Το θέμα που απασχολεί περισσότερο τους γερμανούς σχολιαστές είναι η απόφαση της Κομισιόν να μειώσει σταδιακά τη χρήση πλαστικών μιας χρήσης στην Ευρώπη. Η εφημερίδα Stuttgarter Nachrichtenαναφέρει:
«Μπορεί να κατηγορήσει κανείς την ΕΕ ότι με την απαγόρευση ενός μικρού αριθμού προϊόντων μιας χρήσης ασκεί συμβολική πολιτική. Αλλά όσο γελοίο κι αν φαίνεται: αυτά τα πλαστικά μιας χρήσης αντιστοιχούν στο ήμισυ των σκουπιδιών που υπάρχουν στις ευρωπαϊκές παραλίες. Πέραν αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί κανείς να ζήσει εύκολα και χωρίς αυτά».
Η εφημερίδα Landeszeitung επαινεί την πρωτοβουλία της Κομισιόν: «Η απόφαση του Στρασβούργου καταδεικνύει πόσο σημαντική είναι η ΕΕ. Η πλειοψηφία των ευρωβουλευτών κατάλαβε ότι ο αγώνας κατά των πλαστικών δεν μπορεί να αναβληθεί άλλο. Η απαγόρευση πλαστικών μιας χρήσης, όπως είναι τα πλαστικά ποτήρια ή καλαμάκια αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Αυτή η απαγόρευση πρέπει να είναι μόνο ένα πρώτο βήμα στο δρόμο για την καλύτερη προστασία των θαλασσών και ολόκληρης της πανίδας. Γιατί μπορεί η ΕΕ να λαμβάνει μέτρα κατά των ‘ορατών’ απορριμμάτων αλλά ο ‘μη ορατός’ θάνατος έχει ξεκινήσει προ πολλού. Γι’ αυτό ευθύνονται τα μικροπλαστικά τα οποία καταναλώνονται από μικρούς ζωντανούς οργανισμούς και καταλήγουν έτσι σε ολόκληρη την τροφική αλυσίδα. Μόλις αυτή την εβδομάδα επιστήμονες από την Αυστρία απέδειξαν την ύπαρξη πλαστικού σε ανθρώπινους οργανισμούς. Ακόμη δεν είναι σαφές ποιους κινδύνους μπορούν να προκαλέσουν αυτά τα μικροπλαστικά στην υγεία μεγάλων θηλαστικών. Σίγουρα όμως και σε αυτή την περίπτωση είναι θέμα ποσότητας».
Το πρόβλημα δεν ξεκινά από την Ευρώπη
Η εφημερίδα Frankfurter Rundschau επικρίνει εν μέρει την απόφαση, θέτοντας το ερώτημα: «Μπορεί η Ευρώπη να εμποδίσει την καταστροφή, απαγορεύοντας πλαστικές μπατονέτες; Όχι. Ακόμη και εάν στην ΕΕ οι περιορισμοί εφαρμοστούν με συνέπεια, στην καλύτερη περίπτωση η μόλυνση των ωκεανών από πλαστικά απλά θα αυξάνεται με μικρότερη ταχύτητα. Γιατί; Διότι η βασική αιτία για την μόλυνση των θαλασσών δεν βρίσκεται στην Ευρώπη. Το 90% των επικίνδυνων απορριμμάτων καταλήγουν στις θάλασσες μέσω δέκα μεγάλων ποταμών της Ασίας και της Αφρικής. Σ’ αυτά συγκαταλέγονται οι Μέκονγκ (Βιετνάμ), Γάγγης (Ινδία), Νείλος (Αίγυπτος) και Γιανγκ Τσε (Κίνα). Αυτά τα ποτάμια βρίσκονται σε αναδυόμενες χώρες, των οποίων οι οικονομίες και οι πληθυσμοί αυξάνονται γρήγορα. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις ακτές αυτών των ποταμών. Τα συστήματα διαχείρισης αποβλήτων είναι τουλάχιστον υποανάπτυκτα και η τοπική διοίκηση δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Η ΕΕ μπορεί να βοηθήσει σε αυτό».
Πηγή DW
