, δεν ξέρω αν θα είχα άλλη στάση. Το τελευταίο που με ένοιαζε εκείνη την ώρα ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση. Ειδα την κάμερα, δεν ήξερα ότι ήταν σε ζωντανή σύνδεση. Ρωτούσα πράγματα που είχα την αίσθηση ότι είχαν να κάνουν με την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς”
Μόνο που εκείνη τη νύχτα, όταν έφτασε στο Κέντρο Επιχειρήσεων, έκανε facebook live από την επίσημη σελίδα του, χρησιμοποιώντας τη web συχνότητα της ΕΡΤ.
