Έστω και (-πολύ-) καθυστερημένα, υπέπεσε στην αντίληψη μου, ένα άρθρο – άποψη του Αστυνόμου Β’ Μιχάλη Λώλη. Σε αυτό, με αφορμή την 21η Νοεμβρίου και τα Εισόδια της Θεοτόκου, κάνει λόγο για “ρατσιστική φύση” του Χριστιανισμού και για “μισογυνιστική, σεξιστική” θρησκεία.
Φυσικά ούτε η Πίστη του Τριαδικού Θεού ούτε η Υπεραγία Θεοτόκος, περιμένουν ή έχουν ανάγκη ανθρώπινης υπεράσπισης. Ούτε βέβαια χρειάζεται να αναφέρω την ανα τους αιώνες παρουσία στη ζωή των πιστών και του Έθνους της ίδιας αυτής της Παναγίας. Ούτε χρειάζεται να μιλήσω για ανθρώπους που ακόμη και σήμερα, ανοικτά θα βγουν και θα μιλήσουν για το τι βίωσαν όταν χρειάστηκαν, ζήτησαν και έλαβαν τη στήριξη της Μητέρας του Θεού.
Καταλαβαίνω φίλε Μιχάλη, ότι όλα αυτά δε σημαίνουν απολύτως τίποτα για εσένα. Εκφράζεις όμως μια άποψη, την οποία επιχειρείς να στοιχειοθετήσεις με μια ιστορική ανάλυση, που βρίθει ανακριβειών, λογικών αλμάτων και παρερμηνειών. Έτσι αφού ξεκινάς από λάθος βάση, νομοτελειακά καταλήγεις σε λάθος αποτέλεσμα.
Ας εξετάσουμε λοιπόν τα επιχειρήματα τραπουλόχαρτα, πάνω στα οποία οικοδομείς το πύργο της Βαβέλ σου. Αναφέρεις “η Παναγία ως Παρθένα λοιπόν, ήταν, θα λέγαμε, ένα μετέπειτα ιστορικό δογματικό κατασκεύασμα της εκκλησίας…”. Θα σου πρότεινα, χωρίς ίχνος ειρωνείας, να προμηθευτείς μια Καινή Διαθήκη και στην ησυχία της οικίας σου, σε δικό σου χρόνο, να ανοίξεις στο Κατά Ματθαίον 1,18 ή στο Κατά Λουκάν 1,26. Εκεί με το καλημέρα, αναιρείται η θέση σου περί “μετέπειτα ιστορικού δογματικού κατασκευάσματος”, καθώς μιλάμε για μια (ακόμη και ιστορικά) εδραιωμένη πίστη και πεποίθηση στους κύκλους της Εκκλησίας, από τις πρώτες ημέρες της επίγειου υπάρξεως της και σίγουρα, πολύ νωρίτερα από το 431 μ.Χ και τη Γ’ Οικουμενική Σύνοδο όπου έχουμε την επίσημη θέσπιση του όρου “Θεοτόκος”. Εδώ να σε ενημερώσω πως οι Οικουμενικές Σύνοδοι, δε συγκαλούνταν για να επιβάλλουν στους πιστούς τι να πιστέψουν. Συγκαλούνταν για να αποσαφηνίσουν και να διατυπώσουν το τι ήδη πιστευόταν και γινόταν αποδεκτό από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Ειδικά σε εκείνους τους πρώτους αιώνες, δε θα επέστρεφε Επίσκοπος στο ποίμνιο του και ανερυθρίαστα θα δίδασκε άλλο Ευαγγέλιο απ αυτό που παρέλαβε, το αισθητήριο του ποιμνίου ήταν ιδιαίτερα αφυπνισμένο.
Επικαλείσαι επίσης πως η “αναγωγή της Μαρίας ως απλής γυναίκας και μητέρας του Χριστού, σε Υπεραγία Θεοτόκο και Παναγία Παρθένο ” θα βοηθούσε σε “ευκολότερη εξάπλωση του Χριστιανισμού, και κατ’επέκταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας”. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (-που μάθαμε να λέμε Βυζάντιο-) ήδη από το 313 μ.Χ, όταν διακυβέρνηση ασκούσε ο Λικίνιος, υπάρχει το διάταγμα ανεξιθρησκείας των Μεδιολάνων. Δε βλέπω λοιπόν, που η παραπάνω εκτίμηση σου βρίσκει θέση στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Μήπως έχεις κάποιο παράδειγμα να αναφέρεις όπου όντως να υπήρξε τέτοιο γεγονός ή απλά γράφεις κάτι που ακούγεται ωραίο, στο ανάλογο ακροατήριο για να γεμίσεις χώρο;;
Συνεχίζεις λέγοντας πως “η τότε Χριστιανική εκκλησιαστική εξουσία, κατάλαβε ακριβώς την ανάγκη των ανθρώπων να λατρεύουν μια γυναικεία θεότητα”. Αυτό που όντως είχε γίνει αντιληπτό, ήταν η ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε κάτι πραγματικό. Την εποχή που ο Απόστολος Παύλος φθάνει στην Αθήνα, η πιο διαδεδομένη “θεότητα”, δεν είναι καν μέλος των δώδεκα του Ολύμπου αλλά η Αιγυπτιακή (-γυναίκα-) Ίσιδα, δεν είχε λοιπόν ο κόσμος ανάγκη από μια ακόμη “γυναικεία θεότητα”. Ήδη η ανθρωπότητα ξυπνούσε από τη νηπιακή ασθένεια της ειδωλολατρείας με τις τάσεις ενοθεϊσμού που έχουν καταγραφεί στην Αρχαία Φιλοσοφική Σκέψη.
Να σου υπενθυμίσω εδώ απλά, πως για περίπου τους τρεις πρώτους αιώνες της ύπαρξης της, η Εκκλησία ήταν ο στόχος διωγμών και δεν επεβλήθη από τα άνω. Επικράτησε στις καρδιές των ανθρώπων από τα κάτω, όχι ως ένα πολιτικό- κοινωνικό μόρφωμα αλλά ως Ευαγγέλιο της Ενσάρκωσης του Θεού Λόγου καταμεσής της ανθρώπινης ιστορίας. Η Παναγία δε προβλήθηκε ως “γυναικεία θεότητα” αλλά ως αυτό που είναι.
Συνεχίζεις με αιτιάσεις περί “αναχρονιστικής, πατριαρχικής, και φαλλοκρατικής υπεροχής” για την οποία με κάποιο τρόπο ευθύνεται ο Χριστιανισμός. Ο εν γένη φανταστικός υποβιβασμός της θέσης της γυναίκας, τον οποίο καταλογίζεις στο Aειπάρθενο της Θεοτόκου, αποτελεί απλά ερμηνεία, διαποτισμένη μέσα από ιδεολογικά πρίσμα και τίποτα παραπάνω. Προφανώς έπρεπε οι γυναίκες αμέσως μετά από κάθε κυοφορία, να αρπάζουν ένα ξίφος και να τρέχουν στους αγρούς να κυνηγούν λύκους. Ίσως με αυτό το τρόπο να μην αισθάνονταν σήμερα άσχημα για την ιστορία της ανθρωπότητας, όσοι εμμένουν να αγνοούν τόσο τις βιολογικές διαφορές των όντως υπαρκτών δύο φύλων, όσο και του καθημερινού βίου σε εποχές χαμηλής τεχνολογίας, υψηλής θνησιμότητας και αντίξοων συνθηκών.
Ας επιστρέψουμε όμως στην αποδόμηση της ιστορικής έδρας των λεγομένων σου “…το ιστορικό τζιχάντ ως ιερός πόλεμος στους απίστους, πήρε μορφή πρώτα από το Χριστιανισμό με τις Σταυροφορίες…” . Εδώ πια, μένω άφωνος, καθώς η Α’ Σταυροφορία, η περίφημη Reconquista ξεκινά το 1095 μ.Χ. Αν κάποιος μπει στο κόπο να ερευνήσει, θα ανακαλύψει πως μέχρι τότε, και για τους τελευταίος τρεις αιώνες, το Ισλάμ, είναι η επεκτατική αναθεωρητική στρατιωτική υπερδύναμη της εποχής. Πρακτικά στη εποχή αυτή Άραβας σημαίνει Ισλαμιστής και η επέκταση του Ισλάμ έχει γίνει, από την εποχή ακόμη του ίδιου του ιδρυτή Μωάμεθ, όχι από τα κάτω και με κήρυγμα αλλά με ξίφος αίμα σπέρμα και φωτιά.
Ενδεικτικά μερικά εύκολα προσβάσιμα ιστορικά στοιχεία ώστε να τεκμηριώσω τα λεγόμενα μου. Μέχρι τότε η Ρώμη έχει γίνει δύο φορές στόχος επιδρομής και λεηλασιών, η Μεσόγειος αποτελούσε λίμνη Ισλαμικής πειρατείας και δουλεμπορίου με τη Σικελία να έχει αποτελέσει κέντρο και ορμητήριο των Αράβων. Η ερήμωση των παραλίων της λεκάνης της μεσογείου, αποτελεί ακριβώς παράγωγο, το τρόμου που σήμαινε εκείνη την εποχή η πειρατεία των Αράβων. Ο Κάρολος Μαρτέλος ( -ο σφυροκόπος όπως τον ονόμασε η ιστορία-) έχει σταματήσει το 732 μ.Χ την Αραβική προέλαση, στη καρδιά του δυτικού Ευρωπαϊκού Μεσαιωνικού χώρου, μια Αραβική προέλαση με αμιγώς θρησκευτικά εφαλτήρια. Το ποιος πολιτισμός λοιπόν επιδόθηκε σε θρησκευτικό επεκτατικό πόλεμο, από την ίδρυση του, είναι ιστορικά αποδεδειγμένα, δεν επιδέχεται ερμηνειών. Δε μπορούμε να προσάψουμε στο Χριστιανικό Δόγμα τη φύση του Ισλάμ ούτε να παραχαράξουμε την ιστορία, τουλάχιστον όχι με τη πρόφαση της διαφορετικής ερμηνείας.
Τώρα για τις δοξασίες περί “κοινωνικού φύλου”, λυπάμαι αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό, δοξασίες ενός βαρυφορτωμένου παραμορφωτικού κατόπτρου , που εξυπηρετούν μόνο κοινωνική μηχανική. Οι θέσεις περί “κοινωνικού φύλου” δεν είναι επιστήμη αλλά απλά κοσμοθέαση με σκοπούς κι αποτελέσματα, που ρίχνουν νερό στο μύλο της κοινωνικής αποδόμησης και της Ψυχικής απώλειας.
Μιχάλη γράφεις κι άλλα, ελπίζω όμως πως μέχρι τώρα φάνηκε το Αίολο των τοποθετήσεων σου και δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω προς αυτή τη κατεύθυνση. Σαφέστατα οι ρόλοι μέσα στο Χριστιανισμό, δεν είναι ίδιοι για άνδρα και γυναίκα, αλλά διακριτοί και αλληλοσυμπληρωματικοί. Είμαστε όλοι τέκνα του ίδιου Θεού, όλοι ίσοι απέναντι σε Θεό και Νόμους, αλλά δε μπορούμε όλοι να τα κάνουμε όλα. Στο τέλος της ημέρας, οι μόνοι που εξυπηρετούνται από την ισοπέδωση που έχει επέλθει κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες στις σχέσεις των δύο φύλων, δεν είναι άλλοι απ’όσους εξυπηρετούνται να έχουν μόνο “πελάτες” “υπηκόους” και “φορολογούμενους”. Στο πρόσωπο της Παναγίας, το λιγότερο, εκθειάζεται η σημαντικότερη και μοναδική ιδιότητα, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να φέρει, αυτή της Μητέρας. Όσοι μεγαλώσαμε μακριά απο τη βιολογική μας μητέρα, ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Που είναι λοιπόν η υποτίμηση όταν για τη Σωτηρία, όπως τη βλέπουμε στο Χριστιανισμό, χωρίς τη γυναίκα – μάνα – Παναγία, η ανθρωπότητα δε πάει πουθενά;;
Βεβαιότητα υπάρχουν πρακτικές , που δεν είναι συμβατές κι αποδεκτές με την Ορθοδοξία (και πρόσεξε εδώ δε μιλάω γενικά για “Χριστιανισμό” όπως αναφέρεσαι σε όλο σου το πόνημα). Οι πρακτικές όμως είναι αυτές που στερούνται δικαιώματος ύπαρξης, όχι τα πρόσωπα που προβαίνουν σε αυτές. Δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ σε Θεολογικούς Όρους και Εκκλησιαστική Παράδοση που αν δε τους γνωρίζεις φυσικά θα φτάσεις σε παρανοήσεις. Εκτός του ότι προφανώς δε σε ενδιαφέρουν όλα αυτά, δε ταιριάζουν και στο ιστορικό – υλιστικό πρίσμα μέσα από το οποίο επιλέγεις να ερμηνεύεις τα πράγματα. Φυσικά είναι και μια γλώσσα που δε διδαχτήκαμε να καταλαβαίνουμε στη Γενική Εκπαίδευση και δε σε κακίζει κανείς για αυτό, μην αφήνεις όμως τη παρανόηση να γίνει παράνοια.
Για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς λοιπόν, ακόμη και τους πιο επιρρεπής σε πτώσεις κι ακάθαρτους σαν κι εμένα, η επιλογή θέσης είναι ξεκάθαρη. Επιλέγουμε να θέλουμε να είμαστε στη πλευρά του Θεού που σου δίνει την Ελευθερία ακόμη και να τον αρνηθείς. Όχι να θεοποιήσουμε το θέλημα μας, όχι να λατρέψουμε τη σάρκα μας, όχι να περικλείσουμε την Αλήθεια στα όρια που εμείς θα της θέσουμε.
Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με το Μιχάλη Λώλη, ούτε με αφορά πως χρησιμοποιεί της Ελευθερία βούλησης που του δόθηκε, στο τέλος η Σταυρική Θυσία έγινε και για εκείνον και για εμένα. Επίσης με τον Αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ έχουμε δώσει πρακτικά τον ίδιο όρκο, να υπηρετούμε, και να είμαστε φορείς όσων μας παραδόθηκαν μέχρι να τα παραδώσουμε κι εμείς στους επόμενους. Αν όμως ο Μιχάλης θέλει πάνω στο ψεύδος να θεμελιώσει τη ζωή του και την απαραίτητη ηθική δικαίωση της πορείας του, τότε στο τέλος θα βρεθεί μόνος του.
Χριστός Ανέστη για όλους, ακόμη και τους σταυρωτές του…
Μπάστας Διονύσιος
Απόφοιτος Θεολογικής Σχολής Αθηνών
Υπαξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας
Φοιτητής τμήματος Ρωσικής Γλώσσας, Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών
